Portal LifeSiteNews (1 grudnia 2025) promuje postać Irvinga C. Houle, świeckiego mężczyzny z Michigan, który rzekomo otrzymał stygmaty w 1993 roku i doświadczał codziennej „męki” przez 16 lat. Artykuł przedstawia go jako przykład „nadzwyczajnej łaski w zwyczajnym człowieku”, podkreślając jego życie rodzinne, pracę fizyczną oraz domniemaną posługę uzdrawiania.
Teologiczne sprzeczności stygmatów świeckich
„Irving C. Houle (…) otrzymał stygmaty i następnie doświadczał męki każdej nocy między północą a trzecią nad ranem” – relacjonuje portal, ignorując fundamentalną zasadę teologii mistycznej: stygmaty są nadprzyrodzonym znakiem zarezerwowanym przez Boga dla dusz wyjątkowo zjednoczonych z Chrystusem poprzez czystość, posłuszeństwo i całkowite wyrzeczenie się świata. Św. Tomasz z Akwinu nauczał: „Stigmata sunt signa specialis unionis cum Christo passo” (Stygmaty są znakiem szczególnej jedności z Chrystusem cierpiącym – Summa Theologiae III, q.54, a.4). Tymczasem Houle, jako żonaty świecki, żyjący w stanie przeciwnym radzie ewangelicznej czystości (Mt 19:12), nie mógł być nośnikiem autentycznego charyzmatu stygmatów.
Posoborowa mistyfikacja „ludowej świętości”
Kreowanie Houle’a na „świętego dla każdego” odzwierciedla modernistyczną tendencję do demokratyzacji nadprzyrodzoności, gdzie łaski mistyczne mają „usprawiedliwiać” życie w kompromisie ze światem. Portal pisze: „Był dziadkiem wielu wnuków, uczestniczył w rodzinnych spotkaniach i wydarzeniach sportowych wnuków”, co stanowi jawną sprzeczność z nauczaniem św. Jana od Krzyża: „Dusza, która pragnie zjednoczenia z Bogiem, musi umrzeć dla wszystkiego, co nie jest Bogiem” (Droga na Górę Karmel). Prawdziwi stygmatycy – jak św. Franciszek czy św. Ojciec Pio – zawsze wyróżniali się radykalnym oddzieleniem od spraw świata.
„Uzdrowienia” bez teologicznego rozeznania
„W 1995 roku otrzymał locucję od Jezusa z prośbą o ‘dotykanie moich dzieci’ i posłusznie rozpoczął posługę uzdrawiania fizycznego i duchowego” – podaje LifeSiteNews, bezkrytycznie przyjmując tę opowieść. Tymczasem Kościół katolicki zawsze poddawał podobne roszczenia rygorystycznej weryfikacji, wymagając:
- Zgodności z depozytem wiary
- Pokory i posłuszeństwa wobec władzy kościelnej
- Nadprzyrodzonych owoców potwierdzonych przez niezależną komisję
Żaden z tych warunków nie został spełniony w przypadku Houle’a. Jego „locucje” przypominają raczej praktyki protestanckich ewangelistów niż katolicką mistykę. Pius X w Lamentabili sane potępił tezę, że „objawienia prywatne mogą uzupełniać lub korygować Objawienie publiczne” (propozycja 21).
Kult jednostki zamiast kultu Chrystusa Króla
Najgroźniejszym aspektem tej narracji jest przeniesienie uwagi z jedynego Pośrednika – Chrystusa – na człowieka. Portal cytuje rzekome słowa „biskupa” Jamesa Garlanda: „W życiu Irvinga Houle widzimy nadzwyczajną łaskę Boga działającą w zwyczajnym, prostym człowieku”. To klasyczny przykład posoborowej herezji „ubóstwienia człowieka”, potępionej już przez Piusa XI w Quas Primas: „Gdy usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo (…), całe społeczeństwo ludzkie musiało zostać wstrząśnięte, gdyż brakowało mu stałej i silnej podstawy”.
Fałszywa duchowość w służbie modernizmu
Promowanie Houle’a jako „kandydata na ołtarze” przez posoborową strukturę (wspomniana „jednomyślna aprobata amerykańskich „biskupów” w 2019 r.) to element szerszego planu:
- Zastąpienie prawdziwej świętości – heroicznego życia w cnocie – emocjonalnymi „doświadczeniami”
- Legitymizacja protestanckiej duchowości „uzdrowień i znaków” w miejsce sakramentalnego życia
- Stworzenie pozorów „cudu” dla podtrzymania upadającego prestiżu sekty posoborowej
Św. Pius X ostrzegał w Pascendi: „Moderniści, aby przyciągnąć lud, pozwalają mu wierzyć, że świętość polega na intensywności jakiegoś wewnętrznego uczucia”.
Podsumowanie: Ucieczka od Krzyża do emocji
Kult Houle’a ujawnia duchową pustkę neo-Kościoła, który – odrzuciwszy Mszę Trydencką i prawdziwe życie łaski – szuka zastępczych „znaków” pozbawionych teologicznej substancji. Jak nauczał św. Wincenty à Paulo: „Najpewniejszym znakiem prawdziwej świętości jest wierność najmniejszym obowiązkom stanu”, nie zaś sensacyjne fenomeny. Prawdziwi katolicy powinni odrzucić tę mistyfikację i powrócić do źródła wszelkiej świętości – Najświętszej Ofiary ołtarza.
Za artykułem:
Married, blue-collar, WWII veteran from Michigan bore the stigmata (lifesitenews.com)
Data artykułu: 02.12.2025
