Portal Gość Niedzielny relacjonuje wypowiedzi antypapieża Leona XIV (Roberta Prevosta) na temat rzekomej konieczności utrzymania sojuszu Europy z USA oraz zaangażowania w sprawę ukraińskich dzieci wywiezionych do Rosji. Wypowiedziom towarzyszy całkowite pominięcie jedynego koniecznego – zbawienia dusz i panowania Chrystusa Króla nad narodami.
Polityczny administrator zamiast wikariusza Chrystusa
„Dążenie do porozumienia pokojowego bez włączania Europy nie jest realistyczne” – stwierdził uzurpator watykańskiego tronu, mieszając się w geopolityczne rozgrywki. Tym samym struktury posoborowe utwierdzają swą rolę jako świeckiego NGO, gdzie nadprzyrodzona misja Kościoła została zredukowana do roli mediatora w konfliktach etnicznych.
Zatrważające jest nie tyle zaangażowanie w politykę (co samo w sobie stanowi zdradę duchowego powołania), ile całkowite milczenie o konieczności poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla. Gdzie echo nauczania Piusa XI z Quas primas: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi. […] Nie przez co innego szczęśliwe państwo […] państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”?
Fałszywy ekumenizm zamiast jedynej Arki Zbawienia
Wspomniane przez portal „zakulisowe działania” na rzecz ukraińsk dzieci ograniczają się do humanitarnego gestu, podczas gdy prawdziwy Kościół nigdy nie oddzielałby pomocy cielesnej od troski o zbawienie wieczne. Jakże wymowne jest to, że w relacji nie padło ani jedno słowo o:
- Stanowisku wobec schizmatyckich struktur prawosławnych wspierających rosyjską agresję
- Konieczności głoszenia Ewangelii poszkodowanym
- Obronie katolickich struktur na terenach objętych konfliktem
To nie przypadek. Neo-kościół od 1958 roku konsekwentnie zastępuje misję ewangelizacyjną świeckim aktywizmem, co Pius X potępił w dekrecie Lamentabili jako błąd modernistów: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58).
Potępienie Trumpa – objaw ideologicznego uwikłania
Ostrość krytyki pod adresem amerykańskiego prezydenta kontrastuje z delikatnością wobec reżimów otwarcie prześladujących Kościół. Leon XIV oświadcza:
„Niektóre jego części […] wnoszą ogromną zmianę do tego, co przez wiele, wiele lat było prawdziwym sojuszem między Europą a Stanami Zjednoczonymi”
Ciekawe, czy podobną odwagę przejawiałby wobec chińskiego komunizmu czy islamskiego fundamentalizmu? Ta selektywna „prorocka” postawa odsłania prawdziwe oblicze posoborowej sekty: lewicującego think-tanku zaangażowanego w budowę globalnego ładu opartego na ONZ-owskich paradygmatach.
Castel Gandolfo – nowy salon dyplomatycznej gry
Przyjęcie Zełenskiego w papieskiej rezydencji to symboliczne przypieczętowanie całkowitej sekularyzacji urzędu, który powinien być Stolica Apostolska. Gdy prawowici papieże przyjmowali władców, zawsze czynili to w kontekście obrony wiary i moralności – jak Pius IX rozmawiający z Napoleonem III o prześladowaniach unitów, czy Leon XIII upominający europejskich monarchów o prawa Kościoła.
Dziś mamy do czynienia z jałowym politykierstwem, któremu na imię „rozwój doktryny” – ta sama herezja potępiona w Syllabusie Piusa IX: „Dekrety Stolicy Apostolskiej i rzymskich kongregacji krępują prawdziwy postęp nauki” (punkt 12).
Bezsilność wobec Rosji – konsekwencja apostazji
Rzekome „zakulisowe działania” na rzecz dzieci ukraińskich są jawnym przyznaniem się do duchowej bankructwa. Gdyby struktury watykańskie były prawdziwym Kościołem, dysponowałyby:
- Autorytetem moralnym wypływającym z wierności Ewangelii
- Siecią katolickich dyplomatów działających w imię Chrystusa Króla
- Środkami duchowymi (modlitwa, pokuta, ofiara Mszy Świętej)
Tymczasem negocjacje „prowadzą bardzo powoli” – dokładnie tak, jak wszystko w kościele nowego ładu: sakramenty nieważne, doktryna rozmyta, władza – iluzoryczna.
„Pracujemy nad tym i próbujemy sprowadzić te dzieci do domów, do rodzin” – deklaruje Prevost, zapominając dodać: „ale nie do jedynego prawdziwego Domu – Kościoła Katolickiego”.
Konkluzja: Królestwo polityki vs Królestwo Niebieskie
Cała ta groteskowa scenografia – dyplomatyczne zabiegi, polityczne deklaracje, strategiczne sojusze – odsłania ostateczną prawdę o posoborowej sekcie: stała się ona narzędziem budowy królestwa człowieka, odrzucając Królestwo Chrystusa.
Gdy świat płonie w ogniu wojen, apostazji i moralnego upadku, samozwańczy „namiestnik” nie głosi: „Pokujcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15 Wlg), lecz uwikłany w ziemskie rozgrywki powtarza: „Sojusz z USA jest ważny”.
Niech ta jawna apostazja będzie dla wiernych ostatnim dzwonkiem, by uciekać od ohydy spustoszenia (Mt 24,15 Wlg) i szukać schronienia w niezmiennym Kościele Chrystusowym – tam, gdzie wciąż składa się prawdziwą Ofiarę, głosi integralną doktrynę i modli: „Adveniat regnum tuum!”
Za artykułem:
Papież skrytykował próby rozbicia sojuszu Europy i USA (gosc.pl)
Data artykułu: 10.12.2025
