Sacrilegium jako owoc apostazji
Portal LifeSiteNews (5 grudnia 2025) informuje o serii profanacji w rzymskich świątyniach. W kościele San Nicola di Bari w Ostii nieznani sprawcy zbezcześcili ołtarz ludzkimi ekskrementami, co doprowadziło do odprawienia przez „kardynała” Baldassarre Reinę tzw. „Mszy ekspiacyjnej”. Kilka dni później podobny akt miał miejsce w kaplicy na dworcu Termini, gdzie oprócz fekaliów znaleziono mocz. Kaplica została tymczasowo zamknięta, by po interwencji „księdza” Luigi Epifanio zostać ponownie otwartą dzięki „ochotnikom”. W tekście przywołano także inne niedawne przypadki profanacji, w tym bluźnierczy występ hiszpańskiej „komediantki” w kościele we Francji.
„Unknown vandals entered the church making a gesture of profound desecration: human excrement was found in several places in the building, including the altar, a place reserved for the Eucharistic Sacrifice”
Opisane zdarzenia nie są przypadkowym wandalizmem, lecz logicznym następstwem systemowej destrukcji sacrum dokonanej przez posoborową pseudomagisterium. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Odrzucenie królewskiej władzy Chrystusa nad narodami musiało doprowadzić do takiej właśnie hybris – zuchwałego deptania świętości.
Teologiczne bankructwo „Mszy ekspiacyjnej”
Rzekoma „Msza ekspiacyjna” odprawiona przez „kardynała” Reinę stanowi teatralną farsę, gdyż:
- Święcenia kapłańskie udzielane po 1968 r. są nieważne z powodu zmienionej formy sakramentalnej („Spiritus principalis…” zamiast „Da, quaesumus…”), co czyni wszystkie posoborowe „sakramenty” nieważnymi.
- Novus Ordo Missae Pawła VI nie jest Ofiarą przebłagalną, lecz „ucztą braterską” (por. Institutio Generalis Missalis Romani 1969, nr 7), co uniemożliwia jakąkolwiek ekspiację.
- „Kardynał” Reina, jako członek apostackiej struktury, nie posiada jurysdykcji do sprawowania jakichkolwiek aktów kultu.
Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Jawny heretyk nie może być Papieżem ani sprawować żadnej władzy w Kościele”. Dotyczy to całej hierarchii posoborowej, która przez przyjęcie Syllabusa błędów (Pius IX) i potępienie modernistycznych herezji w Lamentabili (Pius X) sama wykluczyła się ze społeczności wiernych.
Kaplica na Termini: symbol zeświecczenia
Sytuacja na dworcu Termini doskonale ilustruje strategiczny cel posoborowej rewolucji: redukcję świątyń do „przestrzeni wielofunkcyjnych”. „Ksiądz” Domenico Monteforte przyznaje, że kaplica służy jako „schronienie” dla bezdomnych i narkomanów, co jest jawnym pogwałceniem kanonu 1178 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., nakazującego zachowanie świętości miejsc kultu.
„(F)or many, the church is a refuge. Even among travelers, many stop to talk, seek comfort, tell their stories, and even confess”
To stwierdzenie demaskuje modernistyczną mentalność, która:
- Zamienia kościoły w przytuliska, odbierając im charakter domus Dei
- Relatywizuje pojęcie sacrum, dopuszczając świeckie aktywności w prezbiterium
- Przyzwala na pseudo-spowiedzi bez ważnego szafarza i intencji
Milczenie o rzeczywistych przyczynach
Artykuł pomija kluczowe czynniki prowadzące do profanacji:
| Czynnik | Nauka katolicka | Posoborowe zaniedbanie |
|---|---|---|
| Realna Obecność | Wiara w transsubstancjację (Sobór Trydencki, sesja XIII) | Komunia na rękę, usuwanie tabernakulów, protestanckie teologie „uczty” |
| Szacunek dla ołtarza | Ołtarz jako miejsce Ofiary (Can. 822 §2 CIC 1917) | Ołtarze-stoły zwrócone do ludu, usuwanie relikwii |
| Dyscyplina kościelna | Ekskomunika latae sententiae za profanację (Can. 2322 CIC 1917) | Bra reakcji kanonicznych, „dialog” z wandalami |
Jak zauważył Pius X w Pascendi Dominici Gregis: „Moderniści […] wprowadzają do świątyń niegodziwość pogaństwa”. Opisywane profanacje są naturalną konsekwencją liturgicznej rewolucji, która zamieniła Sanctissimum Sacrificium w zgromadzenie wspólnoty.
Fałszywa narracja „walki z bluźnierstwem”
Apele „księdza” Epifanio o „ochotników” do pilnowania kaplicy oraz organizowanie „Mszy ekspiacyjnych” to typowy przykład faryzeizmu posoborowego:
- Zamiast przywrócić klauzurę kościołów i kanoniczne kary – proponuje się dyżury „ochotników”
- Zamiast odnowić cześć dla Eucharystii w tradycyjnym rycie – odprawia się nieważne „liturgie”
- Zamiast wykluczyć ze społeczności wiernych jawnych bluźnierców – szuka się „porozumienia”
Jak nauczał św. Pius V w bulli Quo Primum: „Nikomu nie wolno naruszać tego naszego dokumentu […] ani się sprzeciwiać tej naszej pisemnej decyzji”. Odrzucenie niezmiennej Mszy Świętej musiało doprowadzić do takiej właśnie destrukcji kultu.
Duchowa rzeczywistość za pozorami
Opisane wydarzenia mają głębszy wymiar duchowy. Jak uczył św. Paweł: „Nie toczymy walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności” (Ef 6,12 Wlg). Profanacje ołtarzy są:
- Znakiem eschatologicznym – „ohydą spustoszenia” (Mt 24,15) w miejscu świętym
- Konsekwencją apostazji hierarchów, którzy opuścili prawdziwy Kościół
- Wezwaniem dla wiernych do ucieczki ze struktury antykościoła (Ap 18,4)
Jedyną drogą naprawy jest powrót do integralnej doktryny katolickiej – odrzucenie posoborowych nowinek, przywrócenie Mszy Trydenckiej i autentyczne akty ekspiacji przez ważnych kapłanów. Jak pisał św. Grzegorz Wielki: „Gdy kapłani upadają, ludzie toną w grzechach”.
Za artykułem:
Catholic church, chapel desecrated within a week in Rome (lifesitenews.com)
Data artykułu: 06.12.2025
