„Abp” Kupny: relatywizacja męczeństwa i fałszywa teologia świadectwa
Portal eKAI (26 listopada 2025) relacjonuje wystąpienie „arcybiskupa” Józefa Kupnego podczas uroczystości odpustowych w Świętej Katarzynie. W homilii poświęconej św. Katarzynie Aleksandryjskiej hierarcha posoborowej struktury przedstawił modernistyczną wizję chrześcijaństwa redukującą wiarę do subiektywnego „świadectwa życia”, przy jednoczesnym pominięciu obowiązku głoszenia niezmiennej doktryny katolickiej.
„Dziś, tam gdzie chrześcijanom zapewniona jest wolność religijna, najbardziej przyciąga świadectwo życia zgodnego z Ewangelią – świadectwo miłości, nadziei i pokoju. Samo mówienie o Bogu może wzbudzić zainteresowanie religią, lecz przyjęcie Boga jako Pana życia wymaga spotkania z Nim poprzez drugiego człowieka”
– nauczał „abp” Kupny, jawnie sprzeciwiając się słowom Chrystusa: „Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15). Teza o przewadze „życia nad słowem” stanowi jawne odrzucenie nakazu misyjnego oraz dogmatu o extra Ecclesiam nulla salus, potwierdzonego m.in. przez Piusa IX w Quanto conficiamur moerore (1863).
Demontaż pojęcia męczeństwa
W opisie śmierci św. Katarzyny Aleksandryjskiej posoborowy „hierarcha” posunął się do relatywizacji męczeństwa:
„Choć nie wiemy, czy bała się śmierci, to Bóg udziela łaski męczeństwa temu, komu chce, i tylko On wie, kto z tej łaski potrafi najlepiej skorzystać”
Ta insynuacja podważa naukę Kościoła wyrażoną przez św. Augustyna: „Non poena, sed causa martyrem facit” („Nie kara, lecz przyczyna czyni męczennika”). Męczeństwo jest obiektywnym faktem doktrynalnym, nie zaś – jak sugeruje Kupny – subiektywnym „doświadczeniem łaski”. Św. Tomasz z Akwinu precyzuje: „Męczennikiem jest ten, kto cierpi śmierć za wiarę katolicką lub za czynienie czegoś związnego z dobrem wiary” (STh II-II, q.124, a.5).
Naturalistyczna redukcja ewangelizacji
Kluczowy błąd wystąpienia tkwi w przeciwstawieniu głoszenia słowa „świadectwu życia”:
„Wiary nie można nauczyć się z książki, lecz od człowieka pozostającego w głębokiej relacji z Bogiem”
To stwierdzenie ignoruje katolicką zasadę „fides ex auditu” („wiara rodzi się ze słuchania” – Rz 10,17). Jak przypomina Sobór Trydencki: „Wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą z natchnienia i pomocy łaski Bożej wierzymy, że prawdą jest to, co Bóg objawił” (Sesja VI, rozdz.8). Żadne „świadectwo” nie zastąpi łaski sakramentalnej i objawionej prawdy. „Abp” Kupny przemilcza fakt, że sam Chrystus – doskonałe „świadectwo życia” – nakazał Apostołom przede wszystkim nauczać wszystkie narody (Mt 28,19).
Fałszywa eklezjologia ukryta w pochwale „świętej”
Wykorzystując postać św. Katarzyny, mówca próbuje przemycić modernistyczną wizję Kościoła:
„Chrześcijaństwo nie jest zbiorem wartości, lecz życiem opartym na relacji z Bogiem”
To typowa posoborowa sofistyka. Kościół definiuje się przez wyznawaną prawdę, nie przez subiektywne „relacje”. Pius XII w Mystici Corporis Christi (1943) ostrzegał: „Nie wolno zaniedbywać lub pomijać żadnego z artykułów nauki chrześcijańskiej”. Tymczasem Kupny całkowicie pomija kluczowe elementy doktryny obecne w życiu św. Katarzyny:
– Jej obronę dogmatów przed cesarzem Maksencjuszem (co czyniło ją doctor virginum w tradycji wschodniej)
– Nierozerwalny związek między świadectwem życia a wiernością Magisterium („Krew męczenników jest posiewem chrześcijan” – Tertulian)
– Eschatologiczny wymiar męczeństwa jako udziału w Ofierze Krzyżowej
„Męczeństwo bez krwi” – nowa herezja
Najgroźniejszym elementem homilii jest próba redefinicji męczeństwa:
„W naszych czasach męczeństwo przybiera inną twarz: wyśmianie, niezrozumienie, odrzucenie czy nacisk, by nie ujawniać swojej wiary”
To jawna herezja potępiona przez Benedykta XIV w dziele De Servorum Dei Beatificatione: „Męczeństwo wymaga zadania śmierci z nienawiści do wiary (odium fidei) przez prześladowcę i przyjęcia jej przez ofiarę” (ks. III, rozdz. 11). Żadne „wyśmianie” nie jest męczeństwem, gdyż – jak uczy Katechizm Trydencki – „męczennik daje najwyższe świadectwo prawdzie objawionej” (cz. III, rozdz. 2).
Komunistyczne echo w krytyce PRL
Wątpliwości budzi retoryka o rzekomej odwadze wiernych w czasach komunizmu:
„Nawet w czasach komunizmu ludzie nie wstydzili się przekazywać wiary swoim dzieciom, podczas gdy dziś nierzadko brakuje odwagi, by przyznać się do przynależności do Kościoła”
To kuriozalne stwierdzenie ignoruje fakt, że władze PRL infiltrowały i niszczyły Kościół poprzez agenturę (w tym „księży” współpracujących z SB), zaś obecny kryzys jest bezpośrednim owocem apostazji posoborowego establishmentu. Jak przypomina Pius XI w Divini Redemptoris (1937): „Kościół nigdy nie zawierał przymierza z błędem ani nie układał się z wrogami Chrystusa” – czego nie można powiedzieć o posoborowych „hierarchach” dialogujących z komunistami.
Podsumowanie: Triumf gnostyckiego indywidualizmu
Wystąpienie „abpa” Kupnego stanowi modelowy przykład posoborowej herezji:
1. Redukcja wiary do subiektywnego doświadczenia (potępiona w Syllabusie Piusa IX, pkt 1-7)
2. Odrzucenie intellectualnego wymiaru wiary (wbrew Soborowi Watykańskiemu I, konst. Dei Filius)
3. Relatywizacja męczeństwa (sprzeczna z kanonami Soboru Kartagińskiego IV, 398 r.)
4. Ciche przyzwolenie na apostazję społeczną (wbrew nauce Piusa XI w Quas Primas o królewskiej władzy Chrystusa)
Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907): „Moderniści zastępują objawienie wewnętrznym doświadczeniem, czyniąc wiarę uczuciem pozbawionym intelektualnej treści” (pkt 14). Homilia „abpa” Kupnego jest dokładnym odzwierciedleniem tego błędu. W obliczu tak jawnej apostazji jedyną właściwą postawą pozostaje „odłączenie się od nieprawego kapłana” (Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, II,30) i powrót do integralnej doktryny katolickiej.
Za artykułem:
26 listopada 2025 | 05:00Abp Kupny: do wiary nie przyciągają słowa, lecz świadectwo życia (ekai.pl)
Data artykułu: 26.11.2025
