Portal Gość Niedzielny (7 grudnia 2025) relacjonuje przebieg Orszaku Świętego Mikołaja w Lublinie, organizowanego przez tamtejszą parafię pod wezwaniem tegoż świętego. W wydarzeniu uczestniczył „biskup” Mieczysław Cisło, emerytowany „biskup pomocniczy” archidiecezji lubelskiej, który stwierdził: „Ten Mikołaj jest dzisiaj pyszechny w świecie, tylko zapomina się o jego korzeniach, o świętym Mikołaju z przełomu III i IV wieku, który był rzeczywistą postacią”. Organizatorzy podkreślali cel „odkomercjalizowania” postaci świętego, podczas gdy sam orszak zakończył się festynem z kiermaszem, loterią i „ważeniem świętego Mikołaja”.
Naturalistyczna redukcja świętości
Przedstawiona narracja stanowi klasyczny przykład modernistycznej deformacji kultu świętych. Choć organizatorzy deklarują powrót do „historycznej postaci biskupa Myry”, w rzeczywistości dokonują jej teologicznego okaleczenia. Święty Mikołaj przedstawiany jest wyłącznie jako „symbol bezinteresownej dobroci” i wzór wrażliwości społecznej, co stanowi jawną redukcję nadprzyrodzonej roli świętych w ekonomii zbawienia. Jak uczy Pius XI w encyklice Quas primas: „Chrystus panuje w Świętych swoich, którzy są żywymi narzędziami Jego łaski” (1925). Tymczasem lublińska inicjatywa pomija całkowicie aspekt pośrednictwa łaski, modlitwy za wstawiennictwem Świętego i konieczności naśladowania jego cnót w kontekście życia wiecznego.
„Dzieci potrzebują znaku pamięci, znaku przyjaźni i każdy prezent mikołajowy to też jakiś znak akceptacji dziecka” – stwierdza „biskup” Cisło
To zdanie demaskuje głębię apostazji posoborowego establishmentu. Zamiast wskazywać na necessitatem Baptismi et poenitentiae (konieczność Chrztu i pokuty) jako fundamentu prawdziwej miłości do dzieci, hierarcha redukuje duchową rzeczywistość do psychologicznych uwarunkowań. W myśl Syllabusu Piusa IX, potępiającego tezę, że „dobrodziejstwa Boga mają być mierzone wygodą doczesną” (pkt 58), takie stanowisko stanowi heretyckie przeinaczenie istoty chrześcijaństwa.
Synkretyzm liturgiczny i profanacja sacrum
Opis festynu z „występami artystycznymi, grami edukacyjnymi i zabawą w ważenie świętego Mikołaja” ukazuje całkowite zerwanie z katolicką koncepcją świętowania. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane (1907), „świętych czcimy nie dla ich przymiotów naturalnych, lecz dla łaski uświęcającej która w nich działała” (pkt 22). Tymczasem lubelskie wydarzenie sprowadza kult świętego biskupa do poziomu świeckiej zabawy, co Pius XI nazwałby „znieważeniem majestatu Bożego” w cytowanej już encyklice o Chrystusie Królu.
Szczególnie bluźnierczy charakter ma próba „ważenia świętego Mikołaja” – praktyka, która w świetle kanonów soborowych stanowi jawne naruszenie czci należnej świętym Pańskim. Święty Augustyn przestrzegał: „Qui sanctos contemnit, Christum negat” (Kto gardzi świętymi, Chrystusa się zaprze).
Posoborowa destrukcja teologii świętych
Wspomniane w artykule „przykazanie miłości” oderwane od kontekstu łaski uświęcającej i obowiązku czci Bożej, stanowi kolejny przejaw modernizmu potępionego w Pascendi Piusa X. Ks. Kawałko deklaruje: „nas, ludzi współczesnych, uczy tych wartości, abyśmy również byli darem dla siebie”, co jest czystym socynianizmem – herezją negującą potrzebę łaski do czynienia dobra. Jak uczy Sobór Trydencki: „Nikt nie może być sprawiedliwym bez uświęcającej łaski” (Sess. VI, cap. 7).
Brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności modlitwy za wstawiennictwem Świętego Mikołaja, o obowiązku uczestnictwa w Najświętszej Ofierze czy o nadprzyrodzonym wymiarze miłosierdzia – to symptomy całkowitego przejęcia narracji przez naturalizm religijny. Jak trafnie diagnozował św. Pius X: „Moderniści redukują religię do sentymentalnego humanitaryzmu” (Pascendi, 28).
Pomniejszanie Chrystusa Króla
Najcięższym grzechem omawianej inicjatywy jest systematyczne pomijanie regale Christi sacerdotium (królewskiego kapłaństwa Chrystusa), którego święci są uczestnikami. Organizatorzy całkowicie ignorują fakt, że św. Mikołaj zasłużył na chwałę ołtarzy właśnie przez heroiczne naśladowanie Chrystusa Króla – prawdy tak dobitnie przypomnianej w Quas primas. W miejsce kultu Słońca Sprawiedliwości (Mal 3,20) proponuje się dzieciom „znak akceptacji” w postaci prezentów, co stanowi materialistyczne wypaczenie eschatologicznej nadziei.
Kościół katolicki zawsze nauczał, że „cultus Sanctorum est cultus Christi” (Kult Świętych jest kultem Chrystusa) – jak pisał św. Hieronim. Tymczasem lubelski orszak, podobnie jak cała posoborowa pseudo-reforma, stawia świętego w miejscu Zbawiciela, czyniąc z niego idolatrycznego bożka ludzkiej życzliwości.
Nadprzyrodzona alternatywa
Prawdziwy kult św. Mikołaja wymagałby przywrócenia tradycyjnej liturgii ku jego czci (6 grudnia), adoracji Najświętszego Sakramentu i nauki o niebezpieczeństwie świętokradztwa przyjmowania „komunii” w strukturach posoborowych. Jak pisał św. Alfons Liguori: „Najskuteczniejszym środkiem uproszenia łask za wstawiennictwem Świętych jest życie w stanie łaski uświęcającej”.
Dopóki jednak „duchowieństwo” posoborowe trwa w herezji komunii z modernistycznymi uzurpatorami rzymskimi, wszelkie ich inicjatywy – nawet pozornie pobożne – pozostają skażone duchem apostazji. Jedyną drogą ocalenia autentycznego kultu świętych jest powrót do niezmiennej Tradycji katolickiej sprzed 1958 roku i odrzucenie posoborowej hybrydy.
Za artykułem:
Orszak Świętego Mikołaja przeszedł ulicami Lublina (gosc.pl)
Data artykułu: 07.12.2025
