Pseudo-błogosławieństwo w służbie rewolucji
Portal Vatican News relacjonuje rytuał błogosławieństwa obrazu rzekomego „św.” Tomasza More’a przez uzurpatora watykańskiego Leona XIV, przeznaczonego dla kaplicy sejmowej. Ceremoniał odbył się podczas audiencji zorganizowanej dla grupy polskich parlamentarzystów uczestniczących w tzw. „pielgrzymce jubileuszowej” pod duchowym przewodnictwem „ks.” Andrzeja Sikorskiego.
„Papież podszedł do nas, ucieszył się, gdy usłyszał, że jesteśmy z polskiego parlamentu. Rozpoznał również podobiznę św. Tomasza More’a”
Już samo użycie tytułu „papież” wobec antypapieża z linii soborowych uzurpatorów stanowi ciężkie zgorszenie i współudział w apostazji. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu” (De Romano Pontifice). Leon XIV, kontynuujący dzieło Vaticanum II, jawnie odrzuca nieomylność Magisterium i katolicką eklezjologię, co ipso facto wyklucza go z grona następców św. Piotra.
Kult fałszywego świętego w służbie rewolucji
Centralnym punktem ceremonii był obraz Tomasza More’a, „kanonizowanego” w 2000 roku przez antypapieża Wojtyłę. W rzeczywistości mamy do czynienia z klasycznym przykładem instrumentalizacji historii dla celów modernistycznej rewolucji. Prawdziwy Tomasz More zginął jako męczennik za nienaruszalność małżeństwa i supremację Rzymu nad anglikańską schizmą – wartości całkowicie negowanych przez posoborową sekta.
Jak trafnie zauważa dokument Lamentabili sane exitu: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia […] są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja 54 potępiona przez św. Piusa X). Kreowanie More’a na „patrona polityków” służy relatywizacji jego męczeństwa i wtłoczeniu go w paradygmat dialogu ze złem.
Naturalistyczna pseudoduchowość „duszpasterza”
Wypowiedzi „ks.” Sikorskiego demaskują całkowite zerwanie z nadprzyrodzonym wymiarem polityki:
„W każdym polityku trzeba zobaczyć człowieka. Nie dzielę nikogo według partii”
To jawny przejaw herezji indyferentyzmu, potępionej w Syllabusie Piusa IX: „Każdy człowiek jest wolny do przyjęcia i wyznawania tej religii, którą kierując się światłem rozumu uzna za prawdziwą” (propozycja 15). Prawdziwy kapłan katolicki ma obowiązek rozróżniać nie tylko partie, ale przede wszystkim prawowierność i błąd, prowadząc polityków do uznania społecznego panowania Chrystusa Króla.
Cała koncepcja „modlitwy o jedność” bez nawrócenia na jedyną prawdziwą religię stanowi zdradę ewangelicznego nakazu: „Idąc na świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,15-16).
Milczenie o Królestwie Chrystusowym
Najjaskrawszą apostazją jest całkowite przemilczenie Quas Primas Piusa XI, gdzie Papież-Rzeczywisty ustanowił uroczystość Chrystusa Króla:
„Niema też powodu, Czcigodni Bracia, długo i wiele wyjaśniać, dlaczego ustanowiliśmy uroczystość Chrystusa – Króla, jako oddzielną od innych świąt […] Wszystkie narody zostaną poddane najsłodszej władzy Chrystusa”
Modernistyczna ceremonia w Watykanie świadomie odrzuca tę prawdę, sprowadzając religię do narzędzia „budowania mostów” i „życzliwości”. Tymczasem jak nauczał Pius XI: „Rządy i państwa nie tylko nie mogą odmawiać publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać”.
Duchowa pułapka sejmowej kaplicy
Umieszczenie obrazu w kaplicy sejmowej to akt sakrilegium. Kaplica ta służy bowiem:
- Pseudoliturgiom Novus Ordo – nie mającym nic wspólnego z Ofiarą Kalwarii
- Ekumenicznym spotkaniom sprzecznym z Mortalium Animos Piusa XI
- Legitymizacji demokratycznych rządów sprzeciwiających się prawu Bożemu
Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie: „W obecnych czasach nie jest rzeczą pożądaną, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, z wyłączeniem wszystkich innych form kultu” (propozycja 77 potępiona). Błogosławieństwo dla tego przedsięwzięcia stanowi współudział w budowie cywilizacji śmierci.
Kult człowieka zamiast Królestwa Bożego
Kluczowym elementem relacji jest kult Jana Pawła II:
„modlitwa przy grobie św. Jana Pawła II, który wielokrotnie w swych przemówieniach przypominał, że «polityka to służba»”
To jawna herezja cultus hominis potępiona w Lamentabili (propozycja 58). Prawdziwa polityka katolicka to nie „służba” rozumiana humanitarnie, lecz rządzenie narodami w imieniu i zgodnie z prawami Chrystusa Króla. Grobowiec Wojtyły zaś to miejsce antykultu, gdzie czci się apostatę głoszącego równość religii i świętokradzkie spotkania w Asyżu.
Jedyne lekarstwo: powrót do Tradycji
W obliczu tej modernistycznej orgii jedyną odpowiedzią wiernych musi być:
- Całkowite odrzucenie władzy antypapieży i ich struktur
- Wierność niezmiennemu Magisterium i Mszy Wszechczasów
- Głoszenie społecznego panowania Chrystusa Króla
- Odrzucenie fałszywego ekumenizmu i wolności religijnej
Jak przypomina Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”. Dopóki polscy „parlamentarzyści” nie uklękną przed prawdziwym Chrystusem-Królem, ich rządy będą tylko kontynuacją buntu przeciwko Bogu.
Za artykułem:
Papież pobłogosławił obraz do polskiej kaplicy sejmowej (vaticannews.va)
Data artykułu: 10.12.2025
