Portal eKAI (19 listopada 2025) relacjonuje wypowiedź abp. Wacława Depo, przewodniczącego Komisji Maryjnej KEP, dotyczącą prac tej komisji oraz kontrowersji wokół najnowszej Noty Kongregacji Nauki Wiary dotyczącej tytułów maryjnych. Artykuł prezentuje modernistyczne podejście do kultu maryjnego, odcinające się od tradycyjnej teologii katolickiej.
Mit „doktrynalnej czystości” w strukturach posoborowych
Abp Depo wskazuje na rzekomą troskę o „doktrynalną czystość tekstów związanych z kultem maryjnym”, powołując się na opracowania takie jak „Maryjne Vademecum duszpasterza” z 2019 roku. Tymczasem sama idea tworzenia „vademecum” dla kultu maryjnego po Soborze Watykańskim II stanowi radykalne odejście od organicznego rozwoju pobożności w Kościele, zastępując go biurokratycznymi regulacjami. Jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści […] pragną, by Kościół stopniowo się dostosowywał i naginał do cywilizacji współczesnej” (Pascendi Dominici gregis, 26).
„Komisja Maryjna zajmuje się szeroko pojętym kultem maryjnym w Polsce i koordynowaniem działalności mariologicznej różnych środowisk teologicznych.”
To „koordynowanie” w rzeczywistości oznacza nadzór nad dostosowywaniem kultu do posoborowych zasad, czego dowodem jest całkowite przemilczenie w artykule takich tradycyjnych form pobożności jak Różaniec, Szkaplerz czy Bractwa Maryjne, zastąpionych „peregrynacją ikony” – praktyką obcą tradycyjnej duchowości katolickiej.
Peregrynacja jako substytut autentycznej pobożności
Promowanie tzw. trzeciego etapu peregrynacji jasnogórskiego wizerunku ukazuje spektakularizację kultu, charakterystyczną dla modernizmu. Abp Depo powołuje się na kard. Stefana Wyszyńskiego, przemilczając fakt, iż sam „kardynał” przyjmował posoborowe reformy, co Pius XII potępił w encyklice Humani generis jako „nową teologię prowadzącą do relatywizmu”. Idea „dojrzalej maryjności” w wydaniu posoborowym oznacza w praktyce odejście od hyperduliae (czci szczególnej) należnej Marji na rzecz ekumenicznie akceptowalnego sentymentalizmu.
Fałszywa narracja o „polskiej specyfice” maryjnej
Próba budowania „specyfiki polskiej” na podstawie Bogurodzicy i wydarzeń historycznych pomija fundamentalną zasadę teologiczną: „Maria nunquam satis” (Marji nigdy dość) odnosi się do Jej roli w dispensatio gratiae, nie zaś do narodowych mitologii. Cytowanie tzw. „cudu nad Wisłą” jako przykładu opieki Marji jest szczególnie problematyczne, gdyż – jak zauważa ks. Karol Stehlin FSSPX – „prawdziwy cud miał miejsce na Jasnej Górze w 1655 r., gdy Matka Boża obroniła sanktuarium przed protestanckimi najeźdźcami, podczas gdy wydarzenia 1920 r. były wykorzystywane przez sanację do celów politycznych”.
„W naszej historii i kulcie maryjnym były różne stopnie przeżywania więzi z Matką Bożą i Jej opieki nad naszym narodem.”
To stwierdzenie demaskuje relatywizację roli Matki Bożej jako Pomocy Wiernych (Auxilium Christianorum), redukując Ją do elementu zmiennej historii zbawienia. Pius XI w Quas Primas jednoznacznie stwierdził, że „pokój Chrystusowy możliwy jest jedynie w Królestwie Chrystusowym”, nie zaś w konstrukcjach narodowej pobożności.
Teologiczne niebezpieczeństwa w nauczaniu o pośrednictwie
Największe niebezpieczeństwo artykułu tkwi w podejściu do pośrednictwa Marji. Abp Depo stwierdza: „Maryja nigdy nie zatrzymuje nas na sobie; nie koncentruje naszej uwagi na Niej, żeby tym samym umniejszać jedyne pośrednictwo Jej Syna”, by zaraz dodać: „Ona z woli Chrystusa i w mocy Ducha Świętego, staje się naszą szczególną Orędowniczką”. To klasyczny przykład modernistycznego „zarazem potwierdzam i przeczę” (simul affirmo simul nego), potępiony przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (prop. 21, 58).
Katechizm Rzymski wyjaśnia: „Prosimy Świętych, by wstawiali się za nami u Boga, jedynego Dawcy wszelkich łask” (cz. III, rozdz. 8, 14). Tymczasem nowa nota przypisywana „Kongregacji Nauki Wiary” wprowadza zamęt, podważając tradycyjne tytuły takie jak Mediatrix omnium gratiarum (Pośredniczka Wszystkich Łask), co św. Bernard z Clairvaux nazwał „praerogativa singularis” (przywilejem szczególnym) Matki Bożej.
„Sobór medialny” versus depozyt wiary
Arcybiskup powołuje się na wypowiedź „kard. Ratzingera” o rzekomym rozróżnieniu między „soborem ojców” a „soborem medialnym”, co stanowi typową posoborową taktykę relatywizacji. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis wykazał, że „żaden prawowity papież nie może być heretykiem, a jeśli nim jest, ipso facto przestaje być papieżem” (De Romano Pontifice, II, 30). Tymczasem „papież Leon XIV” (Roberto Prevost) kontynuuje linię apostazji od Pawła VI.
Brak w artykule jakiegokolwiek odniesienia do dogmatów maryjnych (Niepokalanego Poczęcia, Wniebowzięcia) czy autentycznych objawień zatwierdzonych przed 1958 rokiem (np. w Lourdes), co potwierdza redukcję kultu maryjnego do sentymentalnej duchowości pozbawionej teologicznych fundamentów.
Podsumowanie: duchowość bez dogmatu
Przedstawiona przez abp. Depo wizja kultu maryjnego jest symptomatyczna dla całej struktury neo-kościoła: substytut prawdziwej pobożności, oparty na emocjonalnym zaangażowaniu i ekumenicznych kompromisach. Jak ostrzegał Pius XII w Sacra virginitas: „Pobożność, która nie wypływa z prawdziwej wiary, jest tylko sentymentalizmem” (24).
Autentyczna duchowość maryjna – jaką praktykowali św. Ludwik Maria Grignion de Montfort czy św. Maksymilian Kolbe – zawsze prowadzi do całkowitego oddania się Jezusowi przez Maryję (Totus Tuus), czego żaden z posoborowych dokumentów nie jest w stanie przekazać, będąc uwikłanym w modernistyczne sprzeczności.
Za artykułem:
19 listopada 2025 | 16:38Abp Depo o tytułach maryjnych i pracach Komisji Maryjnej KEP (ekai.pl)
Data artykułu: 19.11.2025
