Komunikat prasowy z 3 grudnia 2025 roku, rozpowszechniany przez propagandowe tuby okupowanej przez modernizm tzw. Stolicy Apostolskiej, ogłasza rzekome „ozdrowienie” finansów sekty posoborowej. Deficyt operacyjny zmniejszył się z 83,5 do 44,4 miliona euro, a darowizny wzrosły po latach zastoju. Prefekt Sekretariatu ds. Gospodarczych, Maximino Caballero Ledo, chełpi się „znaczącym postępem” i „odnowionym zaufaniem wiernych”.
„Nie chodzi tylko o utrzymanie równowagi budżetowej, lecz o wzmocnienie zdolności Stolicy Apostolskiej do jak najlepszego wykorzystania każdego otrzymanego wkładu”
Już sam ton komunikatu zdradza radykalne zerwanie z duchem Chrystusowego ubóstwa. Pius XI w encyklice Quas primas nauczał, że „Królestwo Chrystusa (…) jest przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych”. Tymczasem heretyckie struktury, podszywające się pod Kościół, redukują misję zbawczą do raportów finansowych i „kontroli wydatków”. Gdzież jest choćby wzmianka o zbawieniu dusz, stanie łaski czy obowiązku publicznego wyznawania Chrystusa Króla? Milczenie w tych kwestiach jest wymowniejsze niż wszystkie cyfry.
Dochody z bałwochwalstwa
Wzrost „darowizn” o 79 milionów euro należy rozpatrywać w kontekście systemowego sprzeniewierzenia się depozytowi wiary. Jak podkreśla Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu, moderniści głoszą ewolucję dogmatów i redukują religię do „uczucia”. Pieniądze płynące na utrzymanie tej antykatolickiej maszynerii służą finansowaniu ekumenicznych zgromadzeń, profanacji liturgii i głoszeniu herezji. Wierni, oszukani przez uzurpatorów w purpurze, de facto sponsorują apostazję – co stanowi grzech ciężki przeciwko pierwszemu przykazaniu.
Masoneria w jupiterach
Entuzjazm wobec „lepszego wykorzystania majątku” i „działalności komercyjnej” obnaża czysto masoński etos zarządzających antykościołem. Św. Pius X w Syllabusie potępił tezę, jakoby „Kościół (…) winien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (pkt 55). Tymczasem sekta posoborowa, kierując się duchem laicyzmu, przekształciła się w korporację nastawioną na optymalizację zysków z nieruchomości i inwestycji. Czyż nie o takim właśnie „postępie” pisał Pius IX, gromiąc błąd głoszący, że „Kościół winien się pojednać z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (Syllabus, pkt 80)?
Teologia deficytu
Caballero Ledo przyznaje, że dodatni wynik finansowy (46 mln euro) pochodził głównie z „jednorazowych operacji” dostosowania portfela inwestycyjnego. To jedynie finansowe odbicie duchowej bankructwa całej struktury. Prawdziwy Kościół katolicki, pozbawiony od 1958 roku legalnej hierarchii, nie goni za „fundraisingiem” czy „konsolidacją”, lecz trwa w status viatorum, utrzymując się z jałmużny wiernych – jak nakazywał Chrystus wysyłając apostołów bez sakiewki (Łk 9,3).
„Rok 2024 zakończył się nadwyżką 1,6 mln euro – wynikiem, który Caballero określa jako «bardzo pozytywny sygnał»”
Gdyby choć ułamek tych środków przeznaczono na wsparcie prześladowanych katolików wiernych Tradycji! Lecz nie – pieniądze te zasilą kolejne konferencje o „ekologii integralnej”, genderowe szkolenia czy „modlitewne spotkania” z heretykami. Jakże trafne pozostaje ostrzeżenie Piusa XI: „zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm, jego błędy i niecne usiłowania” stanowią rdzeń tej antykatolickiej rewolucji (Quas primas).
Złudzenie „misji”
Fraza o „wspieraniu misji Kościoła na całym świecie” to cyniczny eufemizm. Jaką „misję” prowadzi sekta, która zamiast nawracać pogan na jedyną prawdziwą wiarę, organizuje modły wieloreligijne? Która zamiast potępiać błędy modernizmu, płaci adwokatom do tuszowania skandali moralnych? Prawdziwy Kościół nie potrzebuje zbilansowanych budżetów – potrzebuje krzyża, modlitwy i kapłanów sprawujących ważne sakramenty. Reszta jest vanitas vanitatum.
Za artykułem:
Poprawa watykańskich finansów: deficyt mocno w dół (vaticannews.va)
Data artykułu: 03.12.2025
