Pergaminy wróciły, ale Kościół pozostał w niewoli modernizmu
Portal eKAI relacjonuje uroczyste przekazanie dwóch średniowiecznych pergaminów do struktur diecezji płockiej, jednak pomija milczeniem apostazję posoborowej hierarchii. W poniedziałek 1 grudnia 2025 roku metropolita warszawski „abp” Adrian Galbas SAC przekazał „bp” Szymonowi Stułkowskiemu dokumenty z XIII i XIV wieku, które od 2006 roku znajdowały się w Archiwum Archidiecezjalnym Warszawskim. Ceremonia odbyła się w kurii diecezjalnej pod hasłem jubileuszu 950-lecia diecezji płockiej.
„Są u siebie, są na miejscu. A poza tym, nawet jeżeli one były wcześniej znane, […] to jednak sama materialna forma tego źródła jest cenna” – stwierdziła dr Anna Salina z Instytutu Historii PAN, komentując znaczenie dokumentów. Pergamin z 1289 roku dotyczy sporu jurysdykcyjnego między biskupami płockim i chełmińskim, zaś dokument z 1347 roku reguluje kwestie majątkowe z książętami mazowieckimi. Oba trafiły do Niemiec jako łup wojenny, a do Polski wróciły w 2006 roku dzięki niemieckiemu piekarzowi Wilhelmowi Horstowi.
Materializm zastępuje sacrum
Cała narracja skupia się na materialnym wymiarze wiary, całkowicie pomijając jej nadprzyrodzony charakter. „Abp” Galbas mówi o „bezpiecznym schronieniu” dla pergaminów, podczas gdy prawdziwym zagrożeniem dla Kościoła jest nie utrata archiwaliów, ale utrata wiary przez tych, którzy pretendują do jego kierowania. Pius XI w encyklice Quas primas nauczał: „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem współcześni „hierarchowie” redukują Kościół do roli archiwisty i kustosza muzealnych eksponatów.
„Biorąc pod uwagę rok jubileuszu 950-lecia diecezji płockiej, jestem przekonany, że to jest idealny moment na zwrócenie pergaminów” – „abp” Adrian Galbas SAC
Wypowiedź ta demaskuje czysto świeckie podejście do spraw wiary. Jubileusz diecezji ma być świętem materialnej ciągłości, podczas gdy jego istotą powinno być uwielbienie Chrystusa Króla za łaskę zachowania depozytu wiary. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis potępił modernistów, którzy „wiarę traktują jako zwykłe uczucie” i redukują życie religijne do zabytkoznawstwa.
Ceremoniał bez sakramentalnej mocy
Opisana ceremonia – z odczytaniem przetłumaczonej treści, podpisaniem dokumentacji i akademickimi przemówieniami – to przykład czczej gry w tradycję. Prawowici biskupi płoccy, tacy jak bł. abp Antoni Julian Nowowiejski (męczennik zamordowany przez Niemców w 1941 roku), sprawowali władzę jurysdykcyjną ex opere operato. Tymczasem „bp” Stułkowski i „abp” Galbas należą do struktury pozbawionej ważnej sukcesji apostolskiej od czasu przyjęcia święceń w posoborowym rycie.
Ks. Bartosz Leszkiewicz, nazwany „dyrektorem Archiwum Diecezjalnego”, deklaruje: „Wartość tych pergaminów jest bezcenna. Są integralną częścią naszej historii”. To jawna herezja w rozumieniu kanonu 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który nakazuje wierzyć, że Kościół jest nadprzyrodzoną instytucją założoną przez Chrystusa, a nie spadkobiercą historycznych artefaktów. Jak przypomina Sobór Watykański I: „Kościół sam przez się […] jest wielkim i wiecznym motywem wiarygodności i nieomylnym świadectwem swego posłannictwa Boskiego” (konst. Dei Filius, rozdz. 3).
Fałszywa ciągłość apostolska
Przekazanie pergaminów służy tworzeniu iluzji kontynuacji z przedsoborowym Kościołem. Tymczasem struktury kierowane przez „bp” Stułkowskiego należą do tego samego organizmu, który w 2017 roku wspólnie z prawosławnymi „biskupami” modlił się w Warszawie o „jedność chrześcijan” – co stanowi jawne pogwałcenie dekretu Lamentabili św. Piusa X (potępiającego tezę, że „Kościół może się pojednać z współczesnym liberalizmem”).
Co więcej, zaangażowanie Instytutu Historii PAN – instytucji kontrolowanej przez państwo – w proces „autentykacji” dokumentów kościelnych, to realizacja potępionej w syllabusie Piusa IX tezy 41: „Władza świecka […] może wydalać z urzędu biskupów i wykonywać jurysdykcję”. Już Leon XIII w encyklice Immortale Dei ostrzegał przed mieszaniem władzy duchownej i świeckiej.
Niemiecki „zbawca” jako aluzja ekumeniczna
Wątek Wilhelma Horsta – niemieckiego piekarza, który „uratował” pergaminy – służy subtelnej promocji fałszywego ekumenizmu. To echo tezy 18 z Syllabusu Piusa IX, która potępia opinię, jakoby „protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”. Tymczasem prawdziwym bohaterem powinien być bł. abp Nowowiejski, który w obronie dóbr kościelnych oddał życie, a nie przypadkowy pasjonat historii.
Milczenie o prawdziwym kryzysie
Najjaskrawszą herezją całego zdarzenia jest całkowite przemilczenie rzeczywistego stanu „diecezji płockiej”: zamykania parafii, spadku powołań kapłańskich i masowej apostazji wiernych. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „jawny heretyk automatycznie traci jurysdykcję” (De Romano Pontifice). Tymczasem „ks. Leszkiewicz” mówi o „fragmencie tożsamości”, nie wspominając, że tożsamość tę zniszczyła posoborowa rewolucja.
Pergaminy z XIII wieku przypominają, że biskupi płoccy niegdyś toczyli spory o granice jurysdykcji – dziś zaś ich nominalni następcy nie bronią nawet granic wiary, przyjmując każdą modernistyczną nowinkę. Jak podsumowałby św. Pius X: „Moderniści nie są ludźmi Kościoła, lecz jego wrogami” (encyklika Pascendi). Dopóki struktury okupujące kurię płocką nie odrzucą Vaticanum II i nowej mszy, ich zabiegi o „historyczną ciągłość” pozostaną farsą.
Za artykułem:
01 grudnia 2025 | 20:29Średniowieczne pergaminy powróciły do diecezji płockiej (ekai.pl)
Data artykułu: 01.12.2025
