Portal Catholic News Agency (27 listopada 2025) informuje o nominacjach dwóch nowych „arcybiskupów” dla zachodniej Kanady: „biskupa” Stephena Hero na stanowisko „arcybiskupa” Edmonton oraz „księdza” Susai Jesu OMI jako „arcybiskupa” Keewatin-Le Pas. Hero, mający objąć urząd w styczniu 2026 roku, zapewnia o swojej „wdzięczności za zaufanie do podjęcia nowej misji w Kościele”, podczas gdy Jesu opisuje nominację jako „uniżające doświadczenie”, przywołując Magnificat.
Kryzys autorytetu w pseudo-hierarchii
Nominacje te stanowią kolejny akt dramatu posoborowej fałszywej sukcesji apostolskiej. Hero, wyświęcony na „kapłana” w 2000 roku i „biskupa” w 2021, uczestniczy w nieprzerwanej linii nieważnych święceń biskupich z powodu defektu formy i intencji w obrzędach posoborowych. Jak uczy Sobór Trydencki w sesji XXIII: „Jeśliby ktoś twierdził, że przez święcenia nie jest udzielany Duch Święty i że daremnie biskup mówi: »Przyjmij Ducha Świętego«, albo że przez święcenia nie jest wyciskany charakter, albo że ten, kto raz został kapłanem, może ponownie zostać laikiem – niech będzie wyklęty”. Tymczasem Novus Ordo święceń usuwa kluczowe elementy formy sakramentalnej, redukując kapłaństwo do funkcji przewodniczenia zgromadzeniu.
Teologiczne bankructwo „misji”
Hero deklaruje jako motto „Deus Solus” (Ps 86,10), podczas gdy jego działalność w posoborowym „Seminarium Chrystusa Króla” w Mission (Kolumbia Brytyjska) i „Newman Theological College” w Edmonton promowała modernistyczną herezję kolegialności, sprzeczną z nauczaniem Piusa XII w Mystici Corporis. Jego rzekoma troska o „duchowość, liturgię i sakramenty” pozostaje w jaskrawej sprzeczności z akceptacją protestantyzującej Mszy nowoczesnej, która – jak potępia św. Pius V w Quo Primum – „prawie nic nie pozostawiła z Mszy świętej; jest raczej tworem zlepionym z elementów nowatorskich”.
Jesu, nominowany dla archidiecezji Keewatin-Le Pas, chwali się znajomością języka Cree i rzekomym „towarzyszeniem ludom tubylczym”.
W praktyce oznacza to synkretyzm religijny widoczny w pseudoliturgiach „Kościoła Serca Jezusa Pierwszych Narodów” w Edmonton, gdzie łączy się elementy katolickie z pogańskimi rytuałami. Pius XI w Quas Primas ostrzegał: „Jeśli królowie i książęta nie oddadzą publicznej czci i posłuszeństwa Chrystusowi Królowi, nie utrzymają nienaruszonej władzy ani nie przyczynią się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”. Tymczasem „pastoralne dary” Jesu służą relatywizacji jedynej prawdziwej religii.
Strukturalny grzech apostazji
Wspomniana archidiecezja Keewatin-Le Pas, obejmująca 280 000 mil kwadratowych, stała się laboratorium neo-misjonarstwa, które – zamiast nawracać pogan – sankcjonuje ich zabobony. „Towarzyszenie potrzebującym” w wykonaniu OMI (Oblatów Maryi Niepokalanej) oznacza w istocie zdradę charyzmatu św. Eugeniusza de Mazenoda, który nakazywał „głosić Ewangelię ubogim najbardziej opuszczonym”, a nie tworzyć hybrydyczne pseudo-kultury.
Hero w liście pożegnalnym do diecezji Prince Albert wspomina o „rzecze, która płynie z Edmonton do Prince Albert” jako symbolu „tej samej łaski Bożej, która daje nam życie”.
To klasyczny przykład posoborowej mistyfikacji językowej – zastąpienia nadprzyrodzonej łaski uświęcającej naturalistyczną „energią życiową”. Św. Augustyn w Państwie Bożym demaskuje takie zabiegi: „Gdzie nie ma prawdziwej religii, tam nie może być prawdziwej cnoty”.
Heraldyczna herezja
Nowy „arcybiskup” Edmonton zaprezentował zaktualizowany herb z 12 gwiazdami mającymi symbolizować „Najświętszą Marię Pannę i nadzieję chwały wiecznej”. To jawne bałwochwalstwo w świetle nauczania Soboru Trydenckiego (sesja XXV), który zakazuje nadawania Matce Bożej tytułów niezatwierdzonych przez Kościół. Tymczasem gwiazdy w liczbie 12 odnoszą się do Apokalipsy 12,1 – tekstu opisującego Ecclesia militans, nie zaś Marię. Ta semiotyczna manipulacja odsłania głębię doktrynalnego chaosu.
Bezbożne korzenie
Nominacje następują w kontekście kanadyjskiego holokaustu aborcyjnego i eutanazyjnego. Wspomniany w artykule „tajny dom eutanazji” w Victorii stanowi logiczne dopełnienie dekad apostazji. Już Pius XII w przemówieniu do położników z 29 października 1951 r. przestrzegał: „Gdy zanika szacunek dla życia w zarodku, cały system moralny ulega zachwianiu”. Tymczasem kanadyjska pseudo-hierarchia milczy wobec prawnego ludobójstwa, koncentrując się na awansach w strukturze antykościoła.
Konkluzja: fałszywi pasterze prawdziwej Owczarni
Ci „nowi pasterze” to jedynie operarii iniquitatis (Ps 5,6) w służbie antychrystusowej rewolucji. Jedyne rozwiązanie dla katolików pozostaje niezmienne: całkowite odrzucenie posoborowej antyhierarchii i powrót do niezmiennej doktryny, ważnych sakramentów oraz prawowitych pasterzy trwających przy depositum fidei. Jak naucza św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być papieżem i głową”. Tym bardziej dotyczy to uzurpatorów pozbawionych nawet pozorów sukcesji apostolskiej.
Za artykułem:
Pope Leo XIV appoints 2 new archbishops for western Canada dioceses (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 27.11.2025
