Portal Opoka informuje o cyklu „Adwent z ks. Pawlukiewiczem”, w którym promuje dawne homilie zmarłego w 2020 roku modernistycznego kaznodziei. W artykule z 3 grudnia 2025 roku czytamy, iż kazania te mają być „pełne humoru, duchowej głębi i trafnych spostrzeżeń o życiu”, a sam „ksiądz” przedstawiany jest jako wzór dla wiernych. Już sam ten opis demaskuje duchową nędzę posoborowej pseudoreligijności, redukującej święte misterium do psychologicznego coachingu.
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności
W przytoczonym fragmencie kazania na pierwszą środę Adwentu, Paweł Pawlukiewicz – bo należy odmówić mu tytułu kapłańskiego z racji przyjęcia novus ordo święceń – głosił: „Chrześcijaństwo to jest religia dla zachłannych ludzi”. To kuriozalne stwierdzenie, podszyte tanim populizmem, całkowicie rozmija się z katolicką doktryną łaski. Wiara nie jest „chciwością” dóbr duchowych, lecz aktem rozumu wspartego wolą, poddającego się Objawieniu (Sobór Watykański I, konst. Dei Filius). Redukcja życia nadprzyrodzonego do emocjonalnej zachłanności to klasyczny przykład modernizmu potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili (propozycja 58).
„Jezus, zapowiadając Królestwo Niebieskie, dokonywał cudów pełnych hojności: przemieniał wodę w wino, rozmnażał chleby, uzdrawiał chorych”
Te słowa ukazują kolejną herezję: sprowadzenie Chrystusa do roli duchowego dostawcy materialnych korzyści. Tymczasem Pan nasz przyszedł przede wszystkim po to, by „dać duszę swoją na okup za wielu” (Mt 20, 28 Wlg). Cuda były jedynie znakami potwierdzającymi Jego Boskie posłannictwo, nie zaś celem samym w sobie. Pominięcie w homilii kluczowych prawd o grzechu pierworodnym, konieczności pokuty i ofiarnej śmierci Zbawiciela dowodzi, że mamy do czynienia z pseudoevangelium – „inną ewangelią” potępioną już przez św. Pawła (Gal 1, 8-9).
Adwent bez Sądu Ostatecznego
Szokuje całkowite przemilczenie w artykule eschatologicznego charakteru Adwentu. W żadnym fragmencie nie pojawia się nawiązanie do czterech ostatecznych rzeczy (śmierć, sąd, niebo, piekło), które stanowią sedum tradycyjnej liturgii tego okresu. Zamiast wezwania do „czuwajcie, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 25, 13 Wlg), portal Opoka serwuje wiernym psychologiczne pocieszenia w stylu: „u Boga niczego nie brakuje”. To typowy przejaw herezji millenaryzmu, odrzucającej rzeczywistość wiecznej nagrody lub kary (por. Syllabus errorum, pkt 17).
Warto przypomnieć, że prawowity papież Pius XI w encyklice Quas Primas stanowczo nauczał: „Jeżeli ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Tymczasem cała narracja portalu i jego bohatera zmierza do zastąpienia Królestwa Chrystusowego religią samopoczucia, gdzie Bóg jest jedynie dostarczycielem emocjonalnego komfortu.
Kult osobowości zamiast kultu Boga
Artykuł przepełniony jest bałwochwalczym uwielbieniem dla osoby Pawlukiewicza. Określenia typu „jeden z najbardziej charyzmatycznych polskich kaznodziejów”, „poruszające homilie” czy „trafne spostrzeżenia o życiu” ukazują prawdziwy cel tego przedsięwzięcia: promocję człowieka kosztem chwały Bożej. To jawne pogwałcenie słów św. Pawła: „A tak niech się nam ma człowiek za sługę Chrystusowego i szafarza tajemnic Bożych” (1 Kor 4, 1 Wlg).
Należy podkreślić, że w autentycznym Kościele Katolickim kaznodzieja nie jest „charyzmatykiem”, lecz narzędziem przekazu niezmiennej doktryny. Jak uczy św. Tomasz z Akwinu: „Kaznodzieja powinien bardziej starać się o pożytek słuchaczy niż o pochwały tych, którzy go słuchają” (Summa Theologiae II-II, q. 177, a. 1). Tymczasem styl Pawlukiewicza, pełen anegdot i żartów, przywodzi na mył jarmarcznych kuglarzy, a nie głosicieli Słowa Bożego.
Duchowa trucizna w opakowaniu „duchowej głębi”
Najgroźniejszym aspektem całej inicjatywy jest próba zastąpienia prawdziwej pobożności adwentowej – opartej na postach, modlitwach i uczynkach pokutnych – rozrywkową formą pseudoduchowości. Portal Opoka, stanowiący tubę posoborowej sekty, konsekwentnie realizuje modernistyczny program „zeświecczenia czasów obecnych” potępiony przez Piusa XI w Quas Primas (pkt 40).
Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia, spowiedzi czy zadośćuczynienia za grzechy dowodzi, że mamy do czynienia z religią pozbawioną krzyża. To dokładnie ta sama herezja, którą Pius X potępił w dekrecie Lamentabili: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (propozycja 25). W miejsce pewności wiary proponuje się emocjonalne uniesienia, a w miejsce dogmatów – „trafne spostrzeżenia o życiu”.
Posoborowa antyliturgia
W całym artykule nie pada ani jedno słowo o tradycyjnej liturgii adwentowej, jej bogatej symbolice ani o właściwym przygotowaniu do Bożego Narodzenia przez uczestnictwo w sakramencie pokuty. To nie jest przypadek – posoborowa sekta świadomie niszczy cykl liturgiczny, zastępując go psychologicznymi „rekolekcjami” i internetowymi „rekolekcjami”.
Prawowity papież Pius XII w encyklice Mediator Dei ostrzegał: „Niech nikt, choćby nawet był kapłanem, nie waży się dowolnie dodawać, ujmować lub zmieniać czegokolwiek w sprawowaniu liturgii” (pkt 58). Tymczasem cały projekt „Adwentu z ks. Pawlukiewiczem” stanowi jawne pogwałcenie tej zasady, zastępując liturgiczną powagę świeckimi pogadankami.
Na koniec trzeba zapytać: gdzie w tym całym przedsięwzięciu jest miejsce dla Najświętszej Ofiary Kalwarii? Gdzie wezwanie do uczestnictwa w prawdziwej Mszy Świętej? Gdzie nawiązanie do Matki Bożej, której oczekiwanie na narodzenie Zbawiciela stanowi wzór adwentowej pobożności? Odpowiedź jest jedna: w posoborowym antykościele nie ma już miejsca na katolicyzm. Pozostał jedynie jego atrapowy substytut – religia ludzka, dla ludu i przez lud, całkowicie odcięta od Źródła Łaski.
Za artykułem:
Homilia na I środę adwentu ks. Pawlukiewicza na portalu Opoka (opoka.org.pl)
Data artykułu: 03.12.2025
