Portal Więź.pl (14 grudnia 2025) przedstawia refleksje o. Henryka Cisowskiego OFMCap, który w adwentowym cyklu „Wstań i idź” promuje ideę „równości” między bogatymi a ubogimi jako rzekomo „ewangeliczną” zasadę. Autor powołuje się na interpretację 2 Kor 8,14, twierdząc, że św. Paweł głosił „wymianę dóbr” między sytymi a głodnymi, oraz cytuje antypapieża Franciszka z dokumentu „Dilexi te”, gdzie ubodzy nazwani są „nauczycielami Ewangelii”. Artykuł stanowi klasyczny przykład redukcji nadprzyrodzonej misji Kościoła do naturalistycznego projektu społecznego.
Fałszywa eklezjologia: Kościół jako NGO
Tekst otwiera anegdota o kapucynie kwestującym w Genui, który podczas ulewy pyta kierowcy luksusowego samochodu: „Dziecko, nie potrzebujesz czegoś?”. Ten zabieg retoryczny ma ilustrować rzekomą „wzajemną potrzebę” bogaczy i nędzarzy. Cisowski interpretuje słowa św. Pawła: „aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość” (2 Kor 8,14b) jako wezwanie do społecznej wymiany dóbr. Tymczasem Doktor Anielski wyjaśnia: „Jałmużna jest aktem miłosierdzia, przez który pomagamy bliźniemu w jego potrzebach, nie zaś narzędziem budowania ziemskiej utopii” (Summa Theologica II-II, q. 32, a. 5).
Papież Leon XIII w Rerum novarum potępia takie rozumienie: „Mylą się ci, którzy chcą wprowadzić do Kościoza pojęcia socjalistycznej równości, sprzeczne z prawem naturalnym ustanowionym przez Boga” (RN 15). Tymczasem autor bezkrytycznie cytuje modernistyczną wykładnię antypapieża Franciszka: „Najubożsi są nie tylko przedmiotem naszego współczucia, ale nauczycielami Ewangelii”, co stanowi jawne naruszenie zasady Extra Ecclesiam nulla salus. Ubodzy nie są „nauczycielami” – Magisterium Kościoła strzeże depozytu wiary, a ewangelizacja wymaga głoszenia prawdy, a nie relatywizującej „wymiany doświadczeń”.
Naturalizm sakramentalny: kapelani bez Krzyża
Cisowski skarży się na trudności w zostaniu „kapelanem schorniska”, winą obarczając „przepisy prawa kanonicznego”. Pomija jednak fundamentalny problem: w posoborowej strukturze większość „kapelanów” to duchowni nowego rytu, których święcenia i posługa budzą poważne wątpliwości doktrynalne. Sobór Trydencki wyraźnie stanowi: „Jeśli ktoś mówi, że przez sakrament święceń nie jest udzielana łaska Ducha Świętego (…) niech będzie wyklęty” (sess. XXIII, can. 4).
Autor idealizuje miejsca takie jak więzienia czy schroniska, nazywając je „świątyniami, gdzie czujesz, że otwiera się niebo”. Tymczasem Pismo Święte naucza: „Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego?” (1 Kor 6,19). Prawdziwa świątynia to miejsce sprawowania Najświętszej Ofiary, nie zaś instytucje społeczne. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do konieczności sprawowania prawdziwej Mszy św. w tych miejscach czy udzielania ważnych sakramentów.
Ewangelia bez Nawrócenia: relatywizm w działaniu
Kluczowy fragment artykułu głosi: „Nie chodzi o kolejny event «dla kogoś»: o sytuację, w której wpadamy na godzinkę do schronisk i ogrzewalni, żeby coś wręczyć, ogłosić, poczuć się dobrze”</i. Autor słusznie krytykuje powierzchowność, ale proponuje w zamian jeszcze groźniejszy błąd: pomoc bez ewangelizacji. Św. Pius X ostrzegał: „Miłość bliźniego bez miłości Boga to zwykły humanitaryzm, pozbawiony nadprzyrodzonej wartości” (Encyklika Notre charge apostolique).
Cisowski powołuje się na program z Nazaretu (Łk 4,18-19), całkowicie pomijając kontekst: Chrystus przyszedł „wzywać do nawrócenia” (Mk 1,15), a nie budować ziemską równość. Gdy czytamy: „Zesłał mnie, abym obwoływał rok łaski u Pana”, należy pamiętać, że w judaizmie „rok łaski” (trąb) oznaczał uwolnienie po uprzednim dokonaniu zadośćuczynienia (Kpł 25,8-17). Moderniści pomijają konieczność pokuty i zadośćuczynienia, redukując zbawienie do socjalnego projektu.
Prorocy bez Boga: duchowy bankructwo
Najgroźniejszy fragment to apoteoza ubogich jako „najdziwniejszych proroków świata”, którzy rzekomo „rozwalają system”. To jawne przeinaczenie roli proroków biblijnych, którzy zawsze wzywają do wierności Przymierzu (Jr 7,23), a nie do rewolucji społecznej. Autor sięga po cytat z modernistycznej pisarki Elizabeth Gilbert: „Bóg działa przez ludzi (…) porąbanych i poobijanych”, co stanowi klasyczny przykład immanentyzmu potępionego w Pascendi Dominici gregis: „Moderniści utożsamiają boskie działanie z subiektywnymi doświadczeniami człowieka” (pkt 6).
Kryzys powołań vs. socjologiczne złudzenia
Gdy Cisowski narzeka, że „wielu kapelanów szpitali nie ma czasu usiąść przy łóżku chorego”, pomija źródło problemu: kryzys powołań wywołany posoborową destrukcją seminariów. Pius XI w Ad catholici sacerdotii przypominał: „Kapłaństwo to nie zawód społecznego pracownika, lecz urząd mający moc przebłagania Boga przez Ofiarę Mszy św.” (pkt 38). Brak kapelanów wynika z braku kapłanów prawdziwie oddanych służbie Bożej, a nie z nadmiaru przepisów.
Artykuł kończy się utopijnym wezwaniem: „Czekam na moment, w którym plany duszpasterskie zaczynać się będą od szukania miejsc, gdzie są najsłabsi”. Tymczasem prawdziwy Kościół wie, że program duszpasterski zaczyna się od słów: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). Pomoc ubogim jest owocem wiary, a nie jej substytutem.
Ostatecznie tekst o. Cisowskiego to manifest teologicznego bankructwa posoborowia: Kościół bez Krzyża, miłosierdzie bez nawrócenia, kapłani bez Ofiary – oto równanie prowadzące do duchowej śmierci. Jak ostrzegał Pius XII: „Kościół, który porzuciłby transcendencję dla immanentyzmu, przestałby być Oblubienicą Chrystusa, stając się jałową instytucją społeczną” (Mystici Corporis Christi, 1943).
Za artykułem:
Najdziwniejsi prorocy świata (wiez.pl)
Data artykułu: 14.12.2025
