Portal Catholic News Agency w artykule z 30 listopada 2025 r. przedstawia tak zwaną „tradycję adwentową” w duchu posoborowej deformacji. Autorzy mieszają elementy kulturowe z religijnymi, redukując przygotowanie na przyjście Chrystusa do poziomu dekoracji i cukierkowych kalendarzy. „Adwent jest czasem, w którym przygotowujemy się na Boże Narodzenie” – czytamy, ale bez najmniejszego odniesienia do eschatologicznego wymiaru oczekiwania na powtórne przyjście Zbawiciela.
Naturalistyczne wypaczenie duchowego przygotowania
Artykuł utrzymuje, że „Adwent ma na celu odnowienie doświadczenia oczekiwania na Mesjasza”, lecz równocześnie sprowadza to oczekiwanie do poziomu psychologicznego przeżycia. Współczesny „Katechizm Kościoła Katolickiego” (który nie ma statusu doktrynalnego równego Katechizmowi Trydenckiemu) jest cytowany jako autorytet, choć jego treść podlega modernistycznej interpretacji. Jak nauczał św. Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści (…) mieszając się z wiernymi, starają się wydawać ludźmi pospolitymi jak inni, mającymi te same uczucia” (nr 2). Właśnie tę metodę obserwujemy w tekście, gdzie sakralność Adwentu zostaje zastąpiona „praktycznymi przygotowaniami” typu dekorowanie choinek.
„Adwent zaczyna się w tym roku w niedzielę 30 listopada. Większość katolików – nawet tych, którzy nie często chodzą na Mszę – wie, że Adwent wiąże się z wieńcem ze świecami, prawdopodobnie „kalendarzem” z ukrytymi czekoladkami i rozplątywaniem lampek świątecznych”.
Autorzy nie dostrzegają bluźnierczego charakteru zestawienia wieńca adwentowego (mającego korzenie w tradycji kościelnej) z kalendarzami czekoladowymi – produktem komercjalizacji świąt. Brak jakiegokolwiek ostrzeżenia przed redukcją czasu pokuty do konsumpcyjnych rytuałów.
Liturgiczna dezorientacja i protestanckie inspiracje
Wymienione w tekście pieśni adwentowe („O Come O Come Emmanuel”, „Come Thou Long Expected Jesus”) zdradzają protestanckie pochodzenie, podczas gdy katolicka tradycja zna bogactwo łacińskich hymnów takich jak „Rorate caeli desuper” czy „Veni, Veni Emmanuel”. Milczenie na ten temat świadczy o zerwaniu z katolicką tożsamością.
Szokującą jest sugestia, że „nie jest źle śpiewać kolędy w Adwencie”. To jawne pogwałcenie dyscypliny liturgicznej, która wyraźnie zakazuje śpiewu kolęd przed Pasterką, aby zachować charakter pokutny Adwentu. Pius XII w Mediator Dei przypominał: „Rok liturgiczny nie jest zimnym i bezdusznym wspominaniem dawnych wydarzeń (…) lecz jest samym Chrystusem, który trwa w swoim Kościele” (nr 165). Posoborowcy zamienili to w „doświadczenie oczekiwania” oderwane od obiektywnej rzeczywistości łaski.
Symbolika zdewaluowana do poziomu folkloru
Opis wieńca adwentowego pomija jego teologiczną głębię: trzy fioletowe świece oznaczające pokutę (post, modlitwę, jałmużnę), a różowa – radość z bliskości Odkupienia. Zamiast tego czytamy powierzchowne:
„Świece przypominają nam, że Chrystus jest światłością świata. A wiecznie zielone gałązki przypominają nam o nowym i wiecznym życiu w Chrystusie”.
Gdzie jest nawiązanie do proroctwa Izajasza: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką” (Iz 9,1)? Gdzie przypomnienie, że wieńce symbolizują chwałę męczenników (Ap 4,4)? Redukcja symboli do „piękna i ciepła” to klasyczny przejaw naturalizmu potępionego przez św. Piusa X w Lamentabili sane: „Prawdy religijne (…) są jedynie symbolicznymi wyrażeniami ludzkiego doświadczenia” (propozycja 22).
Gaudete Sunday jako pretekst do przedwczesnej radości
Wspomnienie o trzeciej niedzieli Adwentu (Gaudete) zostało sprowadzone do informacji o różowej świecy i „radości z połowy Adwentu”. Tymczasem tradycyjna liturgia podkreślała, że nawet w czasie pokuty „radość w Panu jest waszą ostoją” (Neh 8,10). Różowa szata kapłana nie jest „pretekstem do imprez”, jak sugeruje tekst, ale znakiem nadziei wśród postnej pokuty.
Autorzy zachęcają wręcz do organizowania „Gaudete parties” – co jest całkowitym wypaczeniem ducha tego dnia. Św. Karol Boromeusz w swoich Instructions on Ecclesiastical Building podkreślał: „Niech nasza radość będzie pełna czci, pamiętając, że przygotowujemy drogę Panu”.
Drzewo pogaństwa zamiast żłóbka pokuty
Artykuł poświęca więcej miejsca dyskusji o terminie ubierania choinki niż o konieczności spowiedzi czy adoracji Najświętszego Sakramentu. Sugeruje różne „rodzinne tradycje” dekorowania, całkowicie pomijając katolickie praktyki: roraty, błogosławieństwo wieńca, nowenny do Niepokalanego Poczęcia.
W encyklice Quas primas Pius XI stanowczo nauczał: „Jeżeli usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo z obyczajów, życia prywatnego, rodzinnego i publicznego, wtedy należy się spodziewać, że życie społeczne runie” (nr 1). Właśnie tę ruinę widać w tekście, gdzie centralne miejsce zajmuje drzewko (o pogańskich korzeniach), a nie żłóbek czy krzyż.
Podsumowanie: Adwent bez Chrystusa Króla
Największym brakiem artykułu jest całkowite pominięcie królewskiego wymiaru Adwentu. Nie ma słowa o antyfonie „O Adonai” (Władco Izraela), o proroctwie Daniela (7,13-14) dotyczącym Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach, ani o obowiązku poddania narodów pod panowanie Chrystusa.
Tak zwany „duch soborowy” doprowadził do tego, że Adwent – który w tradycji rzymskiej był czasem surowej pokuty porównywalnej z Wielkim Postem – stał się „radośnie oczekiwaniem” na święta przepełnione komercją. W miejsce modlitwy „O przyjdź Królestwo Twoje” mamy „przyjdź święty Mikołaju”. Prawdziwi katolicy winni odrzucić tę parodię i trwać przy tradycyjnej pobożności, gdzie Adwent jest czasem milczenia, postu i wołania: „Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22,20).
Za artykułem:
Advent: What is it and how should it be celebrated? (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 30.11.2025
