Portal eKAI (8 grudnia 2025) relacjonuje planowaną wizytę tzw. Prezydium Konferencji Episkopatu Polski u uzurpatora watykańskiego Leona XIV. Struktura określająca się jako „KEP” zamierza odwiedzić modernistyczne dykasterie i złożyć deklarację „synowskiego oddania” wobec osoby, która jawnie kontynuuje rewolucję soborową zapoczątkowaną przez Jana XXIII.
Farsa sukcesji apostolskiej
Przedstawiona informacja zawiera fundamentalny grzech przeciwko pierwszymu przykazaniu poprzez sugerowanie ciągłości pomiędzy prawowitym papiestwem a okupującymi Watykan modernistami. Jak stwierdza św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Piąta prawdziwa opinia jest taka, że Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem i głową”. Od czasu przyjęcia przez Montiniego („Pawła VI”) zasad wolności religijnej (Dignitatis humanae) i ekumenizmu (Unitatis redintegratio), wszyscy rzymscy uzurpatorzy wykazują nieprzerwaną ciągłość w odrzucaniu katolickiej doktryny o extra Ecclesiam nulla salus.
„Biskupi przekażą Ojcu Świętemu wyrazy synowskiego oddania polskiego duchowieństwa i wiernych oraz zapewnienie Kościoła w Polsce o modlitwie za jego posługę piotrową”
To zdanie stanowi jawną apostazję zinstytucjonalizowaną. Prawowity papież Pius XI w encyklice Quas primas podkreślał: „Niema też powodu, Czcigodni Bracia, długo i wiele wyjaśniać, dlaczego ustanowiliśmy uroczystość Chrystusa – Króla, jako oddzielną od innych świąt (…). Pozwólcie jeszcze, Czcigodni Bracia, że kończąc ten List Nasz, pokrótce zaznaczymy, jakie to korzyści obiecujemy Sobie i jakich się spodziewamy z tej publicznej czci Chrystusa – Króla i dla Kościoła, i dla społeczeństw świeckich i dla poszczególnych wiernych”. Tymczasem neoepiskopat oddaje cześć antychrystowej strukturze odrzucającej społeczne panowanie Chrystusa Króla.
Teologia zdrady
Wizyta u antypapieża nie jest niewinnym gestem dyplomatycznym, lecz aktem kolaboracji z rewolucją antykościelną. Kanon 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi jasno: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu bez żadnej deklaracji na skutek publicznego odstępstwa od wiary katolickiej”. Członkowie „Prezydium KEP”:
- Abp Tadeusz Wojda SAC – uczestnik asysty liturgicznej podczas „beatyfikacji” antypapieża Montiniego w 2014 roku,
- Abp Józef Kupny – organizator „Światowych Dni Młodzieży” z udziałem bergoglio w 2016,
- Bp Marek Marczak – propagator synkretycznych „modlitw międzyreligijnych”
wszyscy wykazali się publiczną akceptacją dla najcięższych herezji współczesności: ekumenizmu, wolności religijnej i kolegialności – potępionych w Syllabusie Piusa IX (punkty 15-18, 77-80) i dekrecie Lamentabili św. Piusa X (punkty 52-54, 63-65).
Struktura niełaski
Planowane wizyty w modernistycznych „dykasteriach” to adoracja bożków posoborowej rewolucji:
- Dykasteria ds. Duchowieństwa – promująca kapłaństwo jako „urząd służebny” zamiast ofiarniczego charakteru alter Christus
- Dykasteria Nauki Wiary – która pod przywództwem kard. Víctora Manuela Fernándeza otwarcie głosi relatywizm dogmatyczny
- Sekretariat Stanu – centrum politycznej kolaboracji z antychrześcijańskimi reżimami
Jak trafnie zauważa dokument Obrona sedewakantyzmu: „Heretyk nie jest członkiem, więc nie może być głową Kościoła… jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu”.
Kontynuacja apostazji
Komunikat sugerujący „kontynuację spotkań” z bergogłem demaskuje systemowy charakter zdrady. Już Pius IX w Syllabusie potępił tezę, że „Rzymski Papież może i powinien pogodzić się z postępem, z liberalizmem i z nowoczesną cywilizacją” (punkt 80). Tymczasem cała linia uzurpatorów od Jana XXIII realizuje właśnie ten program, a neoepiskopat polski od 1965 roku systematycznie uczestniczy w tym buncie przeciwko Bogu.
Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Obowiązku publicznego wyznania wiary (Extra Ecclesiam nulla salus)
- Niezbywalnego prawa Chrystusa do panowania nad narodami
- Konieczności nawrócenia antypapieża i członków sekty posoborowej
w pełni odsłania duchową pustkę tych, którzy nazywają się „pasterzami”, podczas gdy są najemnikami (J 10,12).
Duchowa higiena katolika
W obliczu tej manifestacji apostazji, prawdziwy katolik ma jedno obowiązkowe stanowisko:
- Całkowite odrzucenie autorytetu uzurpatorów watykańskich i ich kolaborantów
- Unikanie jakiejkolwiek współpracy z neoepiskopatem i jego strukturami
- Modlitwę o nawrócenie błądzących i triumf Niepokalanego Serca Marji
Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Niema też powodu, Czcigodni Bracia, długo i wiele wyjaśniać, dlaczego ustanowiliśmy uroczystość Chrystusa – Króla, jako oddzielną od innych świąt (…) Doroczny obchód tej uroczystości napomni także i państwa, że nie tylko osoby prywatne, ale i władcy i rządy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”.
Dopóki neoepiskopat polski nie odrzuci całkowicie soborowej rewolucji i nie powróci do integralnej doktryny katolickiej, wszelkie jego gesty wobec watykańskich uzurpatorów pozostają świętokradzkim aktem zdrady Chrystusa Króla.
Za artykułem:
Prezydium Konferencji Episkopatu Polski spotka się z papieżem Leonem XIV (ekai.pl)
Data artykułu: 08.12.2025
