Portal Tygodnik Powszechny (25 listopada 2025) publikuje refleksję Grzegorza Rysia na temat ewangelicznego spotkania Chrystusa z Zacheuszem. Autor skupia się na greckim czasowniku anablepō, sugerując możliwość tłumaczenia „spojrzał ponownie” zamiast tradycyjnego „spojrzał w górę”. Rozwija tezę o rzekomej „ponowności” spojrzenia Chrystusa jako kluczu do nawrócenia:
„Czy nie jest to naszym powszechnym doświadczeniem? Przeżyć moment, kiedy mamy poczucie, że Jezus od nowa na nas patrzy? Jeszcze raz spojrzał na mnie! Co za szczęście!”
Całość utrzymana w psychologizującym tonie redukuje nadprzyrodzone dzieło łaski do emocjonalnego przeżycia.
Redukcja nawrócenia do subiektywnego doznania
Analizowany tekst konsekwentnie pomija kluczowe elementy doktryny katolickiej o nawróceniu. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Grzesznym stanie Zacheusza jako celnika współpracującego z okupantem (Łk 19,2 Wlg)
- Obiektywnej konieczności contritio cordis (skruchy serca) wyrażonej w słowach: „Panie, oto połowę majątku mego daję ubogim, a jeślim kogo w czym skrzywdził, zwracam poczwórnie” (Łk 19,8 Wlg)
- Nadprzyrodzonej łasce sakramentalnej jako koniecznym warunku odpuszczenia grzechów (Sobór Trydencki, sesja XIV, kan. 4)
Przedsoborowa Encyclopaedia Catholica podkreślała: „Nawrócenie Zacheusza było pełne – obejmowało zadośćuczynienie, publiczną pokutę i radykalną zmianę życia”. Tymczasem Ryś sprowadza ten proces do sentymentalnego „poczucia spojrzenia”, co stanowi jawną redukcję teologii łaski do psychologii doświadczenia.
Milczenie o królewskiej władzy Chrystusa
Szczególnie wymowne jest przemilczenie regale munus Christi (królewskiego urzędu Chrystusa), który w scenie z Zacheuszem objawia się w trojakim wymiarze:
- Władzy sądowniczej („dziś zbawienie stało się udziałem domu tego” – Łk 19,9 Wlg)
- Prawodawczej (nakaz moralnej przemiany)
- Wykonawczej (rozwiązanie z grzechów)
Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „Chrystusowi dano wszelką władzę na niebie i na ziemi. Wszystkie stworzenia muszą być poddane Jego berłu”. Ten dogmatyczny kontekst zostaje zastąpiony przez Rysia relatywizującą narracją o „nowym spojrzeniu”, które rzekomo „stwarza na nowo”.
Modernistyczna hermeneutyka ciągłości zerwania
Autor posługuje się charakterystyczną dla posoborowej apostazji metodą:
| Element tekstu | Błąd teologiczny | Nauczanie katolickie |
|---|---|---|
| „Jezus «widział» Zacheusza pewnie wiele razy” | Implikacja ograniczonej wiedzy Chrystusa | „Syn Boży jako Słowo widzi wszystkie rzeczy w Ojcu odwiecznie” (Św. Tomasz, Summa III, q.10 a.2) |
| „Nowe spojrzenie stwarza go na nowo” | Negacja jedyności chrztu | „Nawrócony nie jest stwarzany na nowo, lecz przywracany do łaski utraconej przez grzech” (Sobór Trydencki, sesja VI, rozdz. XIV) |
| „Poczucie, że Jezus od nowa na nas patrzy” | Subiektywizacja wiary | „Wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, dzięki której przyjmujemy za prawdę to, co Bóg objawił” (Katechizm Rzymski, rozdz. III) |
Językowe symptomy apostazji
Retoryka tekstu odsłania głębsze założenia modernistycznej herezji:
- Psychologizacja: 12-krotne użycie terminów „doświadczenie”, „poczucie”, „pragnienie” zamiast obiektywnych kategorii łaski i grzechu
- Relatywizacja: Sformułowania „być może”, „można tłumaczyć”, „nieco dalszy kontekst podpowiada” podważają nieomylność Pisma Świętego
- Naturalizm: Brak jakiejkolwiek wzmianki o stanie łaski uświęcającej, czyśćcu lub sądzie ostatecznym
Jak trafnie diagnozował św. Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści zastępują wiarę subiektywnym odczuciem, które dla nich staje się jedyną normą religijną”.
Duchowa ruina posoborowego antykościoła
Publikacja tego typu tekstu w głównym nurcie struktury okupującej Watykan potwierdza słuszność słów św. Pawła: „Non est recipienda haereticus hominem – heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj” (Tt 3,10 Wlg). Grzegorz Ryś jako:
- Uczestnik apostolskiego synodu 2023 roku, który promował błędne nauki o „synodalności”
- Propagator dialogu ze schizmatyckimi prawosławnymi
- „Konsekrowany” w nieważnych posoborowych rytuałach
– jawi się jako klasyczny przykład „wilka w owczej skórze” (Mt 7,15 Wlg). Jego egzegeza to nie niewinna medytacja, lecz arsenał broni przeciwko nadprzyrodzonej wierze.
Jedyną odpowiedzią wiernych katolików na tę duchową truciznę może być powrót do fontes traditionis (źródeł tradycji):
„Jeśli ktoś naucza inaczej niż podano w niezmiennych dogmatach Kościoła, niech będzie wyklęty” (Sobór Watykański I, konst. Dei Filius, rozdz. IV).
Za artykułem:
Jak Jezus stwarza Zacheusza na nowo: nawraca, powołuje i posyła (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 25.11.2025
