Portal Vatican News (2 grudnia 2025) relacjonuje wystąpienie uzurpatora Leona XIV podczas spotkania z młodzieżą w Libanie, promujące ideę „współistnienia ludzi wyznających różne religie” oraz „braterstwa przekraczającego bariery etniczne i podziały ideologiczne”. Przedstawione świadectwa młodych osób oraz treść przemówień mają dowodzić rzekomej możliwości budowania pokoju poprzez relatywizm religijny i naturalistyczny humanitaryzm.
Zdrada misji Kościoła w służbie synkretyzmu
Wypowiedź Leona XIV w Bkerke odsłania całkowite zerwanie z nadprzyrodzoną misją Kościoła, sprowadzonej do roli arbitra między wyznaniami. Stwierdzenie, że Liban jest „krajem-przesłaniem” wskazującym światu drogę „realnej możliwości” pokoju poprzez wieloreligijne współistnienie, stanowi jawne odrzucenie dogmatu extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia). Już w 1864 roku Pius IX w Syllabusie błędów potępił jako herezję twierdzenie, że „człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę wiecznego zbawienia” (punkt 16), oraz że „dobrą należy żywić nadzieję co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy wcale nie są w prawdziwym Kościele Chrystusa” (punkt 17).
Fałszywe świadectwa jako narzędzie indoktrynacji
Przytoczone świadectwa Joelle i muzułmanki Roukayi demaskują prawdziwy cel tej wizyty: legitymizację bałwochwalczego synkretyzmu pod płaszczykiem „braterskiej miłości”. Twierdzenie Joelle, że „Bóg nie mieszka tylko w murach kościoła czy meczetu”, ale „objawia się, gdy różne serca spotykają się”, to czysty panteizm, potępiony w Syllabusie (punkt 1). Zaś słowa Roukayi o religii, którą „się żyje w miłości przekraczającej granice”, powtarzają błąd modernizmu potępiony przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis jako mieszanie prawdy z fałszem poprzez „doświadczenie religijne”.
„Zrozumiałam fundamentalną prawdę: Bóg nie mieszka tylko w murach kościoła czy meczetu. Bóg objawia się wtedy, gdy różne serca spotykają się i kochają jak bracia”.
To bluźniercze zrównanie Najświętszej Obecności Eucharystycznej z domniemanym „bogiem” muzułmanów stanowi akt apostazji. Kościół zawsze nauczał, że „jedynie w Kościele katolickim jest pełnia prawdy i zbawienia” (Sobór Florencki, Laetentur caeli). Tymczasem relacja przedstawia muzułmanów jako równorzędnych depozytariuszy Objawienia, co jest zdradą Ewangelii.
Chrystus zredukowany do hasła propagandowego
Próba maskowania herezji poprzez odwołania do Chrystusa jako „fundamentu nadziei” okazuje się wyjątkowo cyniczna. Gdy Leon XIV mówi o „miłości uzdrawiającej rany”, całkowicie pomija konieczność nawrócenia z błędów i przyjęcia jedynej prawdziwej wiary. Jego stwierdzenie, że Chrystus „umarł i zmartwychwstał dla zbawienia wszystkich”, w kontekście relatywizacji religii staje się heretyckim uniwersalizmem, negującym konieczność chrztu i przynależności do Kościoła dla osiągnięcia zbawienia (Mk 16,16).
Naturalizm zastępujący łaskę
Cała narracja o „Libańskim przesłaniu” sprowadza się do bałwochwalczego kultu człowieka, gdzie „braterstwo” i „współistnienie” stają się bożkami zastępującymi Boga objawionego w Trójcy Świętej. Brak jakiegokolwiek wezwania do nawrócenia niekatolików, milczenie o grzechu przeciwko wierze oraz pominięcie konieczności sakramentów ukazują całkowitą apostazję od nadprzyrodzonej misji Kościoła. Jak nauczał Pius XI w Quas primas, prawdziwy pokój może zapanować jedynie wówczas, gdy „narody uznają panowanie naszego Zbawiciela”, nie zaś gdy redukuje się religię do instrumentu „społecznej harmonii”.
Logika Antychrysta w działaniu
Wezwanie Leona XIV do „zniknięcia, aby pozostał Chrystus” w rzeczywistości oznacza zniknięcie Kościoła jako widzialnej instytucji zbawczej. W praktyce realizuje to program masońskiej „religii ludzkości”, gdzie wszelkie dogmaty rozpuszczają się w mglistym „doświadczeniu braterstwa”. Potwierdza to całkowite podporządkowanie sekty posoborowej celom Nowego Porządku Świata, gdzie Chrystus-Król zostaje zastąpiony bezosobową „miłością”, a Krzyż – tolerancją dla błędów.
Tym samym Liban – niegdyś bastion maronickiego katolicyzmu – został przez okupantów Watykanu wykorzystany jako poligon do promocji religii antychrysta. Jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje nieustanne wyznawanie słów św. Pawła: „Albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich pożądliwości nazbierają sobie nauczycieli, świerzbiących uszy, a od prawdy słuch odwrócą, a ku baśniom się zwrócą” (2 Tm 4,3-4).
Za artykułem:
Nadzieja dla Libanu i dla świata (vaticannews.va)
Data artykułu: 02.12.2025
