Portal eKAI (11 grudnia 2025) prezentuje komentarz do 2 Kor 4,1-6, rzekomo ukazujący „prawdziwego pasterza” jako sługę Ewangelii. Artykuł, podszywający się pod katolicką egzegezę, stanowi klasyczny przykład modernistycznej manipulacji Pismem Świętym dla legitymizacji apostazji posoborowej sekty.
Fałszywa egzegeza jako narzędzie deformacji
Tekst otwiera tendencyjny przekład Biblii Tysiąclecia – tłumaczenia skażonego protestanckimi wpływami, odrzuconego przez Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907), który potępił modernistyczne próby podważania natchnienia Pisma Świętego. Już sam wybór tego przekładu demaskuje ducha nowatorstwa: „Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana” (2 Kor 4,5) zostaje wypaczone przez pominięcie tradycyjnego tytułu Dominus, zastąpionego neutralnym „Panem”, co zaciera boską godność Chrystusa.
Teologiczny wandalizm w służbie modernizmu
Rzekoma „aktualizacja orędzia teologicznego” sięga szczytu bluźnierstwa, cytując uzurpatorów watykańskich jako autorytety:
„Franciszek (1936-2025): «W czasie homilii serca wiernych milkną i pozwalają, żeby On mówił»
To jawne zaprzeczenie słowom św. Pawła! Gdzież bowiem miejsce na „poddanie siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka” (2 Kor 4,2), gdy kaznodzieja – jak Bergoglio – głosi herezje o „bogactwie różnorodności religijnej” i „ekologii integralnej”?
Demontaż kapłaństwa przez pseudo-teologów
Autorzy – „ks. dr hab. Jacek Kucharski i seminarzyści WSD w Radomiu” – kontynuują dzieło niszczenia kapłańskiej tożsamości, redukując posługę do psychologizujących banałów:
„Czy w moich działaniach częściej szukam chwalby Boga, czy własnego uznania?”
Prawdziwy kapłan nie zadaje takich pytań! Jak nauczał św. Pius X w Lamentabili, kapłaństwo to uczestnictwo w wiecznym kapłaństwie Chrystusa, a nie terapeutyczna autorefleksja. Brak tu zupełnie odniesienia do Ofiary Mszy Świętej – jedynego źródła autentycznej ewangelizacji.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Przytoczenie wiersza ks. Twardowskiego – modernisty ukrywającego się pod płaszczykiem „liryki religijnej” – obnaża prawdziwy cel posoborowej pseudoduchowości:
„Boże spraw żebym nie zasłaniał sobą Ciebie”
To czysty pelagianizm! Gdzież „łaska Boża, która zbawiła wszystkich ludzi” (Tt 2,11)? Gdzie pokorne wyznanie z Listu do Rzymian: „Albowiem nie czynię dobrego, którego chcę, ale złe, którego nie chcę” (Rz 7,19)?
Ojcowie Kościoła w służbie nowej religii
Największą zbrodnią artykułu jest instrumentalne użycie Ojców Kościoła dla legitymizacji modernizmu. Cytat ze św. Grzegorza Wielkiego:
„Prawdziwy pasterz znika, aby objawił się Chrystus”
zostaje wypaczony, gdyż w kontekście posoborowego bałwochwalstwa „braterstwa” oznacza de facto negację Chrystusa jako jedynego Zbawiciela. Jak trafnie zauważył Pius XI w Quas primas, „pokój Chrystusowy możliwy jest jedynie w Królestwie Chrystusowym” – czego posoborowi uzurpatorzy jawnie zaprzeczają.
Sedno apostazji: Chrystus bez królestwa
Cała analiza celowo pomija kluczowy wątek perykopy: „Chrystus, który jest obrazem Boga” (2 Kor 4,4). W tradycyjnej egzegezie – jak u św. Roberta Bellarmina – oznacza to boską władzę Chrystusa-Króla nad narodami. Tymczasem autorzy redukują Ewangelię do psychologicznej „postawy służby”, całkowicie pomijając nakaz „Nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).
Powrót do jedynej prawdy
Prawdziwa aktualizacja Pawłowego orędzia brzmi jednoznacznie:
„Chrystus musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy”
(1 Kor 15,25)
Dlatego odrzucamy tę modernistyczną szaradę i wołamy za św. Piusem X: „Instaurare omnia in Christo!” Jedynie powrót do niezmiennej doktryny, Tradycyjnej Mszy i prawowitej hierarchii może ocalić dusze od zatracenia w posoborowym chaosie.
Za artykułem:
Narodowe czytanie Pisma Świętego 2 Kor 4,1-6: Prawdziwy Pasterz – sługa Ewangelii nie głosi siebie samego, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana (ekai.pl)
Data artykułu: 11.12.2025
