Portal Gość Niedzielny podaje, że państwowy dług publiczny Polski na koniec września 2025 r. osiągnął 1,82 bln zł, co oznacza wzrost o 10,4% od końca 2024 r. Relacja długu do PKB wynosi 47,7%, zaś dług sektora instytucji rządowych i samorządowych – 2,22 bln zł (58,1% PKB). Ministerstwo Finansów prezentuje te liczby jako neutralne dane statystyczne, nie wskazując na ich moralną katastrofalność ani na niesprawiedliwość społeczną z nich wynikającą.
Bankructwo moralne przed finansowym
Podawanie suchych liczb bez osądu etycznego to klasyczny przejaw naturalizmu gospodarczego, potępionego przez Piusa XI w encyklice Quadragesimo anno (1931): „Wolna konkurencja zniszczyła sama siebie; despotyczne panowanie pieniądza zapuściło korzenie w żądzy zysku”. Wzrost zadłużenia o 210 mld zł w ciągu dziewięciu miesięcy demaskuje:
„Metodę na życie” polegającą na rabunku przyszłych pokoleń poprzez lichwiarską politykę fiskalną, sprzeczną z katolicką nauką o sprawiedliwości.
Św. Tomasz z Akwinu w Sumie teologicznej (II-II, q. 78) jednoznacznie potępia lichwę jako „grzech przeciwko sprawiedliwości, polegający na branymym zysku z pożyczki”. Tymczasem współczesne państwo, zamiast żyć według możliwości, systematycznie łamie ósme przykazanie, zaciągając kredyty pod zastęp nieurodzonych Polaków. To nie tylko przestępstwo ekonomiczne, ale grzech wołający o pomstę do nieba.
Milczenie o społecznych ofiarach bałwochwalstwa wzrostu
Artykuł przemilcza fakt, że obsługa takiego długu wymusza:
- Podwyżki podatków uderzające w rodziny („niegodziwe fiskusy” – Sobór Trydencki, sesja XXI)
- Cięcia wydatków na edukację, służbę zdrowia i pomoc społeczną
- Inflację niszczącą oszczędności ubogich
Leon XIII w Rerum novarum (1891) nauczał, że „państwo winno czuwać nad dobrem wspólnym i sprawiedliwością społeczną”. Tymczasem obecny system – oparty na kulturowym marksizmie ekonomicznym – prowadzi do zniewolenia obywateli przez długi, co Pius XI nazwał „ekonomicznym despotyzmem” (Divini Redemptoris).
Technokratyczny język jako narzędzie apostazji
Użycie sformułowań typu „relacja długu do PKB” czy „sektor instytucji rządowych” odsłania odczłowieczone myślenie o gospodarce. Katolicka nauka społeczna zawsze stawiała w centrum człowieka – imago Dei, nie zaś „puste portfele” czy „pustki budżetowe”. Jak przypominał Pius XII: „Gospodarka ma służyć osobie, a nie osoba gospodarce”.
Brak choćby jednego zdania o moralnych obowiązkach rządzących czy katolickich zasadach sprawiedliwego podziału dóbr świadczy o całkowitym zdominowaniu dyskursu przez neo-maltuzjańską herezję, gdzie człowiek jest tylko trybikiem w maszynie fiskalnej.
Apel o powrót do katolickiego ładu gospodarczego
Wobec tej finansowej hybris należy przypomnieć niezmienne zasady:
- Państwo musi żyć według swoich dochodów, jak nauczał św. Augustyn: „Nie kradnij, nawet pod pozorem prawa” (Enarrationes in Psalmos)
- Podatki winny być sprawiedliwe i proporcjonalne (Sobór Laterański IV, kanon 41)
- Dług publiczny jest dopuszczalny tylko wyjątkowo i na cele absolutnie konieczne (Leon XIII, Graves de communi re)
Dopóki Polska nie powróci do koronacji Chrystusa na Króla (Pius XI, Quas Primas), dopóty będzie tkwić w materialistycznej niewoli banksterów i biurokratów. „Gdzie nie ma uznania Boga, tam nie ma i poszanowania człowieka” – głosi nieśmiertelna zasada katolickiej nauki społecznej.
Za artykułem:
MF: państwowy dług publiczny po wrześniu wyniósł 1,82 bln zł (gosc.pl)
Data artykułu: 10.12.2025
