Portal Więź (11 grudnia 2025) prezentuje analizę Katarzyny Czajki-Kominiarczuk o nostalgicznych powrotach do lat 80. i 90. w popkulturze, ze szczególnym uwzględnieniem serialu Stranger Things. Autorka rozważa, czy „mija moda na sentymentalne powroty”, wskazując na przemiany społeczno-polityczne tamtych dekad jako źródło fascynacji współczesnych. W tekście pełnym modernistycznych założeń pomija się jednak fundamentalny wymiar katastrofy duchowej XX wieku – systematyczną apostazję Zachodu od Regnum Christi.
Nostalgia za czasami triumfu antychrześcijańskiego rewolucjonizmu
„Zmieniał się też świat – zimna wojna powoli dobiegała końca, a nasza część Europy przechodziła dynamiczną transformację ustrojową”
Opisując lata 80. i 90. jako okres „triumfu demokracji”, autorka powiela liberalną narrację o rzekomym „końcu historii”. Tymczasem obalenie chrześcijańskich monarchii, detronizacja Chrystusa Króla w życiu publicznym i zastąpienie porządku opartego na prawie naturalnym rewolucyjnym relatywizmem – oto prawdziwe oblicze tamtych przemian. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Nie będzie nadziei trwałego pokoju dopóki narody nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Nostalgia za czasami, gdy masoneria kończyła dzieło Rewolucji Francuskiej, jest objawem duchowej ślepoty.
Popkultura jako substytut sacrum
Przedstawienie serialu Stranger Things jako „symbolu fali nostalgii” demaskuje prawdziwy cel współczesnej kultury masowej: stworzenie pseudoreligijnego przeżycia zastępczego. Kult bohaterów jeżdżących na BMX-ach i grających w okultystyczne gry (Dungeons & Dragons) to współczesna wersja bałwochwalstwa. Tymczasem Kościół zawsze ostrzegał: „Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną!” (Wj 20,3 Wlg). Podniesienie rozrywki do rangi sacrum jest logiczną konsekwencją odrzucenia prawdziwej religii.
Milczenie o duchowej zgniliźnie dekad
Artykuł kompletnie pomija moralną degrengoladę lat 80. i 90.: legalizację aborcji, rozwody, pornografię, upadek obyczajów. Wspomniane „dynamizm przemian” obejmował m.in.:
- Masońską infiltrację struktur państwowych po 1989 r.
- Rozpowszechnienie antykoncepcji i „edukacji” seksualnej
- Wprowadzenie bluźnierczych przepisów „wolnościowych” godzących w prawo Boże
Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia […] są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” – to właśnie modernistyczne kłamstwo legło u podstaw destrukcji dokonanej w omawianych dekadach.
„Globalny niepokój” jako skutek odrzucenia Chrystusa Króla
„W sytuacji globalnego niepokoju spoglądanie w przyszłość wydaje się bez porównania mniej atrakcyjne niż zanurzenie się w przeszłości”
Przyczynę współczesnych kryzysów autorka upatruje w nieokreślonym „niepokoju”, podczas gdy jest to jawny skutek apostazji narodów. Gdy w 1925 r. Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, przestrzegał: „Zburzony zupełnie pokój domowy wskutek zapomnienia i zaniedbania obowiązków; węzły rodzinne rozluźnione i trwałość rodzin zachwiana; całe wreszcie społeczeństwo do głębi wstrząśnięte i ku zagładzie idące”. Nostalgiczne ucieczki w popkulturę to desperacka próba uśpienia sumień wypływająca z braku łaski uświęcającej.
Ewolucjonizm historyczny jako błąd modernistyczny
Stwierdzenie, że „żadnej dekady nie pamiętamy taką, jaką była naprawdę” potwierdza modernistyczne przekonanie o ewolucji dogmatów potępione w Lamentabili sane. Katolicka historiografia opiera się na obiektywnej prawdzie, nie zaś na subiektywnych „narracjach”. Próba relatywizacji przeszłości służy jedynie legitymizacji współczesnych herezji. Jak głosi Syllabus Piusa IX: „Wiara Chrystusowa jest przeciwna rozumowi ludzkiemu” (punk 6) – podobnie prawda historyczna sprzeciwia się rewizjonistycznym fantazjom.
Zamiast rozważać „co czeka nas dalej” w kulturze, należałoby wskazać jedyne rozwiązanie: publiczne uznanie królewskiej władzy Chrystusa i odrzucenie modernistycznych urojeń. Jak nauczał Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Dopóki kultura masowa pozostaje narzędziem antychrześcijańskiej rewolucji, każda „nostalgia” będzie jedynie tęsknotą za kolejnym etapem apostazji.
Za artykułem:
Popkultura w pułapce nostalgii (wiez.pl)
Data artykułu: 11.12.2025
