Dramat modernistycznej dezercji: były „ksiądz” w objęciach talmudycznej tradycji
Portal eKAI (5 grudnia 2025) relacjonuje wydarzenie w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, gdzie zaprezentowano książkę Romualda Jakuba Wekslera-Waszkinela „Liść i drzewo. Powrót do wiary przodków”. Autobiografia rzekomego „byłego księdza” to jawna manifestacja apostazji i teologicznego bankructwa posoborowego establishmentu.
Kapłaństwo nieustanne: zdrada nie znosi tytułu „były”
Już sam tytuł „były ksiądz” stanowi heretyckie nadużycie. „Character indelibilis” (znak niezatarty) kapłaństwa katolickiego jest dogmatem wiary potwierdzonym przez Sobór Trydencki (sesja XXIII, kan. 4). Jak słusznie uczy św. Tomasz z Akwinu: „Święcenia kapłańskie wyciskają na duszy niezatarty znak, którym kapłan upodabnia się do Chrystusa Kapłana” (Summa Theologiae III, q.63, a.3). Tymczasem postać określana jako „Romuald Jakub Weksler-Waszkinel” jawnie depcze tę prawdę, pretendując do porzucenia święceń – czego dokonać nie można, jak nie można przestać być synem własnych rodziców.
„Kiedy powiedziałem głośno `Pan z wami`, prąd mnie przeszedł, bo od razu pojawiło się pytanie, jakimi wami”
To wyznanie demaskuje całkowite zerwanie z katolicką eklezjologią. Prawdziwy kapłan nigdy nie „czuje pustki” wobec słów Mszału, gdyż działa in persona Christi, niezależnie od subiektywnych odczuć. Jak naucza Pius XII w encyklice „Mediator Dei”: „Kapłan zastępuje samego Boga, używając wprawdzie własnych ust i rąk, ale mocą Chrystusową”. Opis „zjedzenia macy i wypicia wina” jako „ostatniej próby odprawienia Eucharystii” to bluźniercza parodia Najświętszej Ofiary.
Destrukcja doktryny: soborowe błędy jako alibi apostazji
Autor książki otwarcie przyznaje, że powołuje się na rewolucyjne dokumenty Soboru Watykańskiego II:
„Sobór w Deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich `Nostra aetate` stwierdził, że to nieprawda, że Żydzi nie zamordowali Pana Jezusa”
To jawne zaprzeczenie Ewangelii! Św. Jan wprost podaje: „Żydzi zawołali: <> […] <>” (Mt 27,22-25; J 19,6-15). Katechizm Rzymski Piusa V jednoznacznie stwierdza: „Żydzi dopuścili się najstraszniejszej zbrodni, gdy z nienawiści do naszego Zbawiciela domagali się Jego śmierci” (cz. I, rozdz. V, 11). Tymczasem posoborowa sekta głosi herezję sprzeczną z Pismem Świętym i Tradycją.
Antykatolicka rewolucja: od „Nostra aetate” do jawnych apostazji
Relacjonowana książka to logiczny owoc soborowego modernizmu. Gdy Pius IX w Syllabusie błędów potępia tezę, że „można mieć dobrą nadzieję co do wiecznego zbawienia wszystkich, którzy nie są w prawdziwym Kościele Chrystusa” (pkt 17), autor gloryfikuje talmudyczny judaizm jako równorzędną drogę zbawienia:
„Jestem szczęśliwym Żydem. Moja ojczyzna jest tam, gdzie jest Pan Bóg”
To jawny synkretyzm potępiony przez św. Piusa X w dekrecie „Lamentabili” (pkt 21: „Objawienie, które stanowi przedmiot wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami”). Co więcej, używanie modlitwy „Boże, choć Cię nie pojmuję, jednak nad wszystko miłuję” w kontekście apostazji to profanacja dziecięcej pobożności.
Prawo kanoniczne: automatyczna utrata stanu duchownego
Zgodnie z kanonem 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.:
„Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”
Działania Wekslera-Waszkinela spełniają znamiona publicznej apostazji – nie tylko przez porzucenie kapłaństwa, ale głoszenie sprzecznych z wiarą tez. Już samo określanie się jako „Żyd praktykujący judaizm” przy zachowaniu święceń (których się nie traci) jest aktem herezji. Jak uczy papież Pius XII: „Nikt nie może być równocześnie prawdziwym katolikiem i prawdziwym żydem” (przemówienie do pielgrzymów belgijskich, 14 września 1956).
„Dialog” jako droga do apostazji: demaskacja modernistycznej pułapki
Opisywane „bliskie relacje z benedyktyńskim opactwem w Abu Ghausz” to przykład neokościelnej zdrady:
„Żyją duchem Soboru Watykańskiego II […] dialog chrześcijańsko-żydowski jest czymś oczywistym”
Tymczasem papież Grzegorz XVI w encyklice „Mirari vos” potępia „obrzydłą bezbożność, czyli ową opinię, że wolność sumienia jest prawem każdego człowieka”. Zaś Leon XIII w „Quas Primas” naucza: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w królestwie Chrystusa”. Jakże inne to od posoborowego bałwochwalstwa „dialogu” prowadzącego do porzucenia wiary!
Test DNA nad prawdą objawioną: parodia rozpoznania żydostwa
Opis procedury uznania za Żyda poprzez test DNA obnaża materialistyczne fundamenty tej apostazji:
„Ostatecznie o uznaniu […] za Żyda zadecydował test DNA”
Tymczasem św. Paweł jasno naucza: „Albowiem nie ten jest Żydem, który jest nim na zewnątrz […] ale prawdziwym Żydem jest ten, który jest nim wewnętrznie” (Rz 2,28-29). Katolicka teologia zawsze głosiła, że prawdziwym Izraelem jest Kościół Chrystusowy, co potwierdza Katechizm Soboru Trydenckiego (cz. I, rozdz. VIII). Redukcja tożsamości religijnej do biologii to tryumf materializmu nad duchowością!
Sedewakantystyczne ostrzeżenie: gdzie jest Kościół?
Cała ta historia demaskuje prawdę o sekcie posoborowej:
- „Kościół”, który pozwala na kwestionowanie winy żydowskich prześladowców Chrystusa
- „Biskupi”, którzy tolerują publiczną apostazję duchownego
- „Kapłani”, dla których święcenia to jedynie społeczna funkcja
To nie jest Kościół założony przez Chrystusa, który nakazuje: „Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,15-16). Prawdziwy Kościół trwa w wiernych zachowujących integralną doktrynę, w kapłanach sprawujących ważne sakramenty i biskupach strzegących depozytu wiary.
Historia Wekslera-Waszkinela to nie „powrót do wiary przodków”, ale tragiczny przypadek człowieka poranionego przez modernizm, który – zamiast znaleźć ukojenie w prawdziwym Kościele – został wessany przez otchłań apostazji. Jedynym ratunkiem pozostaje powrót do Mszy Wszechczasów, prawdziwych sakramentów i niezmiennej doktryny katolickiej.
Za artykułem:
WarszawaPrezentacja książki „Liść i drzewo. Powrót do wiary przodków” (ekai.pl)
Data artykułu: 05.12.2025
