Portal CNA Deutsch (20 listopada 2025) relacjonuje protesty organizacji pro-life przeciwko medialnej gloryfikacji samobójstwa sióstr Kessler, jednocześnie ujawniając głęboki kryzys doktrynalny współczesnych struktur podszywających się pod katolicyzm. Komentowany artykuł, choć słusznie piętnuje „romantyzację” zbrodni, pomija fundamentalną prawdę: każda forma eutanazji stanowi akt bałwochwalczego buntu przeciwko suwerenności Boga nad życiem i śmiercią (Katechizm Rzymski, rozdział V).
Teologia samobójstwa: od starożytnej herezji do współczesnego kultu śmierci
„Media chwalą ‘samostanowienie’ w wyborze czasu i sposobu śmierci” – cytuje Alexandra Linder z Federalnego Stowarzyszenia na rzecz Prawa do Życia. Ta retoryka odsłania rdzeń neopogańskiej duchowości: Homo homini deus (człowiek bogiem dla człowieka). Tymczasem Pius XII w encyklice Haurietis aquas (1956) przypomniał: „Życie ludzkie pochodzi od Boga, jest Jego własnością i tylko On jest Panem życia i śmierci”.
„Niemieckie Towarzystwo na rzecz Humanitarnej Śmierci (DGHS) poinformowało Bawarski Radiowy, że bliźniaczki od dawna rozważały samobójstwo z asystą. Alice i Ellen Kessler były członkiniami stowarzyszenia od pewnego czasu i same wyznaczyły datę śmierci na 17 listopada” – czytamy w relacji Tagesschau.
Ta „humanitarna” nomenklatura maskuje demoniczną rzeczywistość: DGHS to kontynuator filozofii Verein für humanitäres Sterben założonego przez nazistowskiego zbrodniarza Karla Brandta. Jak odnotował katolicki filozof Dietrich von Hildebrand w Puszczyku Minerwy (1955): „Kult śmierci stanowi nieodłączny element wszelkich rewolucyjnych ideologii dążących do zastąpienia Bożego porządku ludzką utopią”.
Strukturalny grzech „społeczeństwa wspomaganego samobójstwa”
Wypowiedź Ewy Marii Welskop-Deffaa z niemieckiego Caritasu demaskuje hipokryzję posoborowych instytucji:
„Obszerne doniesienia i romantyzacja samobójstwa z asystą sióstr wzmacnia presję społeczną, którą obserwujemy od kilku lat: starsze kobiety szczególnie czują odpowiedzialność, aby nikomu nie być ciężarem”.
Ta diagnoza pomija jednak źródło zła: dekady relatywizacji katolickiej nauki o świętości życia przez niemiecki episkopat. Jak alarmował św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907): „Moderniści, negując obiektywną prawdę wiary, otwierają drogę do najohydniejszych zbrodni podszytych pseudohumanitarną retoryką”.
Propozycje „zapobiegania samobójstwom poprzez zwiększenie liczby hospicjów” to plasterek na gangrenę. In extremis potrzeba nie „opieki paliatywnej”, lecz sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Wiatyku – czego struktury posoborowe konsekwentnie pozbawiają umierających, zastępując chrześcijańskie ars moriendi (sztukę umierania) pogańskim cultus morti (kultem śmierci).
Kryminologia neomaltuzjanizmu: prawnik jako kapłan tanatycznych misteriów
Szokujący jest opis rytuału śmierci sióstr Kessler:
„Adwokat i lekarz odbyli z nimi wstępne rozmowy i przybyli w poniedziałek do domu sióstr w Grünwaldzie, aby towarzyszyć im w śmierci”.
Alexandra Linder słusznie pyta o kwalifikacje „prawnika bez specjalistycznego szkolenia”, lecz nie sięga do sedna: tzw. asysta samobójcza to parodia sakramentalnej obecności kapłana przy konających. Podczas gdy Kościół katolicki posyłał kapłanów z olejami świętymi, cywilizacja śmierci deleguje prawników z protokołami śmierci – nowych kapłanów „religii człowieczeństwa” potępionej już przez Piusa IX w Syllabusie błędów (1864).
Teodycea cierpienia contra utylitaryzm wygodnej śmierci
„W Niemczech jako bogatym kraju nikt nie musi umierać sam, w silnym bólu lub cierpieniu” – twierdzi Linder. To półprawda ukrywająca duchową pustkę: współczesna medycyna eliminuje ból fizyczny, lecz wzmaga udrękę egzystencjalną, ponieważ odcięła się od Krzyża jako źródła sensu cierpienia. Jak pisał Léon Bloy w Listach do mojej narzeczonej: „Człowiek współczesny, wyrzekłszy się nieba, musi wynaleźć piekło na ziemi”.
W przeciwieństwie do religijnego horroru samobójstwa, Kościół katolicki oferował mors bona (dobrą śmierć) poprzez:
- Namaszczenie chorych – sakrament umocnienia na godzinę śmierci (Jk 5,14-15)
- Wiatyk – przyjęcie Ciała Pańskiego jako „pokarmu na drogę wieczności” (Jan 6,54)
- Bractwa dobrej śmierci – wspólnoty modlitewnego towarzyszenia konającym
Porzucenie tych praktyk przez posoborową hierarchię stworzyło duchową próżnię, którą wypełniły tanatyczne sekty w rodzaju DGHS.
Epilog: samobójstwo cywilizacji w świetle Apokalipsy
Sprawa Kesslerów to nie odosobniony incydent, lecz spełnienie proroctwa Piusa XI z Quas primas (1925): „Gdy ludzie usunęli Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego, wówczas zginęli podstawy wszelkiego porządku”.
W obliczu tej apokalipsy, jedyną odpowiedzią jest powrót do Christus Rex – publicznego uznania panowania Chrystusa nad narodami. Jak głosił Pius XI: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym – oto hasło, które Kościół daje ludzkości”. Wszelkie inne rozwiązania – w tym „progresywne” reformy proponowane przez posoborowych modernizatorów – są jedynie przyspieszaniem marsza ku samozagładzie.
Za artykułem:
Pro-life groups condemn ‘glorification’ of Kessler twins’ assisted suicide in Germany (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 20.11.2025
