Portal Opoka (25 listopada 2025) prezentuje refleksję „ks. Nikosa Skurasa” zatytułowaną „Ocalić życie, ocalić Miłość”. Tekst, oparty na fragmencie Księgi Daniela i Ewangelii Łukasza, sugeruje rzekomo walkę o wartości chrześcijańskie w obliczu prześladowań. Autor pisze: „Prześladowania z powodu imienia Jezusa są różnego rodzaju […] Nie grozi ci śmierć. Ale może doświadczasz tego, że wydają cię «rodzice, i bracia, krewni i przyjaciele» […] bo opowiadasz się za pewnymi wartościami”. Proponuje receptę: „Niech się spełni na mnie, Jezu, ta moc”, aby „z wilka stać się owcą”. Komentowany artykuł to klasyczny przykład modernistycznego relatywizmu, maskującego się pod płaszczykiem pobożności.
Teologiczne bankructwo „wartości” bez dogmatu
„Ks. Skuras” całkowicie pomija konkretną treść wiary katolickiej, zastępując ją mglistymi „wartościami”. Gdzie nawiązanie do Quas Primas Piusa XI, który stanowczo nauczał: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12)? Współcześni „duszpasterze” unikają jak ognia terminów: herezja, apostazja, potępienie wieczne – zastępując je psychologizującym bełkotem o „zranieniach” i „rozżaleniu”.
„Wówczas «spada ci włos z głowy», uchodzi z ciebie Miłość Chrystusa”
To kwintesencja modernistycznej manipulacji. Św. Pius X w „Lamentabili sane” potępił tezę, jakoby dogmaty były „tylko interpretacją faktów religijnych” (pkt 22). Tymczasem autor redukuje łaskę uświęcającą do emocjonalnego stanu „Miłości Chrystusa”, co jest jawnym przejawem sentymentalizmu potępionego przez Leona XIII w „Testem benevolentiae”.
Milczenie o społecznej władzy Chrystusa Króla
Artykuł przemilcza kluczowy aspekt prześladowań: walkę z Boskim porządkiem. Pius XI w „Quas primas” podkreślał: „Królestwo naszego Zbawiciela obejmuje wszystkich ludzi” i „narody złączone węzłem wzajemnej miłości zapominają o waśniach” jedynie pod berłem Chrystusa. Tymczasem „duchowny” ogranicza się do indywidualnych relacji, ignorując obowiązek uznania Sociale Regnum Christi. To ciche przyzwolenie na laicyzm potępiony w Syllabusie błędów (pkt 77-80).
Fałszywa ekumenia w służbie synkretyzmu
Wezwanie: „On cię kocha dziś jako wilka. On umarł za tych, którzy nie umieją być owcami” – to niebezpieczne uproszczenie. Św. Robert Bellarmin w „De Romano Pontifice” przypomina: heretyk, przez sam fakt uporczywego trwania w błędzie, przestaje być członkiem Kościoła. Miłość nie znosi obowiązku nawrócenia heretyków! Tymczasem „ks. Skuras” sugeruje bierną akceptację prześladowców, co jest zdradą misji Kościoła wyrażonej w Mortalium Animos Piusa XI.
Duchowa zapaść „duszpasterstwa uczuć”
Opisywane scenariusze (ataki rodziny za przynależność do „jakiejś wspólnoty”) ukazują bankructwo posoborowej pastoralii. Gdzie wezwanie do obrony konkretnych prawd wiary? Gdzie cytaty z Ojców Kościoła lub doktorów? Tekst mógłby równie dobrze powstać w protestanckiej sekcie – zero odniesień do Mszy Świętej, sakramentów, Niepokalanej czy obowiązku wyznawania jedynej prawdziwej Religii.
Wołanie o powrót do integralnego katolicyzmu
Brakuje tu ducha św. Piusa X, który w „Pascendi” demaskował modernistów jako „najzaciętszych wrogów Kościoła”. Nie ma śladu żarliwości św. Atanazego czy św. Hieronima. To „duchowieństwo” nie głosi już: „Poza Kościołem nie ma zbawienia” (bonum commune ex integra causa, malum ex quocumque defectu), lecz serwuje wygodną religię „miłości” bez krzyża, pokuty i obowiązku walki z błędem.
Jak czytamy w liście do Galatów: „Gdybym jeszcze ludziom chciał się podobać, nie byłbym sługą Chrystusowym” (1,10). Dopóki „duchowni” będą głosić taki osłabiony, wyprany z doktryny pseudochrystianizm, dopóty wierni będą „jak owce bez pasterza” (Mt 9,36), zdani na pastwę wilków modernizmu.
Za artykułem:
Ocalić życie, ocalić Miłość (opoka.org.pl)
Data artykułu: 25.11.2025
