Portal Tygodnik Powszechny (4 grudnia 2025) informuje o sporach dotyczących projektu komisji badającej przypadki wykorzystania seksualnego w strukturach posoborowych. Wypowiedź ks. Piotra Studnickiego obnaża fundamentalny paradoks: próbę budowania przejrzystości w systemie opartym na kłamstwie doktrynalnym.
Hierarchia w służbie autocenzury
Ks. Studnicki przyznaje, że zmiany wprowadzone przez zespół „biskupa” Odera ograniczają dostęp do archiwów tajnych. To potwierdza zasadę arcana hierarchiae (tajemnice hierarchii) charakterystyczną dla posoborowej sekty. Tymczasem kanon 2220 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowił:
Officiales et iudices ecclesiastici tenentur secretum servare in iis quae ex officio cognoscunt
(Urzędnicy i sędziowie kościelni są zobowiązani zachować tajemnicę w sprawach poznanych urzędowo) – co dotyczyło wyłącznie spraw bieżących, nie zaś historycznych nadużyć.
Bezradność wobec systemowej niemoralności
Fakt, że komisja nie może zmusić „biskupów” do zeznań, ukazuje całkowite odwrócenie katolickiej zasady odpowiedzialności pasterzy. Św. Bernard z Clairvaux w De consideratione pisał:
Nulla maior potestas quam qua regitur potestas
(Nie ma większej władzy nad tą, która rządzi władzą). W strukturze pozbawionej nadprzyrodzonego autorytetu władza staje się narzędziem samozachowawczym kasty.
Ewangelia według geografii
Ograniczenie zasięgu komisji tylko do Polski to relatywizacja zła. Porównajmy z bullą Piusa V Regnans in excelsis (1570), która ekskomunikowała Elżbietę I za szkodzenie duszom „non solum in Anglia sed etiam in Hibernia” (nie tylko w Anglii, ale i w Irlandii). Katolickie pojęcie odpowiedzialności przekraczało granice państwowe – w przeciwieństwie do narodowych struktur posoborowych.
Selekcjonowanie prawdy
Warunek współpracy tylko z organizacjami o „zasadach nie sprzecznych z ideami chrześcijańskimi” to jawny mechanizm cenzury. Jak zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi:
Modernistae… omnem veritatem relativam faciunt
(Moderniści… czynią wszelką prawdę relatywną). W tym przypadku relatywizowana jest sama możliwość dochodzenia do prawdy.
Ofiary bez Odkupiciela
Największym przeoczeniem całego projektu jest całkowite milczenie o sakramencie pokuty i zadośćuczynieniu. Kanon 895 KPK 1917 nakazywał:
Confessarius iniungat poenitenti… satisfactionem pro peccatis
(Spowiednik nakłada penitentowi… zadośćuczynienie za grzechy). W posoborowym systemie nie ma miejsca na nawrócenie sprawców – tylko na proceduralne pozorowanie rozliczeń.
Ta farsa „komisji” potwierdza proroctwo Ozeasza: „Zniszczył cię, Izraelu, żeś był przeciwko Bogu twemu” (Oz 13,9 Wlg). Struktury odrzucające niezmienną doktrynę stają się więzieniem własnych grzechów.
Za artykułem:
Czy komisja ds. wykorzystania seksualnego straci niezależność? Ryzykowne zmiany bp. Odera (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 04.12.2025
