Portal Tygodnik Powszechny (1 grudnia 2025) przedstawia wyniki badań nad wpływem leków tirzepatyd (Mounjaro) i semaglutyd (Ozempic) na obszary mózgu związane z kontrolą zachowań żywieniowych. Artykuł sugeruje, że otyłość jest wyłącznie „chorobą” o podłożu neurologicznym, całkowicie eliminując moralny i duchowy wymiar ludzkiego postępowania.
Materialistyczna redukcja człowieka do poziomu zwierzęcia
Badanie Casey’ego Halperna z Uniwersytetu Pensylwanii, opisane w Nature, opiera się na założeniu, że „jądro półleżące odpowiada za odczuwanie przyjemności i motywację”, co stanowi klasyczny przykład redukcjonizmu biologicznego potępionego przez papieża Piusa XII w przemówieniu do uczestników Międzynarodowego Kongresu Neurofarmakologicznego (13 września 1958). Nauka katolicka zawsze nauczała, że człowiek jest jednością duszy i ciała (Sobór Laterański IV), a nie zbiorem impulsów neuronalnych.
„Nowoczesne leki na otyłość (…) pokazują, że otyłość nie jest wynikiem zaniedbania czy słabej woli, ale zaburzeniem lub chorobą, którą można leczyć”
To zdanie demaskuje ideologiczne podstawy współczesnej medycyny, która – wbrew nauczaniu św. Tomasza z Akwinu (Summa Theologica, I-II, q. 74) – neguje wolność ludzkiej woli. Kościół katolicki nigdy nie zaprzeczał istnieniu uwarunkowań fizjologicznych, jednak „grzech obżarstwa pozostaje grzechem nawet przy istniejących dysfunkcjach organizmu” (św. Alfons Liguori, Theologia Moralis, III, 2).
Naukowa herezja: oddzielenie czynu od moralnej odpowiedzialności
Artykuł całkowicie pomija fundamentalną prawdę, że „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4). Koncentracja na wyłącznie farmakologicznych metodach „leczenia” otyłości stanowi praktyczne odrzucenie katolickiej nauki o umartwieniu i wyrzeczeniu jako drogach do świętości.
Papież Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi (1943) przypominał: „Chrześcijanin winien panować nad ciałem przez ducha”. Tymczasem współczesna medycyna, jak pokazuje omawiany artykuł, proponuje technologiczne obejście konieczności duchowej walki, co jest szczególną formą pelagianizmu potępionego na Soborze w Kartaginie (418 r.).
Teologiczne konsekwencje farmakologicznego zniewolenia
Badanie opisuje, jak „terapia tirzepatydem czasowo wycisza natrętne myśli o jedzeniu”, co z teologicznego punktu widzenia stanowi próbę obejścia daru wolnej woli. Św. Augustyn w Państwie Bożym (XIV, 11) nauczał, że „cnota nie może istnieć bez wolnego wyboru”. Farmakologiczne zniewolenie mechanizmów decyzyjnych – nawet w szlachetnym celu – jest moralnie nie do przyjęcia, gdyż likwiduje przestrzeń dla ćwiczenia cnót.
Brakuje w artykule jakiejkolwiek wzmianki o cudzie eucharystycznym w Lanciano, gdzie przemienione Ciało Pańskie wykazało właściwości mięśnia sercowego człowieka w agonii – co stanowi niepodważalny dowód na nadrzędność duchowej przemiany nad fizjologicznymi manipulacjami.
Milczenie o prawdziwych przyczynach kryzysu
Autor całkowicie pomija duchowe źródła epidemii otyłości:
1. Upadek praktyk postnych w pseudo-Kościele posoborowym
2. Propagandę konsumpcjonizmu inspirowaną masonerią (por. Syllabus błędów, pkt 58)
3. Odrzucenie tradycyjnej katolickiej duchowości umartwienia
Jak przypomina św. Paweł: „Czyńcie więc umartwienie członków waszych, które są na ziemi” (Kol 3,5). Współczesna nauka, w służbie kultu człowieka (potępionego przez Piusa XI w Quas Primas), proponuje farmakologiczną ucieczkę od tego ewangelicznego nakazu.
Medycyna bez duszy: droga do transhumanizmu
Przedstawione badania stanowią niebezpieczny krok w kierunku transhumanistycznej wizji człowieka, gdzie:
– Moralność zastępuje się farmakologią
– Łaskę uświęcającą próbuje się naśladować poprzez chemiczne manipulacje
– Osobowa odpowiedzialność znika pod pretekstem „choroby”
Kardynał Alfredo Ottaviani w Instruction on the Proper Handling of Miracles (1951) ostrzegał przed „naukowym redukcjonizmem negującym nadprzyrodzony porządek”. Opisywane eksperymenty z głęboką stymulacją mózgu to praktyczna realizacja tych antykatolickich tendencji.
„Uczestnicy badania przeszli wcześniej operację zmniejszającą żołądek, ale mimo tego doświadczali epizodów niekontrolowanego jedzenia”
Ten fragment ujawnia bankructwo materialistycznej antropologii – nawet po radykalnej ingerencji chirurgicznej problem pozostaje nierozwiązany, gdyż jego źródło jest duchowe, a nie fizjologiczne. Jak nauczał św. Jan od Krzyża: „Gdzie nie ma miłości, wlej miłość, a wyciągniesz miłość” (Dzieła, III, 29).
Katolicka alternatywa: lekarstwo duszy i ciała
Zamiast propagować niebezpieczne eksperymenty z neurostymulacją, prawdziwie katolickie podejście do problemu otyłości obejmowałoby:
1. Powrót do tradycyjnej dyscypliny postnej (np. post eucharystyczny od północy)
2. Regularną spowiedź z grzechów nieumiarkowania w jedzeniu i piciu
3. Praktykowanie umartwień zatwierdzonych przez Kościół
4. Kult Najświętszego Serca Jezusowego jako źródła prawdziwego umiarkowania
5. Uznanie otyłości za objaw duchowego nieładu, a nie wyłącznie „chorobę”
Jak przypomina Konstytucja apostolska „Christus Dominus” (1953): „Post jest lekarstwem chroniącym od grzechu i podnoszącym duszę do Boga”. Żadna farmakologiczna manipulacja nie zastąpi tej odwiecznej katolickiej prawdy.
Tymczasem struktury posoborowe, akceptując świecką narrację o „chorobowej” naturze otyłości, zdradzają swoją służalczą rolę wobec projektu demontażu katolickiej moralności. Jak ostrzegał Pius X w Lamentabili sane (1907): „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (pkt 25) – co doskonale opisuje naukowy redukcjonizm prezentowany w artykule.
W czasach apostazji, gdy ohyda spustoszenia zasiada w miejscu świętym, jedynym prawdziwym lekarstwem na ludzkie słabości pozostaje powrót do całkowitego oddania się pod panowanie Chrystusa Króla, który sam mówi: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was ochłodzę” (Mt 11,28).
Za artykułem:
Mózg na Mounjaro: lek na otyłość czasowo wycisza natrętne myśli o jedzeniu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 01.12.2025
