Portal eKAI (28 listopada 2025) przedstawia Bartłomieja I, greckiego patriarchę prawosławnego Konstantynopola, jako „zielonego patriarchę” i „honorowego zwierzchnika światowego prawosławia”, podkreślając jego ekumeniczne zaangażowanie, liczne doktoraty honorowe oraz bliskie relacje z antypapieżami posoborowymi. Artykuł wychwala jego „otwartość” i współpracę z Leonem XIV podczas wizyty w Turcji, całkowicie pomijając heretycki charakter jego urzędu i apostacką współpracę z okupantami Watykanu.
Uzurpacja tytułu i apostolska sukcesja: herezja w samym rdzeniu
„Nie ma pod słońcem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12 Wlg) – przypomina dogmat o wyłączności zbawczej Kościoła katolickiego, zdefiniowany przez Sobór Florencki. Tymczasem Bartłomiej I, określany jako „następca apostoła Andrzeja” i „patriarcha ekumeniczny”, jest zwykłym schizmatykiem, którego urząd stanowi jawną rebelię przeciwko unicum Christi Ecclesiae. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Kościół jest jedną widzialną społecznością, jak jedna jest rzesza i jeden pasterz” (De Ecclesia Militante).
Wspomnienie o 300 milionach „wyznawców prawosławia” to perfidne wprowadzenie w błąd czytelników. Nie istnieje „prawosławie” jako alternatywny Kościół – istnieje tylko zbuntowana sekta odłączona od Rzymu. Pius XI w encyklice Mortalium animos stanowczo potępił takie fałszywe ekumeniczne narracje: „Nikt nie może być w Kościele Chrystusa, ani nikt nie może trwać w zjednoczeniu z Chrystusem, jeśli nie trwa w zjednoczeniu i łączności z Piotrem”.
Z kolei papież Franciszek był u niego w Fanarze w 2014 r. Światowym echem odbiły się „historyczne i przełomowe” wizyty papieża i patriarchy w obozach dla uchodźców na greckiej wyspie Lesbos w 2016 r. oraz w bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie w 2014 r.
Te „przełomowe” spotkania to jawna komunikacja w sprawach świętych z heretykami, surowo zakazana przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1258). Św. Pius X w Liście Apostolskim Ex quo, nono potępił takie działania jako „zgorszenie podkopujące wiarę prostaczków”. Wspólne modlitwy w Asyżu i Bari to czysty synkretyzm, sprzeczny z Pierwszym Przykazaniem.
„Zielony patriarcha”: bałwochwalstwo natury zastępuje kult Stwórcy
Określenie „zielony patriarcha” zdradza naturalistyczne i panteistyczne przesunięcie doktrynalne. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas, „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze społeczeństwa, zburzone zostały fundamenty władzy”. Zaangażowanie ekologiczne Bartłomieja I to klasyczny przykład modernistycznej redukcji religii do działalności społecznej, potępionej w Syllabusie błędów (pkt 58).
Przyznanie mu Nagrody Templetona – instytucji promującej relatywizm religijny – doskonale ilustruje antychrześcijański charakter jego działań. Zamiast głosić Ewangelię, schizmatyk przemienia się w aktywistę klimatycznego, zdobywając aplauz świata, który „leży w mocy Złego” (1 J 5,19 Wlg).
Skandaliczne doktoraty honorowe: zdrada katolickich uczelni
Informacja, że Katolicki Uniwersytet Lubelski (KUL) przyznał Bartłomiejowi I doktorat honorowy, obnaża całkowite bankructwo doktrynalne posoborowych „instytucji katolickich”. Pius IX w Syllabusie wyraźnie potępił tezę, że „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (pkt 55), tymczasem KUL honoruje herezjarchę odrzucającego prymat Piotrowy. To jawna zdrada misji katolickiej uczelni, która powinna być „niezłomną strażniczką i mistrzynią katolickiej prawdy” (Pius XI, Divini illius Magistri).
Języki i tytuły: narzędzia globalistycznej rewolucji
Wychwalanie znajomości siedmiu języków przez Bartłomieja I ma służyć stworzeniu obrazu „obywatela świata”, podczas gdy prawdziwy pasterz winien być „znakiem sprzeciwu” (Łk 2,34 Wlg). Jego częste wystąpienia w Davos – mateczniku masońskiego globalizmu – świadczą o pełnej integracji z antychrześcijańskim porządkiem świata. Jak ostrzegał św. Pius X w Liście Apostolskim Notre charge apostolique, „prawdziwi wrogowie Kościoła nie są już na zewnątrz, ale przebywają wewnątrz”.
Brak reakcji na tureckie prześladowania: milczące przyzwolenie
Artykuł przemilcza fakt, że Bartłomiej I nigdy nie protestował przeciwko systematycznemu niszczeniu dziedzictwa chrześcijańskiego w Turcji, w tym zamknięciu szkoły teologicznej w Chalki. To strategiczne dostosowanie się do islamskiego prześladowcy, całkowicie sprzeczne z postawą męczenników wiary. Św. Pius V w bulli In coena Domini wyraźnie nakazywał biskupom „opór wobec prześladowców wiary, nawet za cenę życia”.
Podsumowanie: Bartłomiej I jako symptom apostazji czasów ostatecznych
Postawa „patriarchy ekumenicznego” doskonale wpisuje się w eschatologiczny obraz fałszywego proroka współpracującego z Antychrystem. Jego działania są wiernym odzwierciedleniem błędów potępionych w dekrecie Lamentabili sane exitu św. Piusa X, zwłaszcza tezy 22: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Bożego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”. Współpraca z antypapieżami z Watykanu to communicatio in sacris, prowadząca wiernych na zatracenie.
Jedyną odpowiedzią katolika na ten synkretyczny teatr musi być nieugięte trwanie przy Depositum Fidei i modlitwa: Adveniat regnum tuum! Jak głosi Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga zbawienia”.
Za artykułem:
28 listopada 2025 | 05:00Bartłomiej I – „zielony patriarcha” (ekai.pl)
Data artykułu: 28.11.2025
