Portal Gość Niedzielny (9 grudnia 2025) relacjonuje spór w Narodowym Banku Polskim, gdzie trzech członków zarządu zgłosiło projekt zmian regulaminu ograniczających kompetencje prezesa Adama Glapińskiego. Rada Polityki Pieniężnej wezwała do „poszanowania roli Prezesa NBP” i ostrzegła przed „nieodwracalną utratą prestiżu” banku. W obliczu tego świeckiego konfliktu uderza całkowite milczenie o fundamentalnych zasadach katolickiej nauki społecznej.
Naturalistyczne zawężenie perspektywy
Artykuł koncentruje się wyłącznie na proceduralnych aspektach władzy, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar sprawowania jakiejkolwiek funkcji publicznej. Brak jakiegokolwiek odniesienia do encykliki Piusa XI Quas Primas, która stanowi:
„Królowie i książęta obowiązani są publicznie czcić Chrystusa i słuchać Jego praw (…), aby wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”.
Redukcja debaty do kwestii regulaminowych ujawnia laicką mentalność typową dla struktury neo-kościoła, który wyrzekł się swojej misji formowania sumień władzy. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili Sane, tego typu świeckie spory są nieuchronnym owocem modernistycznej apostazji.
Demokracja jako bożek współczesności
Próba ograniczenia władzy prezesa NBP poprzez „zwiększenie uprawnień zarządu jako ciała kolegialnego” odzwierciedla współczesny kult demokratyzacji, sprzeczny z katolicką koncepcją władzy. Jak nauczał Leon XIII w Libertas praestantissimum:
„Władza nie pochodzi od ludu, lecz od Boga, jako od swego pierwszego i najwyższego źródła”.
Brak głosu hierarchii w tej sprawie (co artykuł przemilcza) dowodzi całkowitego porzucenia munus regale przez struktury okupujące kurie. Tymczasem już Sobór Watykański I w konstytucji Pastor Aeternus podkreślał obowiązek podporządkowania wszelkiej władzy – duchowej i świeckiej – prawom Chrystusa Króla.
Ekonomiczny naturalizm
Stanowisko RPP ostrzega przed „nieodwracalną utratą prestiżu” banku, lecz nie wspomina o jakiejkolwiek odpowiedzialności moralnej czy grzechu lichwy. To jawna kontynuacja błędów potępionych w Syllabusie Piusa IX (pkt 64):
„Można bez sprzeciwu głosić, że pogwałcenie jakiejkolwiek przysięgi, jak również każde występne i haniebne działanie wbrew wiecznemu prawu, nie tylko nie zasługuje na naganę, ale jest całkiem godne najwyższej pochwały, jeśli dokonane zostało z miłości do ojczyzny”.
Brak katolickiej analizy ekonomicznych podstaw sporu (np. zasad sprawiedliwego kredytu według Kół Rewolucyjnych św. Piusa X) świadczy o całkowitym podporządkowaniu mediów świeckiemu paradygmatowi.
Symptomatyczne pominięcia
Artykuł nie zadaje kluczowych pytań:
- Czy działania członków zarządu służą dobru wspólnemu zgodnie z zasadą pomocniczości?
- Czy spór nie wynika z odejścia od katolickich zasad emisji pieniądza?
- Gdzie jest głos biskupów w sprawie narastającego kryzysu instytucji państwowych?
Te milczenia potwierdzają diagnozę Piusa XII, który w przemówieniu z 2 listopada 1954 r. ostrzegał przed „światem bez krzyża, bez Chrystusa, bez Boga”.
Katolicka alternatywa
Rozwiązanie konfliktu wymaga powrotu do niezmiennych zasad:
- Uznania Chrystusa Króla za najwyższego Pana dziejów (Quas Primas)
- Przywrócenia katolickich standardów w życiu gospodarczym (Rerum Novarum)
- Odrzucenia liberalnego modelu bankowości na rzecz systemu opartego o naukę społeczną Kościoła
Dopóki dyskusja toczy się w paradygmacie oświeceniowego naturalizmu, każda „reforma” będzie jedynie zmianą dekoracji na tonącym okręcie cywilizacji śmierci.
Za artykułem:
RPP: apelujemy o poszanowanie roli Prezesa NBP (gosc.pl)
Data artykułu: 09.12.2025
