Nominacja Odera do struktur neo-kanonizacyjnych jako przykład postępującej apostazji
Portal Episkopat.pl (6 grudnia 2025) informuje o nominacji „biskupa” Sławomira Odera na członka „Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych” przez „papieża” Leona XIV. Wychwala się jego „zasługi” jako postulatora procesów „świętego” Jana Pawła II oraz rodziców „Wojtyły”.
Profanacja procedur kanonizacyjnych
Congregatio Sacrorum Rituum (Kongregacja Obrzędów) – instytucja ustanowiona przez Sykstusa V w 1588 roku – strzegła nienaruszalności procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych, wymagając minimum 50 lat od śmierci kandydata oraz niezależnego dochodzenia super non cultu (o braku kultu przed procesem). Tymczasem neo-kościół anulował te zabezpieczenia, redukując kanonizację do narzędzia politycznej propagandy. Jak stwierdził Pius XI w encyklice Quas Primas: „Kościół nie może przyjąć do grona świętych tych, którzy nie wyznawali w pełni królewskiej władzy Chrystusa nad narodami”.
„Dal 2020 ricopre la carica di postulatore della causa di beatificazione dei genitori di San Giovanni Paolo II, Karol ed Emilia Wojtyła”
Bezczelne forsowanie „beatyfikacji” rodziców modernistycznego uzurpatora jawi się jako akt teologicznego wandalizmu. Karol Wojtyła senior nie posiada żadnych dokumentów heroiczności cnót, a jedynym „cudem” jest medialny kult wokół postaci syna. Katechizm Soboru Trydenckiego wyraźnie naucza: „Świętym nazywa się tylko tego, kogo Kościół po starannym badaniu wpisał do katalogu świętych” (Część III, Rozdz. VI).
Jan Paweł II – heretyk jako wzór „świętości”
Rola Odera w procesie „kanonizacji” Wojtyły stanowi jawny skandal doktrynalny. Jan Paweł II:
– Promował ekumenizm sprzeczny z dogmatem Extra Ecclesiam nulla salus (Sobór Florencki, 1442)
– Organizował bluźniercze spotkania w Asyżu (1986), stawiając Krzyż Chrystusa obok idolatrycznych symboli
– Niósł „Ewangelię” o „godności człowieka” zamiast nauki o grzechu i konieczności pokuty
Św. Pius X w Lamentabili sane exitu potępił tezę, że „dogmaty mogą być reinterpretowane w świetle współczesnej wiedzy” (propozycja 22). Tymczasem cały proces „kanonizacyjny” Wojtyły opierał się na relatywizacji pojęcia świętości, sprowadzając ją do „zasług społecznych” – co stanowi jawne naruszenie kanonu 1999 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Dykasteria jako narzędzie rewolucji
Instytucja kierowana przez „kardynała” Semeraro realizuje strategię zatarcia różnic między katolicyzmem a sektami. Ostatnie „kanonizacje” abp. Romera (promotora komunizmu) czy Ulmów (z nienarodzonym „błogosławionym” dzieckiem) dowodzą, że mamy do czynienia z masońskim teatrem, gdzie „święci” są wyznaczani wg kryteriów politycznej poprawności.
Oder – jako członek neo-dykasterii – będzie kontynuował tę destrukcję. Jego obecność w „Radzie Ekonomicznej” i „Radzie Prawnej” polskiego Episkopatu (struktury nieposiadającej sukcesji apostolskiej) potwierdza służebną rolę wobec antykościelnego projektu.
Miara odstępstwa
Kanon 188 §4 KPK 1917 stwierdza: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu i bez żadnej deklaracji na skutek publicznego odstępstwa od wiary katolickiej”. Nominacja przez antypapieża, współpraca z heretyckimi strukturami oraz propaganda fałszywych kultów – wszystko to stanowi namacalny dowód apostazji „biskupa” Odera.
Wierni katoliccy muszą odrzucić tę farsę i trwać przy prawdziwych świętych – takich jak św. Pius X czy św. Robert Bellarmin – których kult opiera się na niezachwianej wierności depozytowi wiary.
Za artykułem:
Mons. Sławomir Oder – membro del Dicastero delle Cause dei Santi (episkopat.pl)
Data artykułu: 06.12.2025
