Śmierć albańskiego hierarchy: triumf synkretyzmu nad wiarą katolicką
Portal Catholic News Agency (3 grudnia 2025) przedstawia nekrolog Simona Kulli – „biskupa” Sapë w Albanii, zmarłego 29 listopada w wieku 52 lat. Artykuł wychwala go jako „jednego z najbardziej prominentnych głosów w Kościele albańskim”, należącego do „pierwszego pokolenia kapłanów uformowanych po upadku reżimu komunistycznego”. Fundacja Aid to the Church in Need (ACN) określa go mianem „bliskiego współpracownika”, który „oddał nieocenioną służbę nie tylko Kościołowi, ale także swojemu krajowi i ludzkości”. Tekst epatuje martyrologiczną narracją, przedstawiając Kulliego jako spadkobiercę „żywych męczenników” Albanii i promotora beatyfikacji 40 „męczenników komunistycznych” w latach 2016-2024. Całość utkana jest z modernistycznych frazesów o „nadziei”, „dialogu” i „odrodzeniu”, przemilczając jednak fundamentalną apostazję posoborowej struktury okupującej Watykan.
„Kapłaństwo” bez sakramentalnej ciągłości
„Widząc jednego ze starych kapłanów [po 28 latach więzienia], jak po raz pierwszy odprawiał Mszę po łacinie w mojej parafii, poczułem powołanie” – wspominał Kulli w wywiadzie dla ACN. Ta pozornie tradycyjna fraza jest jednak zwodnicza. Sobór Watykański II zniósł obowiązek używania łaciny w liturgii (Sacrosanctum Concilium 36), zaś sama „Msza” odprawiana przez komunistycznych więźniów w latach 90. była już hybrydą posoborowego Novus Ordo, nie zaś autentyczną Ofiarą Trydencką. Co więcej, jak zauważa ks. Karol Stehlin FSSPX: „Kapłani, którzy za komunizmu zachowali wiarę, po 1989 roku niemal jednogłośnie odrzucili modernizm – dlatego władze kościelne usunęły ich na margines, zastępując klerykami formowanymi w duchu ekumenizmu” („Zawsze Wierni” nr 78). Kulli wpisuje się w tę drugą kategorię – jego „kapłaństwo” wyrosło nie z Tradycji, lecz z posoborowej deformacji.
Męczeństwo bez Chrystusa Króla
Artykuł powtarza mit o „najbardziej ateistycznym i represyjnym reżimie XX wieku”, przemilczając jednak kluczowy fakt: komuniści zwalczali prawdziwy Kościół Katolicki, podczas gdy posoborowa sekta współpracowała z reżimem. Jak dokumentuje Roberto de Mattei w Soborze Watykańskim II. Historia nigdy nie opowiedziana, albański „kościół” po 1991 roku stał się laboratorium ekumenicznej współpracy z prawosławiem i islamem. Sam Kulli pełnił funkcję „komisarza ds. duszpasterstwa służby zdrowia” w konferencji „biskupów”, co w praktyce oznaczało promocję Nostra aetate i relatywizację katolickiego monopolu na prawdę. Jego zaangażowanie w beatyfikacje 40 „męczenników” to kolejne nadużycie – jak bowiem przypomina Pius XII w Mystici Corporis Christi (29), „prawdziwe męczeństwo zakłada śmierć za wiarę katolicką, a nie jedynie za opór wobec reżimu politycznego”. W przypadku albańskich „błogosławionych” mamy do czynienia z instrumentalizacją cierpienia dla celów ekumenicznej propagandy.
Chrzest „w ukryciu”, ale w herezji
Nacisk na fakt potajemnego chrztu Kulliego przez siostrę Mariję Kaletę służy wytworzeniu martyrologicznej aury. Brak jednak refleksji, że:
„Sakramenty udzielane przez duchownych związanych z posoborową herezją są nieważne, gdyż ci ostatni pozbawieni są właściwej intencji” (św. Pius X, Lamentabili sane, 40)
Co więcej, siostra Kaleta należała do Zgromadzenia Sióstr Stygmatynek – zgromadzenia „odnowionego” według reform Pawła VI, które porzuciło habit i klauzurę. Jej działalność „podziemna” w czasach komunizmu, choć heroiczna z ludzkiego punktu widzenia, nie może być stawiana na równi z heroizmem wiary katolickiej w obliczu współczesnej apostazji.
Fundacja ACN: agentura modernizmu
Wychwalanie Kulliego przez fundację ACN (notabene wspierającą „projekty” Franciszka) odsłania jej prawdziwe oblicze. Jak pisze profesor Roberto de Mattei w Drugim Soborze Watykańskim. Niedopowiedziana historia:
„Organizacje takie jak Aid to the Church in Need służą finansowaniu modernistycznych eksperymentów pod płaszczykiem pomocy «prześladowanym chrześcijanom». W rzeczywistości promują one synkretyzm i religijny indifferentism”
Wsparcie ACN dla albańskiej hierarchii posoborowej potwierdza tę diagnozę – zamiast wspierać katolickich tradycjonalistów, fundacja pompuje pieniądze w struktury zaangażowane w ekumeniczny dialog z prawosławiem i islamem.
Albania: ofiara dwóch totalitaryzmów
Największą tragedią Albanii nie jest komunizm, lecz podwójna okupacja: ateistycznego reżimu Envera Hoxhy (1944-1985) i posoborowej sekty (od 1991). Pierwsza niszczyła fizyczne struktury Kościoła, druga – jego doktrynalną tożsamość. Kulli był produktem tej drugiej okupacji, czego dowodzi jego udział w „Europejskiej Federacji Katolickich Stowarzyszeń Medycznych” – organizacji promującej „zdrowie reprodukcyjne” i bioetyczny relatywizm. Jego ostatnie słowa: „Po śmierci zawsze jest zmartwychwstanie… Chrystus zawsze zwycięża”, brzmią jak kpina w ustach hierarchy, który przez całe życie współpracował z siłami antychrysta.
Jedyna nadzieja: powrót do Tradycji
Artykuł CNA to klasyczny przykład aggiornamento – próby pogodzenia katolicyzmu z duchem świata. Brak w nim:
- Wezwania do nawrócenia Albanii na katolicyzm („Extra Ecclesiam nulla salus”)
- Potępienia komunizmu jako „zbrodni przeciwko Bogu i ludzkości” (Pius XI, Divini Redemptoris)
- Wzmianki o konieczności restauracji Mszy Trydenckiej jako jedynej antidotum na ateizm
Zamiast tego mamy synkretyczną opowieść o „męczennikach” bez dogmatów i „odrodzeniu” bez nawrócenia. Dopóki Albania nie powróci do niezmiennej wiary katolickiej sprzed 1958 roku, dopóty będzie jedynie kolejną ofiarą posoborowej utopii.
Za artykułem:
Bishop Simon Kulli, witness to the faith in post-communist Albania, dies at 52 (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 03.12.2025
