Portal eKAI (14 grudnia 2025) relacjonuje pseudo-rekolekcje powołaniowe w płockim Wyższym Seminarium Duchownym, gdzie osoba podająca się za biskupa Szymona Stułkowskiego głosiła naturalistyczną wizję Adwentu jako „szkoły czekania”. W wydarzeniu uczestniczyło 15 młodych ludzi wprowadzanych w zgubne błędy posoborowego eklezjalnego spektaklu.
Naturalistyczna redukcja sacrum
W homilii podczas tzw. Mszy roratniej pan Stułkowski określił Adwent jako „duchową szkołę, w której człowiek uczy się cierpliwości i oczekiwania”. „W Adwencie gromadzimy się wokół światła, bo wpatrujemy się w Jezusa. W ciemności świata czekamy na noc, kiedy to Światło przyjdzie na świat” – deklarował, sprowadzając nadprzyrodzoną rzeczywistość do psychologicznych ćwiczeń.
Tymczasem prawdziwy Adwent katolicki to nie „szkoła cierpliwości”, lecz czas pokuty, postu i przygotowania na powtórne przyjście Chrystusa-Sędziego. Jak nauczał papież Pius XII w encyklice Mediator Dei: „Czasy święte ustanowiono po to, by wierni przez modlitwy, posty i umartwienia oczyścili się z win swoich„. Milczenie o konieczności zadośćuczynienia za grzechy i niebezpieczeństwie potępienia stanowi zdradę duszpasterskiego obowiązku.
Kryzys powołania w kryzysie kapłaństwa
Następca-apostata zwracał się do uczestników: „Skoro tu jesteście, to Pan Bóg chce, abyście rozeznawali i skonfrontowali się z tym, co On proponuje. Bóg ma prawo do naszego życia, ale chce wiedzieć, co ty planujesz z tym życiem zrobić”. To jawna herezja pelagiańska, sugerująca równorzędny dialog między Stwórcą a stworzeniem w kwestii powołania.
Św. Robert Bellarmin w De Clericis przypomina: „Kapłaństwo jest łaską wybrania, nie owocem ludzkiego rozeznania. Kto mówi „chcę zostać kapłanem” jak o zawodzie, ten bluźni przeciw Duchowi Świętemu„. W płockim seminarium – instytucji pozbawionej ważnych święceń od 1968 roku – formacja ogranicza się do psychologicznych warsztatów, czego dowodem „zajęcia wprowadzające do modlitwy słowem Bożym” prowadzone przez ks. Jarosława Kwiatkowskiego, nieważnie wyświęconego „rektora” sanktuarium pseudomistyczki Faustyny Kowalskiej.
Struktury niełaski
Artykuł ujawnia głębię apostazji: uczestnicy spotkali się z „neoprezbiterem” Piotrem Jurczyńskim, którego „święcenia” są nieważne ex defectu formae et intentionis według bulli św. Piusa V Quo primum tempore. Wspomniane sanktuarium Bożego Miłosierdzia propaguje kult potępiony dekretem Świętego Oficjum z 1959 roku, który uznał pisma Kowalskiej za „niebezpieczne, sprzeczne z duchem katolickim i pełne teologicznych błędów„.
Brak jakiegokolwiek odniesienia do stanu łaski u uczestników, konieczności spowiedzi czy prawdziwej Ofiary Mszy Świętej demaskuje naturalistyczną duszpasterską bankructwo posoborowia. Jak trafnie zauważył Pius IX w Syllabusie błędów: „Wszystkie starania Kościoła pozbawione nadprzyrodzonej perspektywy stają się narzędziem zniszczenia dusz” (pkt 40).
Duchowa samozagłada
Hasło rekolekcji „Bądź jakiś” to kwintesencja antropocentrycznej rewolucji posoborowej. Gdy Chrystus nakazuje „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,48), moderniści proponują relatywistyczne „bądź jakiś”, czyli akceptację dowolnej duchowej miernoty.
Całe wydarzenie stanowi dramatyczny przykład strukturalnej apostazji sekty posoborowej. Zamiast prowadzić dusze do Chrystusa Króla poprzez naukę prawd wiary, pokutę i modlitwę, oferuje się psychologiczne ćwiczenia w „cierpliwości”, podczas gdy uczestnicy trwają w stanie śmiertelnego grzechu, pozbawieni dostępu do ważnych sakramentów.
Jak ostrzegał papież św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis: „Moderniści zastępują wiarę uczuciem, łaskę – naturalnym wysiłkiem, kapłaństwo – ludzkim przywództwem. Ich dziełem jest nie Kościół Chrystusowy, lecz zgromadzenie zatracenia„. Płockie pseudo-rekolekcje potwierdzają tę diagnozę z przerażającą dokładnością.
Za artykułem:
14 grudnia 2025 | 13:55Bp Szymon Stułkowski w czasie rekolekcji powołaniowych: Adwent to szkoła czekania (ekai.pl)
Data artykułu: 14.12.2025
