Portal Gość Niedzielny (30 listopada 2025) relacjonuje rozpoczęcie okresu „adwentu” w strukturach posoborowych, opisując praktyki takie jak „roraty”, lampiony czy rekolekcje parafialne. Hierarcha Tomasz Sztajerwald wyjaśnia podział okresu na dwie fazy i zachęca do uczestnictwa w „mszach roratnich” oraz domowych kalendarzach adwentowych. Komentowany artykuł prezentuje typowo modernistyczne wypaczenie świętego czasu przygotowania na przyjście Pana, pomijając jego istotę pokutną na rzecz emocjonalnego folkloru.
Demontaż katolickiej eschatologii
„Kościół przypomina, że musimy jak najlepiej przygotować się na spotkanie z Nim” – deklaruje „biskup” Sztajerwald, całkowicie przemilczając dogmatyczną prawdę wyrażoną w konstytucji Benedictus Deus Benedykta XII (1336), iż dusze po śmierci natychmiast stają przed Sądem Szczegółowym. Nowa teologia „adwentu” jako przygotowania na „powtórne przyjście” stanowi heretycką negację nieomylnego nauczania o pośmiertnej odpłacie:
Dekret Świętego Oficjum z 19 lipca 1918 r. podkreślał: „Kościół zawsze wierzył i nauczał, że dusze zmarłych w łasce uświęcającej, a jednak obciążone długiem kary doczesnej lub grzechów powszednich, idą do Czyśćca, gdzie cierpią do czasu zupełnego oczyszczenia”
Przedsoborowy ryt rzymski w modlitwach adwentowych jednoznacznie koncentrował się na quatuor novissima – śmierci, sądzie, niebie i piekle – co zostało całkowicie usunięte z posoborowych tekstów, czego dowodem jest choćby usunięcie antyfony Prope est jam Dominus mówiącej: „Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże. Przygotujcie się na sąd, bo blisko jest królestwo niebieskie”.
Naturalistyczna redukcja praktyk pokutnych
Podczas gdy prawowity katolicki Adwent był okresem ścisłej pokuty – czego wyrazem był fioletowy kolor szat, zakaz śpiewu Gloria i ślubnych uroczystości – „hierarcha” posoborowy drwi z tradycji: „dawniej adwent miał raczej charakter pokutny i wiązał się z praktykami postnymi. Obecnie Kościół akcentuje znaczenie radosnego oczekiwania”. To jawne odrzucenie dyscypliny potwierdzonej przez św. Piusa V w bulli Superni omnipotentis (1568), nakazującej post adwentowy pod karą grzechu śmiertelnego.
Proponowane „wyrzeczenie” ogranicza się do banalnych sugestii: „ograniczyć korzystanie z mediów społecznościowych”, podczas gdy tradycyjna asceza obejmowała:
- Post ścisły w poniedziałki, środy i piątki
- Wstrzemięźliwość od mięsa w pozostałe dni
- Codzienne odprawianie Drogi Krzyżowej
- Godzinne adoracje wynagradzające
Protestanckie korzenie nowych zwyczajów
Kompromitujące jest promowanie „wieńców adwentowych” – wynalazku luterańskiego pastora Johannesa Hinricha Wicherna (1839), przyjętego przez modernizm dopiero w XX wieku. Jak zaznacza Kirchenlexikon (1882), zwyczaj ten nigdy nie był praktykowany w katolicyzmie, stanowiąc czysty import protestanckiej symboliki. Tymczasem prawdziwe katolickie tradycje adwentowe zostały zniszczone:
- Zniesienie oktawy przygotowawczej przed Adwentem
- Usunięcie gradacji antyfon „O” w ostatnim tygodniu
- Zakaz wspominania świętych podczas dni powszednich
Nieważność posoborowych „rorat”
Opisywane „msze św. roratnie” w wykonaniu kapłanów wyświęconych w wątpliwym rycie Pawła VI są co najmniej problematyczne z punktu widzenia ważności sakramentu. Jak uczy św. Pius X w encyklice Pascendi (1907): „Moderniści podważają niezmienny charakter formuł sakramentalnych, wprowadzając subiektywne interpretacje”. Tymczasem nowe „roraty” pozbawione są esencjonalnych elementów:
| Element tradycyjny | Nowa wersja posoborowa |
|---|---|
| Introitus Rorate caeli ze specjalną ceremonią światła | Dowolne pieśni „adwentowe” |
| Prefacja o Sądzie Ostatecznym | Prefacje ogólne bez eschatologii |
| Odmawianie suplikacji Veni Domine | „Twórcze” modlitwy wiernych |
Duchowy nieład w domowych „praktykach”
Proponowane „kalendarze adwentowe z 24 okienkami” czy „zadania w kolorowych kopertach” stanowią groteskowe sprowadzenie sacrum do poziomu gry terapeutycznej. Jak przestrzega św. Pius X w liście apostolskim Quam singulari (1910): „Należy wystrzegać się wszelkich form pobożności, które nie prowadzą do głębszego zrozumienia Tajemnic Wiary”. Tymczasem propozycje „hierarchy” całkowicie pomijają:
- Obowiązek spowiedzi adwentowej
- Praktykę adoracji Najświętszego Sakramentu
- Medytacje nad Czterema Ostatecznymi Rzeczami Człowieka
- Post jako zadośćuczynienie za grzechy
Podsumowanie: Adwent bez Krzyża
Przedstawiona wizja „adwentu” jest symptomatyczna dla całej posoborowej apostazji – usunięto z niej wszystko, co wymagało heroicznego wysiłku woli, zastępując katolicką ascezę protestanckim sentymentalizmem i świeckimi aktywnościami. Jak donosił już w 1969 r. ks. Michel-Louis Guérard des Lauriers OP w Analecta S. Ord. Praed.: „Nowy kalendarz liturgiczny konsekwentnie eliminuje wszelkie odniesienia do Sądu Bożego i konieczności zadośćuczynienia”.
Prawdziwy katolik winien odrzucić tę parodię i trwać przy niezmiennym rycie rzymskim, gdzie Adwent pozostaje szkołą bojaźni Bożej i przygotowaniem na straszliwy Sąd – nie zaś „radosnym oczekiwaniem” na świętego Mikołaja i wspólne śniadanie z drożdżówkami.
Za artykułem:
W niedzielę w Kościele katolickim rozpoczyna się adwent (gosc.pl)
Data artykułu: 30.11.2025
