Portal Opoka informuje o nasilających się atakach na katolickie kościoły w Bangladeszu przed nadchodzącymi wyborami. W artykule z 20 listopada 2025 roku opisano serię ataków bombowych na katedrę w Dhace, szkołę św. Józefa oraz kościół różańcowy w Tejgaon. Hierarchowie posoborowi, jak „arcybiskup” Bejoy D’Cruze, apelują do tymczasowego rządu Muhammada Yunusa o ściganie sprawców, podkreślając pokojowy charakter chrześcijańskiej mniejszości. Autorzy wskazują na polityczne tło przemocy, łącząc ją z walką o władzę po obaleniu premier Sheikh Hasiny.
Naturalistyczna redukcja prześladowań do konfliktu politycznego
Relacjonowane fakty przedstawione są przez pryzmat czysto naturalistycznej analizy, pomijającej nadprzyrodzony wymiar prześladowań. Gdy cytowany „ks.” Albert Thomas Rozario pyta: „Dlaczego my właśnie mielibyśmy być celem?”, odpowiedź tkwi w nieomylnych słowach Zbawiciela: „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził. […] Jeżeli Mnie prześladowali, i was będą prześladować” (J 15,18.20). Kościół zawsze nauczał, że prześladowania są znamieniem wybrania (św. Augustyn, Enarr. in Ps. 58), nie zaś jedynie efektem „destabilizacji przedwyborczej”.
Relatywizm w służbie apostazji
Artykuł hołduje zgubnemu relatywizmowi, stawiając katolicyzm na równi z pogańskimi kultami. Stwierdzenie, że „chrześcijańska mniejszość […] zawsze stara się pokojowo współistnieć z muzułmańską większością” pomija dogmat extra Ecclesiam nulla salus (Sobór Florencki, 1442). Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Niechże więc królują nad narodami władcy […], poddając się sami najświętszemu panowaniu Chrystusa”. Prawdziwym problemem nie jest „brak pluralizmu”, lecz odrzucenie królewskiej władcy Chrystusa Króla przez narody i ich przywódców.
Bankructwo posoborowej „wolności religijnej”
Wzmianka o raporcie „Wolność religijna na świecie 2025” demaskuje herezję Vaticanum II. Już Pius IX w Syllabus błędów potępił twierdzenie, jakoby „człowiek jest wolny do przyjęcia i wyznawania tej religii, którą uzna za prawdziwą pod wpływem światła rozumu” (pkt 15). Tymczasem cytowane „Chrześcijańskie Stowarzyszenie Bangladeszu” domaga się nie prawdy, lecz „sprawiedliwego i pluralistycznego społeczeństwa” – czyli systemu potępionego w Quanta Cura jako „bezbożność państwowa”.
Milczenie o obowiązkach państwa katolickiego
Najcięższym zarzutem jest całkowite przemilczenie prawdziwego rozwiązania: obowiązku państwa do uznania katolicyzmu za religię panującą i ochrony jej przed bluźnierstwami. Jak głosił Leon XIII w Immortale Dei: „Państwa nie mogą […] postępować tak, jak gdyby Boga wcale nie było”. Tymczasem „apel” posoborowych hierarchów ogranicza się do żądań policyjnej ochrony budynków, nie zaś nawrócenia narodu na wiarę katolicką – jedyną gwarancję pokoju.
Teologiczny wymiar męczeństwa zdradzony
Opisując niewyjaśniony atak z 2001 roku, w którym „zginęło 10 wiernych”, autorzy zdradzają modernistyczne wypaczenie pojęcia męczeństwa. Nie podkreślają, że ofiary zginęły podczas katolickiej liturgii – co zgodnie z tradycją czyni ich męczennikami w ścisłym sensie (św. Tomasz z Akwinu, STh II-II, q.124 a.4). Brak także ostrzeżenia, że uczestnictwo w modernistycznych obrzędach (jak posoborowa „msza”) nie może być podstawą do chwały męczeństwa, będąc wręcz profanacją.
Koniec fałszywej „wspólnoty” – czas Królestwa Chrystusowego
Relatywistyczne frazesy o „pokojowym współistnieniu” przypominają herezje potępione w dekrecie Lamentabili (pkt 22): „Dogmaty […] są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki”. Jedyną odpowiedzią na prześladowania jest głoszenie niezmiennej prawdy: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! Bangladesz potrzebuje nie „pluralizmu”, lecz publicznego uznania władzy Chrystusa Króla i podporządkowania prawodawstwa katolickiemu porządkowi.
Za artykułem:
Bangladesz: przed wyborami nasilają się ataki na kościoły katolickie (opoka.org.pl)
Data artykułu: 20.11.2025
