Portal LifeSiteNews prezentuje artykuł Dorothy Cummings McLean zatytułowany „Why the best Black Friday bargain is not shopping at all” (28 listopada 2025), w którym autorka propaguje minimalizm i oszczędności jako remedium na współczesny konsumpcjonizm. Choć zewnętrznie tekst zdaje się głosić roztropność, w istocie stanowi przykład naturalistycznej redukcji życia chrześcijańskiego do technik zarządzania budżetem, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar ubóstwa i umartwienia.
Materialistyczne ujęcie cnót
McLean koncentruje się wyłącznie na doczesnych korzyściach oszczędzania: „pokój ducha”, „zapas na wypadek awarii sprzętu” czy „łatwiejsze sprzątanie domu”. Tymczasem Rerum novarum Leona XIII (1891) naucza, że „Bóg podzielił między ludzi dobra doczesne nie po to, by je sobie przywłaszczyli, ale by z nich korzystali” (nr 22). Autorka przemilcza katolicką naukę o właściwym użyciu dóbr jako środka do zbawienia, zastępując ją utylitarystycznym podejściem rodem z protestanckiej etyki pracy:
„Szczęście, które przychodzi z przeżyć – zwłaszcza przeżyć świadomie rzadkich, jak posiłki w restauracji – trwa dłużej niż zadowolenie związane z posiadaniem nowych rzeczy”.
Warto przeciwstawić temu słowa św. Pawła: „Albowiem ćwiczenie cielesne na mało jest pożyteczne, a pobożność na wszystko jest pożyteczna” (1 Tm 4,8 Wlg). McLean, niczym współczesna wersja bogacza z przypowieści (Łk 12,16-21), buduje spokój na „pełnym spichlerzu”, nie zaś na łasce Bożej. Pomija całkowicie obowiązek jałmużny i wspierania Kościoła, które Pius XI w Quadragesimo anno (1931) nazywał „najświętszym obowiązkiem chrześcijan” (nr 50).
Fałszywa duchowość minimalizmu
Szczególnie niebezpieczne jest porównanie życia zakonnego do współczesnego minimalizmu:
„Nie żeby brzmiało jak Światowe Forum Ekonomiczne, ale [zakonnicy] (prawie) nic nie posiadają i są szczęśliwi”.
To heretyckie zrównanie ślubu ubóstwa – aktu nadprzyrodzonej miłości i wyrzeczenia się świata dla Chrystusa – z czysto naturalną filozofią odciążania przestrzeni życiowej. Św. Tomasz z Akwinu precyzuje: „Doskonałość życia polega właściwie na miłości, a nie na ubóstwie” (Summa Theologiae II-II, q. 186, a. 3).
Autorka, absolwentka modernistycznej uczelni Regis College w Toronto (należącej do sieci jezuitów posoborowych), przejawia typowo protestanckie podejście do ascezy – jako techniki samodoskonalenia, nie zaś narzędzia uświęcenia. Brak tu choćby śladu katolickiego pojęcia „ubóstwa w duchu” (Mt 5,3) czy nauki św. Jana od Krzyża o „nocach zmysłów i ducha”.
Kult samowystarczalności
Artykuł gloryfikuje ludzką samowystarczalność:
„Jestem szczęśliwą posiadaczką takiego spokoju ducha, jeśli chodzi o finanse domowe, dzięki naszemu funduszowi awaryjnemu”.
Tymczasem Casti connubii Piusa XI (1930) przestrzega: „Ufność położona w pomocy Bożej nie zwalnia rodziców od pracy, ale przeciwnie, nadaje jej wartość i godność” (nr 67). McLean odwraca tę kolejność – najpierw „wypełniamy zbiornik [oszczędności] miesiąc po miesiącu”, a dopiero potem może przyjść pokój ducha. To klasyczny przykład pelagiańskiej herezji polegającej na zbawieniu przez własne wysiłki.
Zakłamana krytyka konsumpcjonizmu
Paradoksalnie, sama autorka przyznaje się do korzystania z „okazji” Black Friday przy zakupie pralki i kuchenki mikrofalowej. W ten sposób legitymizuje system, który rzekomo krytykuje. Prawdziwie katolickie stanowisko przedstawia Pius XI w Quadragesimo anno: „Wielki błąd współczesności polega na oderwaniu życia gospodarczego od moralności” (nr 45). McLean nie proponuje żadnej moralnej oceny samego zjawiska masowej konsumpcji – jedynie techniczne wskazówki, jak uniknąć jej negatywnych skutków dla domowego budżetu.
Milczenie o społecznej nauce Kościoła
Szokujące jest całkowite pominięcie katolickich zasad sprawiedliwego podziału dóbr. Brak choćby wzmianki o płacy rodzinnej (Leon XIII), pierwszeństwie pracy przed kapitałem (Pius XI) czy grzechach wołających o pomstę do nieba, do których należy m.in. „uciążliwa praca robotników” (Katechizm Rzymski III, 8,4). McLean redukuje problem konsumpcjonizmu do indywidualnych wyborów konsumenckich, ignorując jego źródła w liberalnym kapitalizmie potępionym przez Magisterium.
Duchowa pustynia
Najcięższym zarzutem jest całkowite pominięcie środków nadprzyrodzonych. W całym tekście nie ma ani jednego odniesienia do modlitwy, łaski Bożej, sakramentów czy ofiarowania trudów w intencji zbawienia dusz. Tymczasem św. Alfons Liguori naucza: „Kto nie modli się, ten nie może oprzeć się pokusom, zwłaszcza przeciwko czystości” (Modlitwa – środek zbawienia). W świecie McLean pokusa „zakupowej terapii” ma być zwalczana przez lepszą organizację finansów, nie zaś przez Różaniec i post.
Podsumowanie: humanitaryzm zamiast katolicyzmu
Analizowany artykuł to przykład typowego dla posoborowia zeświecczenia dyskursu katolickiego. Gdzie niegdyś Pius X w Notre charge apostolique (1910) potępiał „fałszywy humanitaryzm, który nie ma w sobie nic katolickiego”, tam teraz mamy do czynienia z psychologizującą poradą finansową pozbawioną jakichkolwiek odniesień do życia wiecznego. McLean, wykształcona w modernistycznych instytucjach, oferuje czytelnikom „pokój ducha” bez Chrystusa Króla – czysto naturalne samozadowolenie płynące z dobrze zarządzanego konta oszczędnościowego.
Katolicka odpowiedź na konsumpcjonizm nie polega na technikach oszczędzania, lecz na życiu w stanie łaski uświęcającej, uczestnictwie w Ofierze Mszy Świętej oraz praktykowaniu ewangelicznych rad ubóstwa, czystości i posłuszeństwa zgodnie z własnym stanem. Jak przypomina św. Jan Vianney: „Dobrze jest dawać jałmużnę, ale lepiej jest oddać się całkowicie Bogu”. Tego typu duchowych rozwiązań próżno szukać w sekularyzowanym dyskursie promowanym przez LifeSiteNews.
Za artykułem:
Why the best Black Friday bargain is not shopping at all (lifesitenews.com)
Data artykułu: 28.11.2025
