Portal Opoka (5 grudnia 2025) relacjonuje adwentową medytację o. Roberto Pasoliniego, kaznodziei Domu Papieskiego, wygłoszoną przed antypapieżem Leonem XIV. W obliczu rzekomej „zmiany epoki” kapucyn głosił, że „Kościół jest wezwany, by pozostać sakramentem zbawienia”, pomijając przy tym fundamentalne prawdy wiary katolickiej.
Teologiczne fałszerstwo pojęcia „sakramentu zbawienia”
O. Pasolini powtarza modernistyczne hasło o Kościele jako „sakramencie zbawienia”, co stanowi zdradę nieomylnej doktryny wyrażonej w bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII: „Poza Kościołem nie ma zbawienia ani odpuszczenia grzechów”. Św. Robert Bellarmin w De Ecclesia Militante precyzuje: „Kościół jest arką zbawienia, a kto do niej nie wejdzie, zginie w potopie świata”. Tymczasem kapucyn przemilcza tę prawdę, zastępując ją mglistym pojęciem „powszechnego zbawienia”, które Pius XII w Humani generis potępił jako „fałszywy irentyzm”.
„Zła nie należy po prostu przebaczyć: trzeba je wymazać, aby życie mogło wreszcie zakwitnąć w swojej prawdzie i pięknie”
To stwierdzenie demaskuje pelagiańską herezję zakładającą, że człowiek może samoczynnie „wymazać” zło. Tymczasem Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 2) definiuje: „Jeśli ktoś mówi, że grzechy nie są odpuszczane przez łaskę naszego Pana Jezusa Chrystusa […] niech będzie wyklęty”. Prawdziwe wymazanie grzechu dokonuje się wyłącznie przez sakramentalne rozgrzeszenie w rycie trydenckim, którego współczesne „rozgrzeszenia” w strukturach posoborowych są często nieważne z powodu błędnej formy i intencji.
Naturalistyczne wypaczenie historii Noego
Kaznodzieja kurialny interpretuje opowieść o potopie przez pryzmat modernistycznej hermeneutyki, sprowadzając ją do „metafory odnowy życia”. Zapomina, że św. Augustyn w De Civitate Dei (XV, 26) wyjaśnia: „Arka oznacza Kościół, wody potopu – chrzest niszczący dawnego człowieka, zaś gołębica – Ducha Świętego”. Pominięcie nadprzyrodzonego wymiaru tej historii dowodzi, że o. Pasolini traktuje Pismo Święte jako zbiór mitów, co Pius X w Lamentabili (propozycja 64) potępił jako „zdradę wiary”.
Rzekome „składanie broni” przez Boga to bluźniercza antropomorfizacja sprzeczna z Psalmem 7,12: „Bóg jest sędzią sprawiedliwym i Bogiem, który się gniewa każdego dnia”. Konsekwentnie, kapucyn przemilcza istnienie piekła – prawdy definiowanej przez Sobór Laterański IV i przypominanej przez Piusa XII w Humani generis.
Fałszywy ekumenizm w miejsce czujności wiary
„Nie 'zabłąkanymi wędrowcami’, lecz 'strażnikami, którzy w nocy świata pokornie zachowują ufność'”
To wezwanie do czujności pozbawione jest jednak konkretów doktrynalnych. Brak ostrzeżenia przed fałszywymi religiami i apostazją posoborową, której o. Pasolini jest produktem. Św. Pius X w Pascendi §39 demaskuje: „Moderniści głoszą konieczność adaptacji wiary do współczesności, co w istocie jest zdradą depozytu wiary”. Tymczasem kaznodzieja Domu Papieskiego zaleca „pokorne zachowanie ufności”, co w praktyce oznacza akceptację herezji współczesnego „kościoła”.
Najjaskrawszą apostazją jest całkowite pominięcie w medytacji kryteriów prawdziwej czujności wymienionych przez Chrystusa: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Mt 26,41) oraz „Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł” (Mt 24,4). W miejsce modlitwy i doktrynalnej czystości, o. Pasolini proponuje bezkształtną „ufność” będącą w istocie kapitulacją przed duchem świata.
Niedopowiedzenia zdradzające modernistyczną mentalność
Analiza języka użytego przez kapucyna ujawnia typowe dla posoborowia przesunięcie akcentów:
- Brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności stanu łaski uświęcającej do zbawienia
- Przemilczenie obowiązku przynależności do prawdziwego Kościoła katolickiego
- Nieobecność wezwania do pokuty i zadośćuczynienia za grzechy
- Zastąpienie pojęcia „łaski” mglistym „darem powszechnego zbawienia”
Te zabiegi językowe potwierdzają diagnozę św. Piusa X z Pascendi §12: „Moderniści fałszują pojęcie łaski, sprowadzając ją do naturalnego odruchu świadomości religijnej”. W ten sposób o. Pasolini głosi naturalistyczną wersję chrześcijaństwa pozbawioną nadprzyrodzoności, gdzie „zbawienie” staje się procesem samorealizacji, a nie owocem Odkupienia dokonanego przez Chrystusa na Krzyżu.
W obliczu takich wystąpień należy przypomnieć słowa Piusa XI z Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto hasło, które winno przyświecać odnowie społeczeństwa”. Prawdziwa czujność adwentowa polega na uznaniu nieograniczonego panowania Chrystusa Króla i odrzuceniu wszelkich kompromisów z duchem czasu – czego medytacja o. Pasoliniego jest rażąco pozbawiona.
Za artykułem:
O. Pasolini: Kościół jest wezwany, by pozostać sakramentem zbawienia w czasie zmiany epoki (opoka.org.pl)
Data artykułu: 05.12.2025
