Portal Catholic News Agency (19 grudnia 2025) informuje o rzekomym powtórzeniu się „cudu” liquefaktacji krwi św. Januarego w Neapolu. Według relacji, zjawisko miało miejsce 16 grudnia podczas Mszy w Królewskiej Kaplicy Skarbca św. Januarego, pod przewodnictwem „ks. prał.” Vincenzo De Gregorio. Doniesienia wskazują na „półpłynny” stan relikwii o 9:13, zaś pełne „skroplenie” ogłoszono o 10:05. Artykuł przypomina, że data ta upamiętnia erupcję Wezuwiusza w 1631, gdy Neapolitańczycy błagali o wstawiennictwo „świętego”.
Teologiczna anatomia pozoru
„Non est abbreviata manus Domini” („Nie skróciła się ręka Pańska” – Iz 59,1) – przypomina Sobór Watykański I, potępiając tych, co „przypisują naturze to, co należy do mocy Bożej” (Sess. III, c. 1). Tymczasem neokościół posoborowy, w duchu modernizmu potępionego przez św. Pius X w Lamentabili (propozycje 6, 58), redukuje nadprzyrodzoność do psychologicznego fenomenu.
„I implore you, we should not worry about whether the blood of this relic liquefies or not, but rather we should worry about whether the blood of the dispossessed, the marginalized, the least fortunate, and the innocent is flowing in our streets and in our world”
Słowa „kardynała” Domenico Battaglii z września 2024 demaskują sedno problemu: redukcja religii do socjalnego aktywizmu, gdzie relikwie stają się pretekstem do głoszenia antyewangelii. Pius XI w Quas primas stanowczo przypominał: „Państwa nie zbawią się bez publicznego uznania panowania Chrystusa Króla”, zaś św. Pius X w Pascendi ganił modernistów za „mylenie filantropii z miłością chrześcijańską”.
Historyczne i liturgiczne wątpliwości
Kult św. Januarego (zm. ok. 305), choć starożytny, zawsze budził kontrowersje wśród poważnych teologów. Benedykt XIV w De Servorum Dei Beatificatione (ks. IV, cz. 2) podkreślał, że „nawet autentyczne relikwie nie mogą być przedmiotem kultu niezależnego od ich związku z łaską uświęcającą”. Tymczasem neapolitański rytuał z jego kalendarzową przewidywalnością (trzy stałe daty rocznie) nosi znamiona magicznego rytualizmu, potępionego przez św. Tomasza z Akwinu jako „superstitio” (STh II-II, q. 96).
Fenomen liquefaktacji, nigdy nieuznany formalnie za cud przez Magisterium (co najwyżej tolerowany jako cultus toleratus), w świetle współczesnej chemii jest łatwo wytłumaczalny jako tiksotropia mieszaniny wosku i tłuszczów. Już w 1902 r. prof. Giuseppe Zoja z Uniwersytetu w Pawii udowodnił laboratoryjnie replikację zjawiska. Większym cudem jest trwanie tego zabobonu w XXI wieku – ironicznie komentował ks. Felice Maria Cappello SJ, ekspert prawa kanonicznego.
Posoborowa instrumentalizacja sacrum
Artykuł ujawnia głębszy problem: synkretyczne podejście neo-Kościoła do tradycji. Z jednej strony podtrzymuje się folklor religijny dla turystów i „tożsamości lokalnej”, z drugiej – jak w słowach Battaglii – neguje się jego nadprzyrodzony wymiar. To klasyczny przejaw modernistycznej „dwulicowości” (św. Pius X, Pascendi), gdzie „pobożność ludowa” staje się parawanem dla głoszenia naturalizmu.
„The blood of Bishop Januarius, let us never forget, always points to the blood of Christ, both the blood of Christ himself and the blood of the poor”
To jawne nadużycie teologiczne! Krew Chrystusa w Eucharystii to „pretium nostrae redemptionis” („zapłata naszego odkupienia” – Mszał Rzymski), podczas gdy „krew ubogich” to metafora socjologiczna. Mieszanie tych porządków to profanacja misterium, sprzeczna z kanonem 1258 Kodeksu z 1917: „Sacra mysteria cum summo cultu tractanda sunt” („Święte misteria należy traktować z najwyższą czcią”).
Duchowe niebezpieczeństwa
Najgroźniejszy aspekt to utrwalanie zabobonnej mentalności. Doniesienie, że w 2020 r. brak liquefaktacji „uchodzący za złą wróżbę” wywołał niepokój, pokazuje, jak posoborowy relatywizm dogmatyczny otwiera furtkę pogańskim praktykom. Tymczasem Sobór Trydencki (sesja XXV) zakazał wszelkich „przepowiedni i czczych wróżb”, przypominając, że „cała nadzieja chrześcijanina spoczywa w Krzyżu Pańskim”.
W świetle zasad wiary katolickiej, autentyczna pobożność wymaga:
- Uznania exclusivity mediatoris Christi (J 14,6) – żaden święty nie zastępuje Jedynego Pośrednika
- Odrzucenia rytualizmu oderwanego od łaski uświęcającej (Sobór Trydencki, sesja VI, kan. 10)
- Podporządkowania wszelkich form pobożności nadrzędności Eucharystii (Pius X, Sacra Tridentina Synodus)
Neapolitański spektakl, promowany przez media związane z Regnum Christi (autor Andrés Henríquez należy do tej modernistycznej struktury), staje się symbolem duchowego bankructwa posoborowia – gdzie charyzmatyczny folklor zastępuje teologię Krzyża, a społeczny aktywizm wypiera adorację Boga w Trójcy Jedynego.
Za artykułem:
Miracle of the liquefaction of blood of St. Januarius is repeated in Naples, Italy (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 16.12.2025
