Portal Więź.pl (4 grudnia 2025) donosi o dramatycznej sytuacji finansowej polskiej służby zdrowia, gdzie deficyt Narodowego Funduszu Zdrowia może sięgnąć 23 miliardów złotych w 2026 roku. Ministerstwo Zdrowia pod kierownictwem Jolanty Sobierańskiej-Grendy organizuje „rządowy szczyt” z udziałem premiera Donalda Tuska i przedstawicieli innych resortów, by znaleźć rozwiązanie kryzysu. Eksperci tacy jak Maria Libura z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego postulują zwiększenie nakładów finansowych, podkreślając, że system ochrony zdrowia stanowi „infrastrukturę krytyczną dla państwa”.
Naturalistyczne błędne koło finansowych iluzji
Przedstawiana przez portal narracja grzeszy fundamentalnym redukcjonizmem, sprowadzającym problematykę zdrowia publicznego do czysto materialistycznej kalkulacji budżetowej. „Mimo mieszanego modelu finansowania […] środki Narodowego Funduszu Zdrowia przestają wystarczać na wszystkie potrzeby systemu” – konstatuje rzecznik ministerstwa, nie zdając sobie sprawy, iż sam model oparty na laickiej koncepcji państwa opiekuńczego jest z gruntu sprzeczny z katolicką nauką społeczną.
Już Pius XI w encyklice Quas primas (1925) przypominał: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Tymczasem współczesne „państwo terapeutyczne”, tworzące sztuczne potrzeby zdrowotne (np. finansowanie aborcji czy terapii hormonalnych dla osób cierpiących na zaburzenia płciowe), skazuje się na niewydolność strukturalną. Deficyt NFZ w wysokości 23 miliardów złotych to jedynie objaw głębszej choroby – oderwania porządku społecznego od Bożych przykazań.
Zdrowie bez Boga – droga do bankructwa duchowego i materialnego
W tekście uderza całkowite przemilczenie kluczowej kwestii etycznej podstawy systemu ochrony zdrowia. Jak zauważa portal, planowane wydatki na zdrowie w 2026 roku wynoszą 247,8 mld zł, lecz nie pada pytanie: jaką część tych środków przeznacza się na procedury moralnie niedopuszczalne? W szpitalach noszących imię „świętego” Jana Pawła II (heretyckiego antypapieża, który w encyklice Evangelium vitae dopuszczał zabijanie nienarodzonych w „sytuacjach trudnych”) dokonuje się codziennie zbrodni aborcji i eutanazji prenatalnej.
Tymczasem Kościół katolicki jednoznacznie nauczał przed 1958 rokiem: „Błędne jest twierdzenie, że życie ludzkie należy poświęcić dla dobra społeczeństwa” (Pius XII, przemówienie do położników, 1951). Finansowanie ze środków publicznych praktyk sprzecznych z prawem naturalnym nie tylko obciąża sumienia podatników, ale stanowi bezpośredni powód gniewu Bożego, objawiającego się poprzez bankructwo materialne.
Modernistyczna utopia „infrastruktury krytycznej”
„System ochrony zdrowia jest przecież infrastrukturą krytyczną dla państwa, za granicą którego toczy się wojna” – argumentuje Maria Libura, ujawniając typowo modernistyczne utożsamienie dobra wspólnego z technokratyczną organizacją. Ta wypowiedź doskonale ilustruje rewolucję antropologiczną dokonaną przez soborową apostazję – zastąpienie osoby ludzkiej jako imago Dei przez homo medicus, którego wartość mierzy się wydajnością systemu opieki zdrowotnej.
Kardynał Alfredo Ottaviani w pracy Il baluardo della fede (1959) ostrzegał: „Gdy państwo przejmuje funkcje należne rodzinie i Kościołowi, staje się molochem pożerającym wolności obywateli”. Obecny kryzys NFZ stanowi jedynie logiczną konsekwencję odrzucenia zasady pomocniczości i przekształcenia służby zdrowia w narzędzie inżynierii społecznej.
Antykatolicka symbolika instytucjonalna
Szczególnie wymowna jest wzmianka o Szpitalu Miejskim św. Jana Pawła II w Elblągu, gdzie urzędowała minister Sobierańska-Grenda. Nadawanie placówkom medycznym imion modernistycznych antypapieży to forma sakralizacji apostazji, mająca na celu zatarcie pamięci o prawdziwych świętych Kościoła. W czasach przedsoborowych szpitale powstawały pod wezwaniem Matki Bożej lub świętych lekarzy (Kosmy i Damiana, Łukasza Ewangelisty), co podkreślało nadprzyrodzony charakter służby chorym.
Tymczasem kult „świętego” Wojtyły – który w Asyżu 1986 roku oddawał cześć bożkom pogańskim – stanowi jawne pogwałcenie pierwszego przykazania. Nie dziwi zatem, że w szpitalach jego imienia dokonuje się masowego zabijania nienarodzonych, co stanowi realizację proroctwa z Ewangelii św. Jana: „Przyjdą godziny, że każdy, kto was zabije, będzie mniemał, iż oddaje cześć Bogu” (J 16,2).
Droga wyjścia: powrót do cywilizacji Chrystusa Króla
Proponowane przez uczestników „szczytu zdrowotnego” rozwiązania (zwiększenie nakładów budżetowych, zmiana metody liczenia PKB) to jedynie łatanie dziur w tonącym okręcie modernizmu. Jedynym trwałym lekarstwem jest publiczne uznanie królewskiej władzy Chrystusa nad Polską i podporządkowanie całego systemu ochrony zdrowia normom moralnego prawa naturalnego.
Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Błędem jest twierdzić, że władza państwowa jest nieograniczona”. Dopóki polskie ustawodawstwo dopuszcza zabijanie dzieci nienarodzonych, eksperymenty na embrionach czy rozpowszechnianie antykoncepcji, dopóty żadne reformy finansowe nie uzdrowią systemu. Deficyt NFZ wynika nie z braku środków, lecz z braku łaski – będącej konsekwencją odrzucenia społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Za artykułem:
NFZ na granicy wydolności. Dziś rządowy szczyt (wiez.pl)
Data artykułu: 04.12.2025
