Portal Catholic News Agency relacjonuje wizytę antypapieża Leona XIV u augustianek w Montefalco (20 listopada 2025), przedstawiając ją jako „moment wielkiej familiarności” i „duchowej wspólnoty”. Faktograficzna analiza tego zdarzenia ukazuje jednak kolejny akt teatralnego udawania katolicyzmu przez przywódcę sekty posoborowej.
„Pope Leo XIV brings with him a great atmosphere of prayer” – stwierdza rzekoma przeorysza Maria Cristina Daguati.
To kuriozalne określenie człowieka, który jako „arcybiskup” Buenos Aires publicznie przyjmował protestanckie „błogosławieństwa” i promował komunię dla rozwodników, obnaża głębię apostazji w strukturach okupujących Watykan. Jak zauważa św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Jawny heretyk nie może być głową Kościoła, będąc poza nim na mocy własnego osądu” (II, 30).
Kult świętych czy bałwochwalcza mistyfikacja?
Artykuł wspomina o św. Klarze z Montefalco (1268-1308), lecz przemilcza fakt, że jej proces kanonizacyjny zakończył się dopiero w 1881 roku za Leona XIII – papieża, który otworzył drzwi modernizmowi poprzez encyklikę Rerum Novarum. W świetle dekretu Lamentabili sane św. Piusa X (1907), który potępia „mistyczną kontemplację oderwaną od dogmatów”, cała duchowość klasztoru musi budzić poważne wątpliwości. „Nie ma prawdziwej pobożności bez zdrowej doktryny” – przypominał papież św. Pius X w encyklice Pascendi.
Posoborowa pseudo-liturgia jako akt schizmy
Rzekoma „Msza” celebrowana przez antypapieża w XVII-wiecznym kościele to jawna profanacja. Jak nauczał Pius XII w Mediator Dei: „Ofiara Mszy Świętej jest niepowtarzalnym aktem Kapłana Wiekuistego, którego żaden uzurpator nie może ważnie sprawować”. Uczestnictwo zakonnic w tym bluźnierczym spektaklu demaskuje ich rzeczywisty stan duchowy – sakramenty udzielane przez heretyków są nieważne, zaś wspólnota modlitewna z apostatą stanowi akt formalnej współpracy ze złem.
„Nuns presented the pope with a 2026 calendar titled ‘Toward an Unarmed and Disarming Peace’”
Ten szczegół obnaża prawdziwy cel wizyty: promocję lewicowej ideologii pacyfizmu sprzecznej z katolicką nauką o sprawiedliwej wojnie. Kalendarz zawierający „teksty z homilii” antypapieża to narzędzie indoktrynacji, łamiące zakaz św. Pawła: „Albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego, co ucho łechce” (2 Tm 4,3).
Milczenie o grzechu i łasce
Cała relacja jest symptomatyczna dla modernistycznej duchowości: zero wzmianek o potrzebie pokuty, niebezpieczeństwie potępienia czy obowiązku nawrócenia. Jak zauważa Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy może zapanować jedynie pod berłem Chrystusa Króla” – nie zaś poprzez dialog czy „rozbrojenie” broniące rewolucjonistów. Brak jakiegokolwiek nawiązania do Krzyża jako jedynej drogi zbawienia potwierdza, że mamy do czynienia z religią naturalną w chrześcijańskich szatach.
„Atmosfera wielkiej familiarności” z heretykiem zdradza prawdziwą naturę tego klasztoru – nie jest to ośrodek katolickiej kontemplacji, lecz przyczółek apostazji. Jak ostrzegał św. Pius X: „Moderniści próbują wtargnąć nawet do zakonów klauzurowych, by zatruć ostatnie bastiony wiary” (Encyklika Pascendi).
Za artykułem:
Pope Leo XIV visits Augustinian nuns he has known for years (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 22.11.2025
