Portal Catholic News Agency relacjonuje wizytę uzurpatora Leona XIV w libańskim klasztorze maronickim w Annaya, gdzie osoba podszywająca się pod Następcę świętego Piotra modliła się przy grobie tak zwanego „świętego” Szarbela Makhloufa (1 grudnia 2025). Artykuł gloryfikuje ekumeniczny kult tej postaci, przypisując mu „tysiące cudów” dla chrześcijan i muzułmanów, co stanowi jawną apostazję od katolickiej zasady extra Ecclesiam nulla salus.
Teologiczny absurd „niebiańskiego lekarza”
Relacja posoborowego portalu przedstawia Szarbela jako rzekomego „niebiańskiego lekarza” czczonego przez wyznawców islamu. Tymczasem Sobór Florencki nie pozostawia wątpliwości: „Nikt, nawet jeśli przelał krew za Chrystusa, nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie i w jedności Kościoła katolickiego” (Bull „Cantate Domino”, 1442). Kult „świętego” muzułmanów to jawne pogwałcenie dogmatu o wyłączności zbawienia w Kościele katolickim.
„The monastery’s archives record nearly 30,000 miracles attributed to St. Charbel’s intercession, including many reported by Muslims, a sign, the pope noted, of Charbel’s unique place in Lebanon’s spiritual landscape”
Tu manifestuje się diaboliczna dialektyka posoborowia: cuda – które według nauki Kościoła są znakami potwierdzającymi prawdziwość wiary (por. Mk 16,20) – zostają zinstrumentalizowane dla legitymizacji synkretyzmu. Pius XI w encyklice „Mortalium animos” (1928) potępił podobne praktyki jako „bezsensowne dążenie do połączenia wiary chrześcijańskiej z błędami pogaństwa”.
Uzurpator jako narzędzie rewolucji
Wizyta osoby podającej się za „papieża” w Annaya ma głęboko symboliczne znaczenie. Paweł VI, który kanonizował Szarbela w 1977 roku, sam był modernistycznym uzurpatorem. Leon XIV kontynuuje tę antykatolicką tradycję, nazywając kult maronickiego mnicha „rzeką miłosierdzia”. Prawdziwe miłosierdzie polega jednak na głoszeniu pełni prawdy, a nie na relatywizacji wiary dla „dialogu” z heretykami i niewiernymi.
Gdy uzurpator oświadcza: „The Holy Spirit formed him so that he could teach those who live without God how to pray”, dokonuje heretyckiego przeinaczenia roli Ducha Świętego. Święty Paweł naucza przecież: „Nikt nie może rzec: Pan Jezus, chyba w Duchu Świętym” (1 Kor 12,3). Modlitwa poza Kościołem jest bałwochwalstwem, nie zaś dziełem Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej.
Destrukcja pojęcia świętości
Promowanie postaci żyjącej w XIX wieku jako „wzoru modlitwy dla żyjących bez Boga” stanowi całkowite wypaczenie katolickiej koncepcji świętości. Święty Pius X w Lamentabili sane potępił podobne próby „dostosowania doktryny do potrzeb niewierzących” (propozycja 65). Prawdziwi święci – jak czytamy w Liście do Hebrajczyków – „przez wiarę podbili królestwa” (Hbr 11,33), a nie legitymizowali bałwochwalstwo.
„He then offered a reflection on St. Charbel’s enduring message. ‘What does St. Charbel teach us today?’ Pope Leo asked”
Odpowiedź daje papież Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” (1925). Tymczasem posoborowi uzurpatorzy głoszą pokój oparty na apostazji, czego potwierdzeniem jest rytuał z „zapaloną lampą” ofiarowaną klasztorowi jako znak „entrustment” Libanu. To nie katolicka pobożność, lecz pogańska symbolika.
Maronici jako ofiary zdrady Rzymu
Tragedia libańskich maronitów polega na tym, że – wierni przez wieki Stolicy Apostolskiej – zostali zdradzeni przez posoborowych uzurpatorów. Gdy w 1584 roku papież Grzegorz XIII założył w Rzymie Kolegium Maronickie, chodziło o umacnianie jedności wiary, nie zaś o ekumeniczne eksperymenty. Dziś ich dziedzictwo jest niszczone przez tych, którzy powinni być strażnikami depozytu wiary.
Przytoczona w artykule historia „pielgrzymki 22. dnia miesiąca” dla upamiętnienia cudu dla Nouhad El Chami to klasyczny przykład przesądnej dewocji potępionej już przez Sobór Trydencki (sesja XXV). Kościół katolicki zawsze odróżniał prawdziwy kult świętych od magicznych praktyk, co posoborowie systematycznie niszczy.
Konsekwencje doktrynalne
Cała ta inscenizacja stanowi jawną realizację błędów potępionych w Syllabusie Piusa IX, zwłaszcza tezy 77: „W obecnych czasach nie jest już rzeczą pożądaną, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa”. Gdy uzurpator mówi o „spuściźnie kraju tęskniącego za pokojem”, przemilcza fakt, że prawdziwy pokój możliwy jest jedynie pod panowaniem Chrystusa Króla (Ps 71,7 Wlg).
Na koniec warto przypomnieć słowa Piusa XII: „Święci to ci, którzy walczyli aż do przelania krwi, by nie splamić szaty łaski” (Mystici Corporis). Fałszywi święci posoborowia służą zaś relatywizacji wszelkich zasad – ku zgorszeniu wiernych i triumfowi modernistycznej rewolucji.
Za artykułem:
Pope Leo entrusts Lebanon to St. Charbel’s intercession, prays at his tomb (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 01.12.2025
