Portal eKAI (13 grudnia 2025) relacjonuje uroczystości rocznicowe stanu wojennego w Kielcach, podczas których „bp” Jan Piotrowski przewodniczył „Eucharystii” w bazylice katedralnej. W homilii stwierdził:
„Tam, gdzie nie ma Boga i Ewangelii, tam nie ma prawdy i wolności, nadziei i przyszłości”
, co stanowi karykaturalne zawłaszczenie katolickiej retoryki przez strukturę posoborową.
Teologiczny wandalizm w służbie rewizjonizmu historycznego
Rzekomy „bp” Piotrowski, wyświęcony w nieważnej posoborowej „sukcesji apostolskiej”, ośmiela się przywoływać Psalm 146 („Bóg wiary dochowuje na wieki […] wypuszcza na wolność uwięzionych”), podczas gdy cała jego pseudo-liturgiczna działalność stanowi jawną zdradę Królestwa Chrystusowego. Nie ma bowiem autentycznej wolności poza społecznością królewską Chrystusa, której jedynym widzialnym przejawem jest Kościół katolicki w jego przedsoborowej integralności – jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas (1925). Tymczasem komentowana pseudo-liturgia, zgodnie z modernistyczną mentalnością, redukuje zbawczy wymiar Krzyża do świeckiego humanitaryzmu.
Komunistyczna rzeczywistość jako owoc apostazji narodów
Opisując „horror” stanu wojennego, posoborowy urzędnik celowo pomija teologiczną przyczynę komunistycznego zniewolenia: publiczną apostazję Polski poprzez akceptację konstytucji laickiego państwa w 1921 i 1935 roku. Już Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił jako herezję twierdzenie, że „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (pkt 55). Tymczasem „bp” Piotrowski, kontynuując modernistyczną schizofrenię, płacze nad „pogardą dla Kościoła” w PRL, sam będąc funkcjonariuszem struktury, która w Art. 25 obecnej konstytucji utrwala świeckość państwa – najgorszą formę apostazji!
Fałszywa martyrologia i kult „pseudo-błogosławionych”
Szczytem teologicznego skandalu jest złożenie kwiatów pod pomnikiem „bł. ks. Jerzego Popiełuszki”. Człowiek ten, kanonizowany przez antypapieża Jana Pawła II – jawnogrzesznika i apostatę – w rzeczywistości głosił posoborowe herezje o „godności człowieka” i „prawach pracowniczych”, całkowicie pomijając obowiązek społecznego panowania Chrystusa Króla. Prawdziwi męczennicy komunizmu – jak sługa Boży abp Józef Teodorowicz czy kard. August Hlond – ginęli wołając „Christus Vincit!”, nie zaś o „dialogu społecznym”.
Duchowa pustka posoborowej „pamięci”
W całym wystąpieniu „bp” Piotrowskiego brakuje fundamentalnego elementu katolickiej historiografii: uznania grzechów narodowych, które sprowadziły komunistyczną karę. Gdzie jest wezwanie do publicznego pokajania się za:
- Zabójstwo Przemysła II (1296) – pierwszy królobójczy zamach stanu
- Konfederację warszawską (1573) – legalizację herezji
- Zdradę III rozbioru przez polskich masonów
- Modernistyczną konstytucję marcową (1921)
Tymczasem posoborowie kontynuuje rewolucyjną narrację o „walce o wolność”, podczas gdy prawdziwa wolność polega na servitus perfecta Deo – doskonałym służeniu Bogu (św. Augustyn).
Neo-kościelna gra z komunistycznymi oprawcami
Wspomnienie o „Biskupim Komitecie Pomocy” pod przewodnictwem „bp” Mariana Jaworskiego obnaża kolaboracyjną naturę posoborowia. Podczas gdy prawdziwi pasterze jak abp Józef Bilczewski czy bp Czesław Kaczmarek byli mordowani lub więzieni za nieugiętą obronę wiary, posoborowi urzędnicy tworzyli „komitety dialogu” z katami. To kontynuacja zgubnej polityki „ugody” wzorowanej na masonie abp. Adamie Sapiesze, który w 1945 roku uznał sowieckie władze.
Przytoczone przez portal eKAI „modlitwy” stanowią jedynie teatralizację pamięci, gdzie prawdziwa ofiara Mszy Świętej (oficjum przebłagalnego) zostaje zastąpiona posoborowym zgromadzeniem, a kult Chrystusa Króla – świeckim patriotyzmem. Jak trafnie zauważył św. Pius X w Liście Apostolskim Notre charge apostolique (1910): „Prawdziwi wrogowie Kościoła nie przebywają na zewnątrz; mieszkają w jego wnętrzu”.
Za artykułem:
13 grudnia 2025 | 21:45Bp Piotrowski modlił się w rocznicę stanu wojennego (ekai.pl)
Data artykułu: 13.12.2025
