Portal Vatican News (21 listopada 2025) relacjonuje wyniki badania „State of American Theology Study 2025”, przedstawiając Amerykanów jako głęboko religijnych, wierzących w Trójcę Świętą, Sąd Ostateczny i piekło. Według raportu, 80% respondentów postrzega Boga jako miłującego wszystkich bezwarunkowo, 2/3 uważa ludzi za „z natury dobrych”, zaś połowa akceptuje Pismo Święte jako wiarygodne przy jednoczesnym podziale w kwestiach moralnych. Autorzy interpretują te dane jako dowód na „skomplikowane przeobrażanie religijności” w kierunku indywidualnego kształtowania wiary.
Teologiczny bankructwo „miłości bez wymagań”
Podstawowy błąd raportu ujawnia się już w akceptacji de facto pelagiańskiej herezji. Twierdzenie, że „Boża miłość rozlewa się jednakowo na wszystkich, nawet na tych, którzy wątpią lub odrzucają doktryny Kościoła” pomija kluczowy aspekt sprawiedliwości Bożej. Jak nauczał św. Augustyn w Enchiridion: „Bóg jest miłością (1 J 4,8), ale równocześnie ogniem trawiącym (Hbr 12,29)”. Konstytucja De Fide Catholica Soboru Watykańskiego I (1870) wyraźnie stwierdza: „Jeśli ktoś powie, że grzech nie pociąga kary wiecznej… niech będzie wyklęty” (kanon 13).
Naturalistyczne złudzenie o dobru człowieka
Raport bezkrytycznie powiela modernistyczny dogmat o „z natury dobrym człowieku”, co stanowi jawną negację dogmatu o grzechu pierworodnym. Sobór Trydencki w dekrecie o grzechu pierworodnym (1546) definiuje: „Skutkiem nieposłuszeństwa Adama cała jego natura została pozbawiona świętości i sprawiedliwości, którą była uposażona, i popadła w niewolę diabła” (sesja V). Tymczasem badanie Lifeway Research dowodzi, że 67% Amerykanów odrzuca tę fundamentalną prawdę wiary, co Pius X w encyklice Pascendi określił jako „najgroźniejszy przejaw modernizmu” (pkt 39).
Eschatologiczna schizofrenia
Paradoksalnie, podczas gdy 82% deklaruje wiarę w Sąd Ostateczny, tylko nieznaczna część akceptuje wieczną karę za grzech. Ta teologiczna schizofrenia stanowi efekt dziesięcioleci posoborowego relatywizmu. Katechizm Trydencki naucza niezbicie: „Piekło jest miejscem wiecznej kary, gdzie potępieni cierpią męki ognia rzeczywistego, tracąc na zawsze oglądanie Boga” (cz. I, art. 6). Tymczasem współczesne „duchowieństwo” struktury posoborowej systematycznie pomija tę prawdę, propagując herezję apokatastazy pod płaszczykiem „miłosierdzia”.
Indywidualizm jako kult bałwochwalczy
Najbardziej wymowny jest fragment o „modlitwie w domu zastępującej uczestnictwo w życiu Kościoła”. To jawna manifestacja fiducjalizmu potępionego przez Piusa IX w Syllabusie błędów (pkt 15). Św. Cyprian w De Unitate Ecclesiae ostrzegał: „Nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę”. Kanon 14 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. nakazuje pod karą grzechu ciężkiego uczestnictwo we Mszy Świętej w niedziele i święta nakazane.
Moralny relatywizm jako owoc apostazji
Rzekoma „głęboka religijność” Amerykanów okazuje się fasadą, gdy 40% respondentów uznaje płeć za „kwestię wyboru”, zaś połowa relatywizuje zło aborcji. Pius XI w encyklice Casti Connubii (1930) przypomina: „Małżeństwo zostało ustanowione przez Stwórcę jako nierozerwalna wspólnota życia… której celem nadrzędnym jest rodzenie i wychowanie potomstwa”. Tymczasem raport ujawnia, że duchowa dekadencja „neo-Kościoła” wydała zatrute owoce w postaci zgody na kulturę śmierci.
Doktrynalna zapaść jako symptom końca czasów
Opisywane zjawisko nie jest „przeobrażeniem religijności”, lecz jawną apostazją przepowiedzianą w 2 Tes 2,3. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił modernistyczne twierdzenie, że „dogmaty mają być pojmowane według funkcji praktycznej, nie zaś jako zasady wierzenia” (pkt 26). Amerykański syndrom religijnego indywidualizmu stanowi logiczną konsekwencję herezji wolności religijnej z soborowej deklaracji Dignitatis Humanae, którą abp Marcel Lefebvre słusznie nazwał „zatrutym owocem Vaticanum II”.
Za artykułem:
Raport: Amerykanie pozostają głęboko religijni (vaticannews.va)
Data artykułu: 21.11.2025
