Portal Catholic News Agency relacjonuje konflikt trzech starszych sióstr augustianek z Goldenstein w Austrii, które po przymusowym umieszczeniu w domu opieki przez swojego „przełożonego” wróciły do klasztoru, odrzucając kolejną „kompromisową” propozycję. Sprawa ma zostać rozstrzygnięta przez „rzymskie Dicasterium ds. Instytutów Życia Konsekrowanego”, co stanowi jedynie kolejny akt modernistycznej destrukcji życia konsekrowanego.
Biurokratyczna likwidacja świętych ślubów
„Ojciec Markus Grasl”, „przełożony” z Reichersberg, usiłuje narzucić siostrom warunki sprzeczne z ich wieczystymi ślubami i regułą zakonną. Wymóg „natychmiastowego zaprzestania wszelkiej aktywności w mediach społecznościowych” oraz „działalności prawnej” demaskuje prawdziwy cel tej sekularyzacyjnej operacji: stłumienie głosu świadków życia konsekrowanego w imię posoborowej biurokracji. Jak stwierdza Katechizm Rzymski: „Śluby zakonne czynią człowieka niewolnikiem Chrystusa, nie zaś ludzkich instytucji” (cz. III, rozdz. 3).
„Cor Orans” – narzędzie dechrystianizacji
Kluczowym elementem tej sprawy jest powoływanie się na posoborowy dokument „Cor Orans”, który pozwala władzom kościelnym na odbieranie autonomii wspólnotom zakonnym. Ta modernistyczna dyrektywa jest sprzeczna z odwiecznym prawem kanonicznym, gdzie kanon 492 KPK 1917 stanowił: „Dom zakonny nie może być zniesiony bez słusznej przyczyny i bez zgody Stolicy Apostolskiej”. Tymczasem dzisiejsze struktury arbitralnie pozbawiają siostry prawa do elekcji przełożonych, naruszając zasadę sui iuris zakonów kontemplacyjnych.
Redukcja powołania do opieki socjalnej
Argumentacja „ojca Grasla” o konieczności umieszczenia sióstr w domu opieki z powodów „medycznych i duchowych” odsłania materialistyczną wizję życia zakonnego. Jak nauczał Pius XII w konstytucji apostolskiej Sponsa Christi: „Klasztor jest dla mniszek tym, czym drzewo dla ptaków – miejscem, gdzie składają swe modlitwy jak święte jaja”. Posoborowa mentalność redukuje to nadprzyrodzone powołanie do kwestii geriatrycznej opieki społecznej, ignorując dogmat o wartości ekspiacyjnej cierpienia złączonego z Ofiarą Krzyża.
Milczenie o złamaniu klauzury
Najwymowniejszym przejawem apostazji jest kompletne przemilczenie w artykule kwestii naruszenia klauzury papieskiej. Przymusowe usunięcie sióstr z klasztoru stanowi rażące pogwałcenie kanonu 600 KPK 1917: „Klauzura papieska musi być zachowana w klasztorach mniszek ściśle kontemplacyjnych”. Jak przypominał św. Alfons Liguori: „Mniszka opuszczająca klauzurę bez zezwolenia przełożonego popełnia grzech śmiertelny” (Theologia Moralis, ks. VI, n. 263). Tymczasem „przełożony” sam stał się sprawcą tego wykroczenia.
„Rozwiązanie” rzymskie jako farsa
Zapowiedź rozstrzygnięcia sprawy przez „rzymskie Dicasterium” to jedynie groteskowa imitacja procesu kanonicznego. Struktury okupujące Watykan od czasu antypapieża Jana XXIII nie posiadają żadnej legitymacji jurysdykcyjnej. Jak uczy św. Robert Bellarmin: „Heretyk nie może być papieżem i automatycznie traci władzę” (De Romano Pontifice, II,30). Żadne orzeczenie wydane przez tych uzurpatorów nie ma mocy wiążącej dla katolików.
Duchowa wartość heroicznego oporu
Postawa sióstr Rita, Regina i Bernadette stanowi żywe świadectwo wierności ślubom wieczystym. Ich powrót do klasztoru, mimo wieku i słabości, przypomina słowa św. Teresy od Jezusa: „Gdybyś miał umrzeć w drodze, umrzyj, ale nie zawracaj!” (Fundaciones, rozdz. 4). W tym geście widać realizację rady ewangelicznej o wytrwałości: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 24,13).
Koniec końców, ta smutna historia odsłania prawdziwe oblicze posoborowej hydry: systemowej nienawiści do życia konsekrowanego, tradycyjnej liturgii i katolickiej ascezy. Jak przepowiedział Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści dążą do zniszczenia wszystkich instytucji zakonnych” (n. 41). W obliczu tej apostazji jedynym ratunkiem pozostaje powrót do niezmiennej doktryny i praktyki Kościoła przedsoborowego.
Za artykułem:
Austrian nuns who escaped nursing home reject compromise offer (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 02.12.2025
