Portal „Gość Niedzielny” relacjonuje wyrok argentyńskiego sądu nakazujący zajęcie majątku byłej prezydent Cristiny Fernandez de Kirchner, skazanej za korupcję przy rozdzielaniu kontraktów drogowych. Wartość zajętego mienia szacuje się na 500 milionów dolarów. Kirchner, pełniąca wcześniej funkcje pierwszej damy, prezydenta (2007-2015) i wiceprezydenta (2019-2023), pozostaje wpływową postacią lewicowego ruchu peronistowskiego. Obecnie toczy się przeciwko niej kolejny proces o łapownictwo, uznawany za największy w historii Argentyny.
Laicki relatywizm versus niezmienne prawo moralne
Relacja portalu utrzymana jest w konwencji czysto świeckiego doniesienia prawnego, gdzie sprawiedliwość sprowadza się wyłącznie do wymiaru materialnego. Brak najmniejszej wzmianki o moralnym wymiarze korupcji jako grzechu wołającego o pomstę do nieba (Syr 5,4 Wlg), czy choćby o katolickiej nauce społecznej dotyczącej dobra wspólnego. To symptomatyczne milczenie demaskuje duchową pustkę współczesnego dziennikarstwa religijnego, które porzuciło nadprzyrodzoną perspektywę na rzecz naturalistycznej narracji.
„Sąd federalny zdecydował o zajęciu mienia Kirchner i pozostałych skazanych, między innymi nieruchomości byłej prezydent w prowincji Santa Cruz oraz 19 składników majątku, które przepisała na swoje dzieci”
Gdzie w tym opisie refleksja nad mamoną nieprawości (Łk 16,9 Wlg), która wiedzie do zatracenia? Gdzie przypomnienie słów Chrystusa: „Cóż bowiem pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł?” (Mt 16,26 Wlg)? Faktograficzna suchość doniesienia to ideologiczne ukrycie prawdy: że każdy grzech przeciw sprawiedliwości jest przede wszystkim zbrodnią przeciw Bogu.
Peronizm jako polityczny antykatolicyzm
Kirchner reprezentuje peronizm – ideologię odrzucającą katolicką naukę o społeczeństwie, mimo powierzchownych deklaracji. Już w 1947 roku Juan Perón podpisał ustawę rozwodową, otwierającą drogę do całkowitej demoralizacji prawa rodzinnego. Dziś peroniści forsują aborcję, gender i inne przejawy kultury śmierci. Skazanie Kirchner nie zmienia faktu, że cały ten ruch pozostaje strukturą grzechu w rozumieniu encykliki Reconciliatio et paenitentia (1984), choć oczywiście nie uznajemy autorytetu modernistycznych uzurpatorów.
Kryzys sprawiedliwości bez Króla
Argentyna – niegdyś naród formalnie uznający królewską władzę Chrystusa – dziś pogrąża się w cyklicznych wojnach politycznych klanów, gdzie „prawicowy” prezydent Milei walczy z „lewicową” Kirchner. To bankructwo demokracji bez Boga, potępionej już przez Piusa XII: „Państwo, które nie miałoby żadnego innego celu poza doczesnym dobrem wspólnym, nie mogłoby nawet tego celu osiągnąć” (Przemówienie do Katolickiej Unii Mężczyzn, 8 maja 1951).
Nie ma prawdziwej sprawiedliwości tam, gdzie odrzucono sociale regnum Christi – społeczną władzę Zbawiciela nad narodami. Jak przypomina Pius XI w encyklice Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Medialne milczenie jako apostazja
Fakt, że portal katolicki relacjonuje wydarzenie bez najmniejszego odniesienia do wiary, pokazuje głębię kryzysu posoborowych struktur. Gdzie wezwanie do nawrócenia? Gdzie przypomnienie, że żaden złodziej, ani chciwiec (…) nie będzie miał dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga (Ef 5,5 Wlg)? To nie dziennikarstwo katolickie, lecz laicka kronika policyjna w religijnym opakowaniu.
Argentyński dramat powinien stać się dla wiernych wezwaniem do modlitwy o restaurację wszystkiego w Chrystusie (Ef 1,10 Wlg). Dopóki narody nie uznają Jego prawa, będą nurzać się w korupcji i przemocy – nawet jeśli sądy czasem ukarają przewinienia najbardziej oczywiste.
Za artykułem:
Argentyna: Sąd nakazał zajęcie majątku byłej prezydent Kirchner (gosc.pl)
Data artykułu: 20.11.2025
