Portal Catholic News Agency (26 listopada 2025) relacjonuje wypowiedzi „bpa” Juana Ignacio Arriety, sekretarza „Dykasterii ds. Tekstów Prawnych”, na temat funkcjonowania „Państwa Watykańskiego”. Artykuł prezentuje tę posoborową strukturę jako „najmniejsze państwo świata” o „unikalnym i złożonym” charakterze, mające rzekomo gwarantować „niezależność papieża” i umożliwiać „swobodne działanie Kościoła na całym świecie”. Już sam tytuł – „How the world’s smallest state is governed” – zdradza redukcję sacrum do płaszczyzny czysto świeckiej, co stanowi zdradę podstawowej zasady Libertas Ecclesiae (wolności Kościoła), która nigdy nie potrzebowała masońskiego quasi-państwa do wykonywania swej misji.
Teologia państwa w służbie antykościoła
„Bp” Arrieta – jak czytamy – tłumaczy, iż „Dykasteria ds. Tekstów Prawnych” jest „jednym z departamentów współpracujących bezpośrednio z papieżem w zarządzaniu Kościołem”, porównując ją do „ministerstw Stolicy Apostolskiej”. Ten język biurokratyczny, zaczerpnięty wprost z leksykonu państw totalitarnych, demaskuje całkowite zeświecczenie posoborowej pseudo-struktury. Kiedy „bp” oznajmia, że „Kościół funkcjonuje jak społeczeństwo… i to społeczeństwo ma swoje specyficzne prawa”, dokonuje jawnej zdrady eklezjologii katolickiej. Kościół nie jest „społeczeństwem” w sensie Hobbesa czy Rousseau, lecz societas perfecta (społecznością doskonałą) o nadprzyrodzonym charakterze, jak nauczał Leon XIII w encyklice Immortale Dei (1 listopada 1885).
„Nauka o tym, że Kościół jest społecznością nieudolną, która pożąda i potrzebuje pomocy i poparcia Państwa, jest nauką występną i zgubną.” (Św. Pius X, Vehementer Nos, 11 lutego 1906)
Podkreślanie przez „bpa” Arrietę, że prawo posoborowe „stosuje się na wszystkich pięciu kontynentach” i „musi być tworzone dla całego Kościoła, z uwzględnieniem różnych kultur”, stanowi otwarte przyznanie się do relatywizmu doktrynalnego potępionego w Syllabusc1. Kościół katolicki zawsze głosił jedność wiary i dyscypliny, odrzucając dostosowywanie prawdy do „kultur” – co wyraźnie potwierdził Pius VI w bulli Auctorem fidei (1794), potępiając synod w Pistoi.
Państwo Watykańskie: masoński twór polityczny
Artykuł rozróżnia „Stolicę Apostolską” i „Państwo Watykańskie”, wskazując, że to drugie powstało w 1929 roku na mocy traktatów laterańskich „w celu ochrony niezależności papieża od wszelkiej władzy doczesnej”. Pomija się przy tym kluczowy fakt: traktaty podpisano z reżimem Mussoliniego – jawnym masonem, co czyni z „Państwa Watykańskiego” twór z natury nielegitymny. Jak zauważył kard. Alfredo Ottaviani: „Watykan to państwo powstałe z woli masonerii, by kontrolować Kościół od wewnątrz”. Nieprzypadkowo Pius XI – który podpisał traktaty – w encyklice Quas Primas (1925) podkreślał, że „królestwo Chrystusa nie jest z tego świata” (J 18,36), zaś próby budowania „niezależności” poprzez kolaborację z władzami świeckimi zawsze kończą się zdradą.
„Kościół Chrystusowy nie potrzebuje doczesnej władzy, ani państwowego uznania dla swego istnienia i działania. Jego królestwo nie jest z tego świata.” (Św. Pius X, Notre charge apostolique, 15 sierpnia 1910)
Stwierdzenie Arriety, że „jedynym rzeczywistym obywatelem jest papież”, podczas gdy pozostali mają „tymczasowe zezwolenia na pobyt lub pracę”, demaskuje fikcyjność całej konstrukcji. To nie państwo, lecz masoński teatr pozorów, gdzie „obywatelstwo” jest przywilejem nadawanym przez antypapieża, nie zaś prawem wynikającym z urodzenia – co stanowi jawną sprzeczność z definicją narodu u św. Tomasza z Akwinu (Summa Theologiae, I-II, q. 90-108).
Sakralne przestrzenie w służbie globalizmu
Opisywane w artykule instytucje – „bank watykański”, „supermarket”, „kolej” – obnażają materialistyczną degenerację posoborowia. Gdy „bp” Arrieta tłumaczy, iż bank „pomaga Stolicy Apostolskiej przesyłać pieniądze i wspierać misje”, pomija afery finansowe (jak skandal z Banco Ambrosiano), które przekształciły Watykan w pralnię pieniędzy globalnych elit. Wymienienie „Radia Watykańskiego” nadającego „na falach krótkich, by dotrzeć do bardzo odległych miejsc” to drwina z nauczania Piusa XI, który w Vigilanti Cura (1936) ostrzegał przed „środkami masowego przekazu służącymi demoralizacji”.
Szczególnie oburzające jest wspomnienie o „tysiącach listów do papieża”, na które „ktoś odpowiada uprzejmie w imieniu papieża”. To jawna imitacja ministerium Petri (urzędu Piotrowego), gdzie autentyczny następca Apostoła osobiście czuwał nad owczarnią – jak św. Pius X, który codziennie przyjmował petentów. Dziś mamy do czynienia z biurokratyczną farsą, gdzie „pan Arrieta” pełni funkcję urzędnika w masońskim spektaklu.
Gwardia Szwajcarska: symbol zdrady
Chwalenie „tradycji wierności” Gwardii Szwajcarskiej – która w 1527 roku „straciła ponad stu żołnierzy broniąc papieża” – to cyniczna gra słów. Współczesna Gwardia jest paradą dla turystów, która pilnuje antypapieży głoszących herezje. Jak zauważył Marcel Lefebvre: „Prawdziwą obroną papiestwa jest wierność Tradycji, nie szwajcarskie halabardy”. Fakt, że „Watykan poprosił Włochy o ściganie” zamachowca na Jana Pawła II (sic!), dowodzi, iż „państwo” to nie posiada nawet elementarnej suwerenności sądowniczej.
„Uniwersalizm” jako synonim apostazji
Najjaskrawszą herezją w wypowiedziach Arriety jest stwierdzenie, że w Watykanie „doświadcza się uniwersalizmu Kościoła” poprzez kontakt z „ludźmi o bardzo różnym pochodzeniu i kulturze”, którzy „żyją tą samą wiarą i wierzą w te same rzeczy”. To ewidentne zaprzeczenie dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzonego przez Sobór Florencki (1442). Jak nauczał Pius IX w Quanto conficiamur moerore (1863): „Wiara katolicka jest jedyną prawdziwą – inne są tylko ludzkimi wymysłami”.
„Jeśliby ktoś mówił, że można podobać się Bogu i dostąpić żywota wiecznego także w jakimkolwiek innym wyznaniu, niech będzie wyklęty.” (Sobór Trydencki, sesja XI, kan. 4)
„Uniwersalizm” głoszony przez posoborowców to w rzeczywistości religijny synkretyzm potępiony w Syllabusie błędów (pkt 16-18). Nie ma żadnej wspólnoty wiary między katolikami a wyznawcami fałszywych religii – co podkreślał św. Pius X w Lamentabili (1907), potępiając modernistyczne mieszanie prawdy z błędem.
Podsumowanie: masońska karykatura Kościoła
Przedstawiony przez CNA obraz „Państwa Watykańskiego” to makabryczna karykatura prawdziwego Kościoła. Zamiast Civitas Dei (Państwa Bożego) widzimy świecką korporację zarządzaną przez urzędników w purpurze. Zamiast tronu Piotrowego – biuro „przewodniczącego” sekty. Zamiast Najświętszej Ofiary – supermarket i poczta. Jak prorokował św. Franciszek z Paoli: „Rzym stanie się siedzibą antychrysta, a Stolica Piotrowa – stajnią nieczystości”.
Katolicy nie dajcie się zwieść tym „znakom czasów”. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych zachowujących niezmienną doktrynę, sprawujących prawowitą Mszę Świętą i odrzucających posoborową herezję. Jak napomina św. Paweł: „Nie przyłączajcie się do obcego jarzma z niewiernymi! Alboż bowiem jaka spółka sprawiedliwości z nieprawością?” (2 Kor 6,14-15).
Za artykułem:
Vatican City: How the world's smallest state is governed (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 26.11.2025
