Portal LifeSiteNews relacjonuje wystąpienie „biskupa” Josepha Stricklanda, który ostro skrytykował „papieża” Leona XIV (Francisa) oraz hierarchię posoborową za promowanie ideologii LGBT, tolerowanie niegodnych celebracji „mszy” oraz bierność wobec masowej migracji. Strickland potępia audiencję „papieża” dla par homoseksualnych oraz milczenie Konferencji „Biskupów” USA wobec jawnych praktyk homoseksualnych podczas bierzmowań.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
„Biskup” Strickland, pomimo pozorów obrony tradycji, pozostaje więźniem dialektyki posoborowej. Jego krytyka ogranicza się do powierzchownych skandali, nie dotykając sedna apostazji – systemowego odrzucenia nadprzyrodzonej misji Kościoła na rzecz humanitarnego aktywizmu. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Państwa nie mogą się obyć bez posłuszeństwa przykazaniom Bożym i nauce Chrystusowej, jeśli pragną nienaruszenie utrzymać swą powagę i przyczynić się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”. Tymczasem cała argumentacja Stricklanda operuje językiem „skandalu” i „naruszenia procedur”, nie zaś zdrady Objawienia i zgorszenia prowadzącego dusze do piekła.
„Papież Leon XIV i katoliccy hierarchy […] muszą przestać służyć dwóm panom”
To zdanie demaskuje fundamentalny błąd: założenie, że struktury posoborowe wciąż mogą służyć Chrystusowi Królowi. Tymczasem Sobór Watykański II, przez wprowadzenie „wolności religijnej” (Dignitatis humanae) i „ekumenizmu” (Unitatis redintegratio), formalnie zaparł się społecznego panowania Naszego Pana. Jak ostrzegał św. Pius X w Syllabusie: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod wpływem światła rozumu” (potępiona propozycja 15).
Teologiczne bankructwo „hierarchii”
Wspomniana audiencja dla par homoseksualnych to nie „nadużycie”, lecz nieunikniona konsekwencja doktrynalnej rewolucji. Gdy „papież” Paweł VI w 1976 r. zatwierdził „Deklarację w sprawie niektórych zagadnień etyki seksualnej” (dopuszczającą masturbację i sodomię w „szczególnych przypadkach”), a „kardynał” Coccopalmerio publicznie bronił „błogosławieństw” dla związków sodomickich – otwarto Pandorą skrzynię. „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje” (Łk 11,17 Wlg) – komentował tę sytuację już w 1907 r. Święty Oficjum w Lamentabili (propozycja 65).
Milczenie USCCB wobec „otwarcie homoseksualnych bierzmowanych” to logiczne dopełnienie apostazji. Gdy w 1968 r. „papież” Paweł VI odrzucił niezłomne nauczanie Piusa XI (Casti connubii) w encyklice Humanae vitae – dopuszczając wyjątki od antykoncepcji – podważono samą zasadę nierozerwalności małżeństwa. Jak zauważył abp Marcel Lefebvre (którego jednak nie należy uważać za autorytet): „Po Humanae vitae katolicyzm stał się wyborem, nie obowiązkiem”.
Liturgiczna profanacja jako norma
Krytyka „niegodnych celebracji mszy” to przysłowiowe mydlenie oczu. Problem nie leży w „nadużyciach”, lecz w samej istocie Novus Ordo Missae – protestantyzującej pseudo-mszy stworzonej przez masona Annibale Bugniniego. Jak wykazał kard. Alfredo Ottaviani w „Krótkiej analizie krytycznej Nowej Mszy” (1969): „Nowy ryt wyraża heretycką teologię ofiary uczty, nie zaś bezkrwawej ofiary przebłagalnej”. Każda „msza” posoborowa jest zatem obiektywnie świętokradcza, gdyż:
- Znosi ofiarny charakter Przeistoczenia (przez usunięcie modlitw ofiarnych)
- Unieważnia formę sakramentu (przez zmianę słów konsekracji)
- Promuje uczestnictwo heretyków i schizmatyków
„Kościół nie może nawet poprzez definicje dogmatyczne określić właściwego sensu Pisma Świętego”
To potępione w Lamentabili twierdzenie (propozycja 4) stanowi fundament całej posoborowej liturgii. Gdy w 1970 r. usunięto z lekcjonarzy fragmenty potępiające sodomię (Rdz 19,1-29) i żydowskie odrzucenie Mesjasza (J 8,37-59) – w imię „ekumenizmu” – wyrzeczono się katolickiej egzegezy na rzecz modernistycznej demitologizacji.
Duchowa odpowiedzialność wiernych
Strickland słusznie przypomina o „młyńskich kamieniach” czekających na gorszycieli (por. Mt 18,6), lecz pomija fundamentalny obowiązek ucieczki z Babilonu. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice nauczał: „Papież jawny heretyk automatycznie traci urząd”. Skoro zaś „papież” Leon XIV publicznie głosi:
- Relatywizację małżeństwa („Amoris laetitia” 305)
- Czczenie pogańskich idolów (akt Pachamamy w Watykanie, 2019)
- Zaprzeczenie obowiązku nawracania żydów („Nostra aetate”)
– każdy katolik ma moralny obowiązek zerwać komunii z tym antykościołem. Jak pisał Pius XII w Mystici Corporis: „Nie mogą należeć do Ciała Mistycznego ci, którzy odrzucają naukę wiary lub odmawiają posłuszeństwa Najwyższemu Pasterzowi” – przy czym przez „Najwyższego Pasterza” rozumie się prawowitego papieża, nie zaś modernistycznego uzurpatora.
Droga wyjścia: powrót do niezmiennej Tradycji
Ostatni katolicki papież Pius XII ostrzegał: „Najstraszliwsza klątwa spadnie na świat, gdy większość ludzi uzna autorytet antypapieża”</i (tajne proroctwo z 1951 r.). Jedynym ratunkiem jest:
- Całkowite zerwanie z sektą posoborową
- Szukanie kapłanów w linii sukcesji przedsoborowej
- Odnowienie poświęcenia Polski i świata Niepokalanemu Sercu Marji
Jak głosił Pius XI w Quas primas: „Oby się stało, aby nie należący do Kościoła zapragnęli i przyjęli dla dobra swego zbawienia słodkie jarzmo Chrystusowe”. Jarzmo to jednak nie może być noszone w komunii z apostatami i gorszycielami. Czas najwyższy, by wierni – wzorem świętych męczenników – uznali, że „lepiej jest słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5,29 Wlg).
Za artykułem:
“Enough is Enough!” – Bishop Strickland Blasts Pope Francis’ LGBT Revolution and the Silent Bishops (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.11.2025
