Portal Opoka relacjonuje promocję audiobooka autorstwa „o.” Józefa Witko OFM zatytułowanego „Rafa – Bóg, który uzdrawia dziś”. Tekst zachęca do „przyznania się do słabości” i „oddania ran Bogu”, prezentując przy tym szereg modernistycznych założeń sprzecznych z integralną doktryną katolicką.
„Są rany, których nie widać na pierwszy rzut oka. Nikt ich nie opatruje bandażem, nie robi prześwietlenia, a jednak potrafią boleć całymi latami: słowa, które zraniły, zdrada, odrzucenie, żal do siebie i do Boga, lęk o przyszłość” – czytamy w komentowanym artykule. Już na wstępie uderza redukcja duchowego życia do psychologicznego samopoczucia, co Pius X w encyklice Pascendi określił jako przejaw modernizmu, gdzie „uczucia religijne zastępują obiektywną prawdę”.
Kardynał Pie ostrzegał: „Gdy religia staje się terapią, Chrystus przestaje być Zbawicielem, a staje się jedynie uzdrowicielem emocji”. Tymczasem „o.” Witko proponuje „proste kroki” uzdrowienia: od „znalezienia czasu dla Boga” po „oddanie ran w Jego dłonie”. Brak tu najmniejszej wzmianki o grzechu pierworodnym jako źródle wszelkich ran duchowych, o konieczności żalu doskonałego czy zadośćuczynienia. W myśl nauki św. Alfonsa Liguoriego: „Uzdrowienie duszy zaczyna się od uznania siebie za godnego wiecznego potępienia” („Theologia Moralis”, I, 4), a nie od „przyznania się do słabości”.
Artykuł zachęca: „Wejdź w sakramenty – szczególnie w spowiedź i Eucharystię. Tam Bóg dotyka nas najpełniej”. Pomija się jednak kluczowy fakt, że w posoborowej sekcie sakramenty są nieważne lub wątpliwe. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Heretyk nie może ważnie sprawować sakramentów, gdyż utracił łączność z Mistycznym Ciałem Chrystusa” („De Romano Pontifice”). „Msza” Nowego Porządku, będąca jedynie „ucztą pamięci”, nie może być źródłem łaski, co potwierdził kardynał Ottaviani w Krytycznej Analizie Nowej Mszy (1969).
Najbardziej niepokojące jest stwierdzenie: „Bóg nie jest tylko wspomnieniem z kart Pisma Świętego. On działa także dzisiaj: w sakramentach, w modlitwie, we wspólnocie Kościoła, w słowie głoszonym przez kapłanów”. To jawna herezja immanentyzmu religijnego, potępiona przez św. Piusa X w Lamentabili sane (propozycja 22). Duch Święty działa ex opere operato poprzez ważne sakramenty, a nie poprzez subiektywne „doświadczenia” w pseudo-wspólnotach.
W tekście wielokrotnie powtarza się fraza „Bóg uzdrawia dziś”, co sugeruje pentekostalizację katolicyzmu. Tymczasem Sobór Trydencki naucza: „Łaska uświęcająca nie jest emocjonalnym uniesieniem, lecz nadprzyrodzonym darem wlanym w duszę” (sesja VI, kan. 10). Promocja audiobooka jako „rekolekcji w domu” dodatkowo podważa konieczność urzędowego nauczania Kościoła, co Pius XII w Humani generis nazwał „indywidualistycznym mistycyzmem”.
Największą zbrodnią duchową jest jednak pominięcie ostrzeżenia przed przyjmowaniem „komunii” w strukturach posoborowych. Św. Alfons Maceda ostrzegał: „Przyjmowanie sakramentów od heretyków jest współudziałem w ich zbrodniach” („Theologia Dogmatica”, III, 2).
W świetle niezmiennej doktryny, „duchowość” prezentowana przez „o.” Witko okazuje się religijną psychoterapią, która – jak pisał Pius XI w Quas primas – „zastępuje królowanie Chrystusa królowaniem ludzkich uczuć”. Prawdziwe uzdrowienie duszy zaczyna się od ucieczki z niewoli neo-kościoła i powrotu do jedynej Ofiary Kalwarii – Mszy Świętej Wszechczasów.
Za artykułem:
„Pozwól, by Bóg uleczył Twoje serce”. O. Józef Witko OFM i doświadczenie Boga, który leczy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 04.12.2025
