Portal eKAI (29 listopada 2025) relacjonuje treść listu „biskupa polowego” Wiesława Lechowicza na I Niedzielę Adwentu, w którym łączy on trzy wątki: podsumowanie Roku Jubileuszowego, program nowego roku liturgicznego oraz biblijną „instrukcję” na niepewną przyszłość. „Życie nasze jest bowiem walką o zbawienie. (…) Mamy sprzymierzeńca w postaci Jezusa, który jest naszym boskim dowódcą, prowadzącym nas do ostatecznego zwycięstwa, które określamy mianem zbawienia” – czytamy w dokumencie, który stanowi klasyczny przykład teologicznego bankructwa posoborowej pseudo-hierarchii.
Naturalistyczna redukcja jubileuszu
Wspomnienie o Roku Jubileuszowym, rozpoczętym 29 grudnia poprzedniego roku, pomija całkowicie jego prawdziwą naturę. Prawowity Jubileusz katolicki – jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas – to czas publicznego wyznawania królewskiej władzy Chrystusa nad narodami, podczas gdy tu mamy do czynienia z czysto naturalistycznym „świętowaniem”, oderwanym od nadprzyrodzonego celu Kościoła. Wspomnienie spotkania z „papieżem Franciszkiem” (antypapieżem Bergoglio, którego śmierć nie zmienia jego statusu heretyckiego uzurpatora) oraz Mszy jako „ostatniej sprawowanej przez niego na platur św. Piotra” to jawna profanacja pojęcia Najświętszej Ofiary.
„Rok Jubileuszowy – zgodnie z myślą papieża – był przeżywany w perspektywie nadziei, która «nie jest łatwowiernym optymizmem, ale darem łaski w realizmie życia» oraz «niezastąpioną towarzyszką, która pozwala dostrzec cel naszego życia»”
Ta mglista frazeologia to kwintesencja modernistycznej herezji, potępionej już w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (propozycja 65), która sprowadza nadzieję nadprzyrodzoną do psychologicznego optymizmu. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności ex opere operato łaski sakramentalnej czy obowiązku publicznego wyznawania wiary jest symptomatyczny dla całej posoborowej pseudoduchowości.
Fałszywy rachunek sumienia
Serię pytań postawionych wiernym – „czy pojednaliśmy się z Bogiem poprzez przystąpienie do spowiedzi świętej?”, „czy pogłębiliśmy naszą wiarę, która rodzi się ze słuchania słowa Bożego?” – należy uznać za całkowicie nieważne w kontekście nieważności samego „sakramentu” pokuty w strukturach posoborowych. Jak stwierdzono w bulli Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, heretycy tracą wszelką jurysdykcję, co czyni wszelkie posoborowe „rozgrzeszenia” jedynie bluźnierczym teatrem.
„nowy rok liturgiczny również «otwiera przed nami szansę na ożywienie nadziei dzięki Bożej łasce»”
To jawne kłamstwo, gdyż „nowy rok liturgiczny” oparty na heretyckim Novus Ordo stanowi ohydę spustoszenia (Dn 9,27), która nie może być źródłem jakiejkolwiek łaski. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.
Modernistyczna „misja” bez nawracania
Hasło nowego roku liturgicznego – „Uczniowie – Misjonarze” – to kolejny przykład posoborowej mistyfikacji. Prawdziwa misja katolicka, jak nauczał Pius XI w encyklice Rerum Ecclesiae, polega na nawracaniu dusz na jedyną prawdziwą wiarę, podczas gdy tu mamy do czynienia z relatywistycznym „świadectwem” pozbawionym jakiegokolwiek dogmatycznego fundamentu.
„Zauważa, że gwałtowna sekularyzacja sprawia, iż misje przestają kojarzyć się z odległymi krajami – zadanie misyjne staje się naglące «tu i teraz»”
Przemilczenie prawdziwej przyczyny sekularyzacji – czyli apostazji hierarchii posoborowej i zniszczenia katolickiej liturgii – świadczy o całkowitej niezdolności do diagnozy kryzysu. „Biskup” Lechowicz nie wspomina ani słowem o świętej wojnie przeciwko modernizmowi, o której mówił św. Pius X w encyklice Pascendi, ograniczając się do pustych ogólników.
Kryzys autorytetu i nieomylności
Cały dokument jest przejawem głębokiego kryzysu autorytetu w strukturach posoborowych. Jak uczy św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice, heretyk automatycznie traci jurysdykcję, co czyni wszelkie „pastoralne” napomnienia Lechowicza pozbawionymi mocy wiążącej. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności powrotu do Tradycji, do Mszy trydenckiej jako jedynej ważnej Ofiary czy do obowiązku odrzucenia posoborowych herezji dowodzi, że mamy do czynienia z kolejnym aktem teatru religijnego, który Pius XII nazwałby vacantis Apostolicae Sedis.
„Oby nowy rok liturgiczny przyczynił się do bardziej dojrzałego życia chrześcijańskiego!”
To życzenie pozostaje czystą ironią w kontekście systematycznego niszczenia przez posoborowie wszystkich fundamentów życia nadprzyrodzonego. Jak może mówić o „dojrzałości chrześcijańskiej” ten, kto uczestniczy w profanacji najświętszych tajemnic?
Adwentowa mistyfikacja
Wezwanie do przeżycia Adwentu „w świetle usłyszanych słów Bożych” przy jednoczesnym milczeniu o konieczności uczestnictwa w prawdziwej Mszy Świętej i odrzucenia posoborowych herezji to klasyczny przykład modernistycznej dwuznaczności. Cały list jest niczym więcej jak pastiszem autentycznego nauczania pasterskiego, pozbawionym jednak nadprzyrodzonej treści i walczącym jedynie o utrzymanie iluzji „kościelności” w strukturach będących już tylko świecką korporacją.
W czasach, gdy katolicy zostali pozbawieni prawowitych pasterzy, jedyną odpowiedzią na takie dokumenty może być nieustanne wołanie: Domine, ut videam! (Panie, abym przejrzał) – i wierne trwanie przy niezmiennej doktrynie oraz prawowitej liturgii, które same są gwarantem zbawienia w tych mrocznych czasach apostazji.
Za artykułem:
29 listopada 2025 | 18:36Bp Lechowicz we liście na Adwent: nasze życie jest walką o zbawienie (ekai.pl)
Data artykułu: 29.11.2025
