Portal National Catholic Register (21 listopada 2025) promuje rzekome święto „Prezentacji Marji”, opierając się głównie na Protoewangelium Jakuba – apokryfie z II wieku odrzuconym przez Magisterium Kościoła. Autorzy mieszają bezładnie elementy pseudo-pobożności z modernistyczną hermeneutyką, cytując przy tym heretycką encyklikę Marialis Cultus antypapieża Pawła VI (1974), który określa apokryf jako niosący „lofty and exemplary values”. Artykuł stanowi klasyczny przykład posoborowej dewaluacji Objawienia na rzecz sentymentalnego synkretyzmu.
Apokryf jako fundament doktryny?
Tekst otwarcie przyznaje: „The presentation of Mary is not found in Scripture”, by zaraz powołać się na „Protoevangelium of James” – pismo potępione już przez św. Decretum Gelasianum z 496 roku jako „heretyckie i niebezpieczne”. Sobór Trydencki w dekrecie „De Canonicis Scripturis” (1546) jednoznacznie określił kanon Pisma Świętego, wykluczając wszelkie apokryfy. Tymczasem autorzy posoborowej struktury bez skrupułów podważają tę zasadę, pisząc:
„What we know is found mainly in Chapter 7 of the ‘Protoevangelium of James’… It gives a detailed account…”
Jest to jawne pogwałcenie zasady sola Scriptura w katolickim rozumieniu – czyli Pisma interpretowanego przez nieomylne Magisterium (Sobór Watykański I, konst. Dei Filius). Konsekwencją takiej metody jest relatywizacja Objawienia, gdzie ludzkie zmyślenia stawiane są na równi ze Słowem Bożym.
Historyczna fikcja vs. teologia dogmatyczna
Opis rzekomej „prezentacji” 3-letniej Marji w Świątyni jest teologicznie absurdalny. Stary Testament wyraźnie zabraniał kobietom stałego pobytu w okolicach Świątyni (Kpł 12,4; Lb 18,19). Jak zauważył św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae III, q. 27, a. 4: „Żadna kobieta nie służyła w Świątyni, z wyjątkiem niewiast przy bramie”. Tymczasem apokryf – bezwstydnie powielany przez modernistów – przedstawia absurdalną scenę:
„The Temple priest received Mary, kissed her, and blessed her… Mary was placed on the third step of the Temple and danced with joy.”
Ojcowie Kościoła – jak św. Epifaniusz w Panarion (78,11) – jednoznacznie odrzucali te baśnie, podkreślając, że Najświętsza Panna wychowywała się „w domu rodzicielskim, oddana modlitwie i cnocie”. Wbrew modernistycznej narracji, Kościół przedsoborowy nigdy nie uznał tej legendy za podstawę kultu, lecz co najwyżej tolerował jako pobożne przekonanie (sententia pia).
Modernistyczne źródła „święta”
Autorzy przyznają, że święto zostało rozpropagowane dopiero w XIV wieku w Awignonie – stolicy antypapieży podczas wielkiej schizmy. Do kalendarza powszechnego wprowadził je papież Sykstus IV (1472), jednak bez podniesienia do rangi dogmatu. Dopiero posoborowa rewolucja liturgiczna wyniosła tę wątpliwą pamiątkę do rangi „ważnego święta maryjnego”, co Pius XII ostro potępił w encyklice Mediator Dei (1947) jako:
„Niebezpieczną tendencję do mnożenia świąt opartych na legendach, zamiast czcić prawdy objawione.”
Szczytem zaś modernistycznej zuchwałości jest cytowanie antypapieża Pawła VI, który w Marialis Cultus nazywa apokryf „nośnikiem wzniosłych wartości” – jawna herezja wobec nauczania św. Piusa X w encyklice Pascendi (1907), gdzie czytamy:
„Modernista zrównuje Pismo z ludowymi legendami, czyniąc z Objawienia produkt zbiorowej świadomości.”
Ekumeniczna zdrada i bałwochwalstwo
Artykuł wychwala bizantyjskie przyjęcie tego święta jako „jednego z 12 wielkich świąt”, co jest jawną promocją schizmatyckich praktyk. Tym samym autorzy łamią kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), zabraniający udziału w kultach niekatolickich. Co więcej, tekst posuwa się do stwierdzenia:
„When we celebrate Mary’s presentation, we are giving Mary the honor she deserves and witnessing to her perfect purity.”
Jest to klasyczny przykład mariolatrii potępionej przez św. Piusa X w Lamentabili (propozycja 53): mnożenie form kultu wobec stworzeń, podczas gdy jedynym „pośrednikiem i odkupicielem jest Chrystus” (1 Tm 2,5).
Duchowa pułapka „nowej pobożności”
Najgroźniejszym aspektem tekstu jest przesunięcie akcentu z Chrystusa-Króla na sentymentalny kult „matki wszystkich”. Gdy autorzy piszą:
„Mary is truly our mother… she loves us with as much devotion and tenderness as she loves Jesus.”
– popełniają herezję kwestionującą wyjątkowość miłości Bożej. Jak uczy św. Robert Bellarmin w De Christo (III, 8): „Marja kocha nas jedynie jako członki Mistycznego Ciała Chrystusa, nigdy zaś równą miłością co swego Boga-Człowieka”.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia (Novus Ordo), a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.
Powrót do źródeł czy modernizm?
Przedsoborowy katolicyzm znał pobożne opowieści o dzieciństwie Marji, ale zawsze podporządkowywał je regule wiary. Dziś zaś – jak słusznie zauważył św. Pius X – „moderniści czynią z legend narzędzie demontażu dogmatów” (Pascendi, 25). Artykuł National Catholic Register jest żywą ilustracją tej tezy: pod płaszczykiem „pobożności” niszczy się zasadę sola Scriptura, promuje ekumenizm i relatywizuje kult należny jedynie Bogu.
Prawdziwy katolik odrzuca te nowinki, trwając przy niezmiennej nauce Kościoła wyrażonej w Bulli Ineffabilis Deus Piusa IX (1854) – gdzie cześć dla Marji zawsze pozostaje „w służbie chwały Trójcy Świętej”.
Za artykułem:
What do we know about the presentation of Mary? (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 21.11.2025
