Sabotaż świętości w służbie modernistycznej anarchii
Portal Tygodnik Powszechny (25 listopada 2025) prezentuje trzy książki młodych autorów jako „literacką dywersję” przeciwko „świętościom”. Mateusz Górniak (Pięć adaptacji), Emilia Konwerska (Rzeczy robione specjalnie) oraz Anna Zawadzka (Gorycz) mają rzekomo przekraczać „dychotomię terapeutyczno-emancypacyjną” współczesnej literatury, proponując „drobne sabotaże” wobec rzeczywistości. Artykuł Magdaleny Nowickiej-Franczak gloryfikuje tę twórczość jako akt wyzwolenia od „narcyzmu” i „pielęgnowania traum”, nie dostrzegając, że jest to jedynie przejaw duchowego bankructwa pokolenia odciętego od łaski.
Bunt jako symptom apostazji
Nowicka-Franczak entuzjastycznie relacjonuje „ironię, groteskę i gniew” prezentowane przez autorów, twierdząc, że „literatura nie jest od tego, żeby święcić, ale żeby świętości sabotować”. Już w tym jednym zdaniu ujawnia się rdzeń modernistycznej herezji, potępionej przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis: „Wrogość wobec wszelkiej stałości i wieczności”, która prowadzi do odrzucenia obiektywnego porządku moralnego. Górniak drwi z narodowych symboli, Konwerska fetyszyzuje „nierównowagę”, Zawadzka karmi się nienawiścią do „ludzi z dobrych domów” – wszystkie te postawy są jedynie współczesnym wcieleniem buntu Lucyfera: Non serviam!
„Nie może też zadowalać się rolą podręcznej terapii. W „Rozbieżnych emancypacjach” Przemysław Czapliński przekonuje, że nurt emancypacyjny polskiej literatury ostatniego półwiecza (opowiadający m.in. historie ludowe i historie mniejszości) został zagarnięty przez konkurujący z nim prąd terapeutyczny”
Problem nie polega na „zagarnięciu”, lecz na tym, że oba nurty wyrastają z tego samego pnia modernistycznej rewolty przeciwko nadprzyrodzoności. Jak uczy papież Pius XI w Quas primas, królestwo Chrystusa obejmuje „wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII – zarówno narody katolickie, jak i tych, którzy przez przyjęcie chrztu według prawa do Kościoła należą, chociaż ich błędne mniemania sprowadziły na bezdroża”. Tymczasem recenzentka i opisywani autorzy proponują „ewakuację” nie z akademii (jak Zawadzka), ale z Kościoła – jedynej arki zbawienia.
Redukcja człowieka do poziomu parówki
Szczególnie wymowna jest gloryfikacja „groteski” u Górniaka, który w czwartej części książki antropomorfizuje parówkę żyjącą w lodówce Siemens. Ten pozornie niewinny zabieg literacki odsłania metafizyczną pustkę współczesnej literatury:
- Odrzucenie imago Dei w człowieku na rzecz materialistycznej wizji „mięsa w foliowym flaku”
- Parodia godności osoby ludzkiej poprzez zestawienie z przedmiotem konsumpcji
- Nihilistyczne podszycie „humoru”, które jest jedynie maską dla rozpaczy
Jak stwierdza Syllabus błędów Piusa IX (pkt 58): „Nie ma innych sił poza tymi, które tkwią w materii, a całą doskonałość moralności należy upatrywać w nagromadzeniu i pomnażaniu bogactw wszelkimi sposobami oraz w rozkoszowaniu się przyjemnościami”. Górniak dosłownie realizuje ten program, redukując człowieka do poziomu produktu spożywczego w kapitalistycznej machinie.
Kult ciała jako parodia duchowości
U Emilii Konwerskiej „autonomia ciała” staje się fetyszem zastępującym życie łaski:
„Od jakiegoś czasu faworyzuję prawą stopę. Zaczęło się klasycznie. To zawsze lewa dostawała dziurawą skarpetkę, taką, w której otwór pod koniec dnia powiększa się na palcu i coraz boleśniej uwiera”
To nie jest „pisanie będące połączeniem groteski i wschodnioeuropejskiej melancholii”, lecz klasyczny przykład jansenistycznego rygoryzmu pozbawionego nadprzyrodzonej perspektywy. Konwerska powiela błąd potępiony przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu (pkt 58): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”. Jej bohaterka nie szuka uzdrowienia w sakramentach, lecz pogrąża się w autodestrukcyjnym narcyzmie.
Polska bez Chrystusa Króla
Najjaskrawiej apostazja objawia się w książce Zawadzkiej Gorycz, gdzie autorka – jak podkreśla recenzentka – „składa pisany zmęczeniem manifest”:
„Nienawidzę ludzi z dobrych domów”
Ten gniew nie jest jednak „spojrzeniem bez dystansu na własną ewakuację z akademii”, lecz owocem odrzucenia społecznej nauki Kościoła. Gdyby Zawadzka przyjęła perspektywę encykliki Quas primas, zrozumiałaby, że:
- Prawdziwa równość istnieje tylko w Chrystusie Królu („nie masz Greka ani Żyda”)
- Walka klasowa to herezja sprzeczna z katolicką koncepcją współpracy stanów
- „Gorycz” bez nadziei odkupienia to duchowe samobójstwo
Artykuł całkowicie pomija fakt, że wszystkie opisane postawy – od buntu Górniaka po nienawiść Zawadzkiej – są konsekwencją odrzucenia królewskiej władzy Chrystusa nad Polską i światem. Jak nauczał Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze stosunków społecznych (…), zburzone zostały fundamenty samego autorytetu” (Quas primas).
Fałszywa wolność bez łaski
Podsumowując: prezentowane książki nie są „małą dywersją”, lecz elementem wielkiej operacji dechrystianizacji kultury. Ich autorzy – wychowani w świecie pozbawionym prawdziwej Mszy Świętej i autentycznego Magisterium – nieświadomie realizują program masonerii opisany w dokumencie Fałszywe objawienia fatimskie: „Odwrócenie uwagi od modernistycznej apostazji w łonie Kościoła od początku XX wieku”.
Zamiast „sabotażu świętości”, polska literatura potrzebuje powrotu do źródeł: Tomasza à Kempis, Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda czy poezji Norwida przesiąkniętej duchem Ecclesia Militans. Tylko w Chrystusie Królu znajdziemy odpowiedź na „gorycz” współczesnego świata – odpowiedź, której próżno szukać u Górniaka, Konwerskiej i Zawadzkiej.
Za artykułem:
Małe literackie dywersje: co z polską prozą robią Konwerska, Górniak i Zawadzka (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 25.11.2025
