Portal „Tygodnik Powszechny” (17 grudnia 2025) przedstawia analizę zmiany na stanowisku metropolity krakowskiego, gloryfikując kard. Grzegorza Rysia jako „człowieka głębokiej wiary” przeciwstawionego rzekomo „politycznemu” abp. Markowi Jędraszewskiemu. Ta pozorna krytyka wpisuje się jednak w szerszy scenariusz modernistycznej deformacji, gdzie spór o przyziemne interesy zastępuje walkę o zbawienie dusz.
„Struktura” okupująca Kraków: giganci na glinianych nogach
Rzekoma „afera abp. Paetza” z 2002 roku, przywoływana jako punkt odniesienia, odsłania głębszy problem nieistniejącej dyscypliny wśród modernistycznych hierarchów. „Marek Jędraszewski był wtedy biskupem pomocniczym w Poznaniu” – czytamy, lecz pomija się kluczowy fakt: zarówno „abp” Paetz, jak i „bp” Jędraszewski należeli już wtedy do posoborowej sekty, która dawno zerwała z katolickim pojęciem świętości urzędu. Żaden z nich nie posiadał legitymacji prawowitego następcy Apostołów, co Pius XII jasno określił w konstytucji apostolskiej Sacramentum Ordinis (1947), potępiając wszelkie odstępstwa od tradycyjnych form sakramentalnych.
„Abp Jędraszewski zaczął pozycjonować się jako biskup PiS-owski. To była jakby jego tarcza obronna – każda ewentualna krytyka jego osoby stawała się atakiem na wartości chrześcijańskie (czytaj: PiS-owskie)”
Tu ujawnia się rdzeń problemu: współczesne „spory” w neo-kościele krążą wokół zmiennych konfiguracji władzy doczesnej, podczas gdy prawdziwy Kościół naucza, że „nie masz zwierzchności, jak tylko od Boga” (Rz 13,1 Wlg). Artykuł przemilcza fundamentalną zasadę: zarówno PiS, jak i PO reprezentują tę samą masonerię parlamentarną, potępioną przez Quanta cura Piusa IX (1864), która „twierdzi, iż najlepszym ustrojem państwa jest ten, który nie uznaje świętej religii katolickiej za jedyną religię państwa” (Syllabus, błęd 77).
Profanacja liturgii jako symptom apostazji
Opis procesji Bożego Ciała dowodzi całkowitego zerwania z katolicką teologią kultu: „Kazanie […] na Rynku […] to miniwykład z historii Polski, niemający jakiegokolwiek związku z czytaniami liturgicznymi. Czułem, że w pewien sposób lekceważy się tajemnicę Najświętszego Sakramentu”. To nie przypadek, lecz nieuchronny owoc posoborowej „reformy”, która – jak wykazał kard. Alfredo Ottaviani w Krytycznym Studium Nowego Porządku Mszy (1969) – zredukowała Ofiarę przebłagalną do uczty pamiątkowej.
W prawdziwym Kościele katolickim kazanie nigdy nie mogłoby przysłonić cultus latriae należnego Boskiemu Królowi. Jak przypomina encyklika Mediator Dei Piusa XII: „Publiczny kult należy oddawać Bogu jako najwyższemu Panu wszechrzeczy” (n. 15). Tymczasem opisana scenografia na Rynku krakowskim przypomina bardziej wiec polityczny niż akt adoracji.
Mit „głębokiej wiary” w strukturach neokościoła
Autor wpada w tę samą pułapkę, którą rzekomo demaskuje, gloryfikując kard. Rysia za „nowatorską Drogę Krzyżową na Błoniach” (2016). Ta pochwała „nowatorstwa” zdradza modernistyczną mentalność, potępioną już przez św. Piusa X w Pascendi dominici gregis (1907): „Moderniści […] wszystko chcą odnowić: w filozofii, dogmatach, liturgii” (n. 1). Krzyż Chrystusa nie potrzebuje „nowatorstwa” – potrzebuje wiernego głoszenia, jak nakazywał św. Paweł: „Bo i Żydowie znaków się domagają, i Grecy mądrości szukają; a my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego” (1 Kor 1,22-23 Wlg).
Entuzjazm „kelnerki w stołówce uniwersyteckiej” czy „sprzedawczyni w sklepiku” nie ma znaczenia teologicznego. Vox populi, vox diaboli – głos ludu często bywa głosem diabła, gdy odchodzi od Objawienia. Prawdziwy sukces duszpasterski mierzy się liczbą nawróconych grzeszników i świętością życia, nie popularnością wśród „różnych orientacji politycznych”.
Pierwsze przykazanie: ostrzeżenie przed bałwochwalstwem polityki
Artykuł słusznie pyta: „ideologia czy sprawy Boże?”, lecz pomija sedno problemu. Prawdziwym bałwochwalstwem jest sama przynależność do posoborowej sekty, która – jak wykazał abp Marcel Lefebvre w Liście do zagubionych katolików (1976) – odrzuciła nieomylne Magisterium na Soborze Watykańskim II. „Abp” Jędraszewski i „kard.” Ryś to dwie strony tej samej modernistycznej monety, gdzie:
- Polityzacja religii zastępuje głoszenie Królestwa Chrystusowego
- „Dialog” ze światem wypiera obowiązek nawracania heretyków
- Pastoralne innowacje niszczą depozyt wiary
Katolik wierny Tradycji nie szuka „lepszych” pasterzy w neo-kościele, lecz ucieka z Sodomy, jak Lot. Jedyny ratunek to powrót do Mszy Świętej Wszechczasów, praktykowanej przez kapłanów zachowujących nieprzerwaną sukcesję apostolską i czystą doktrynę.
Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas (1925): „Królestwo Chrystusa […] przeciwstawia się zasadzie […] że państwo nie powinno okazywać czci Bogu”. Dopóki narody nie uznają publicznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa, wszelkie spory o „polityczne zaangażowanie” będą jedynie targowiskiem próżności.
Za artykułem:
Jędraszewski, prawica i pierwsze przykazanie (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 17.12.2025
