Saskatchewan: Eutanazja zamiast opieki – bankructwo cywilizacji śmierci
Portal LifeSiteNews informuje o przypadku Jolene Van Alstine, mieszkanki kanadyjskiej prowincji Saskatchewan, która – nie mogąc doczekać się odpowiedniej opieki medycznej z powodu rzadkiej choroby przytarczyc – otrzymała zgodę na śmierć przez państwową eutanazję (MAiD) zaplanowaną na 7 stycznia 2026 roku. Premier Scott Moe namawia kobietę do „współpracy z resortem zdrowia”, sugerując konsultacje z kolejnymi specjalistami. Przekaz medialny, koncentrujący się na „dramacie jednostki”, przemilcza kluczowy fakt: legalizacja zabijania chorych to logiczny finał społeczeństwa odrzucającego lex naturalis i boski porządek.
„There has been an opportunity to see specialists in Saskatchewan and outside of Saskatchewan, and those conversations about maybe potentially seeing additional specialists continue with the minister’s office and the Ministry of Health”
Te technokratyczne frazesy premiera Moe demaskują istotę problemu: państwo, które zamiast leczyć, oferuje śmierć, jest państwem apostaty. Już Pius XII w przemówieniu do anestezjologów (24 lutego 1957) przypominał: „Żadna władza ziemska nie ma prawa nakazywać lub zezwalać na bezpośrednie niszczenie niewinnego życia ludzkiego”. Tymczasem Kanada, gdzie od 2016 roku zamordowano 90 000 ludzi przez MAiD (dane Koalicji Zapobiegania Eutanazji), urządza industrialną rzeź najsłabszych, podszywając ją pod fałszywe „miłosierdzie”.
Medycyna czy thanatologia? Systemowe odwrócenie porządku
Artykuł ujawnia symptomatyczny szczegół: podczas gdy Van Alstine czeka miesiącami na leczenie normokalcemicznej pierwotnej nadczynności przytarczyc (nPHPT), urzędnicy błyskawicznie załatwiają jej administracyjną zgodę na samobójstwo. To nie „wada systemu”, lecz celowy projekt cywilizacyjny. Jak ostrzegał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Efekt? Rząd Marka Carneya woli finansować mordercze igły niż szpitale – podczas gdy 23 000 Kanadyjczyków umiera na listach oczekujących, gabinety MAiD rosną jak grzyby po deszczu.
„Prawa człowieka” contra prawo Boże: herezja naszych czasów
Relatywizacja piątego przykazania Dekalogu („Nie zabijaj!”) to owoc modernistycznej rewolucji posoborowej. Gdy w 1965 roku „sobór” watykański II promulgował heretycką deklarację Dignitatis humanae o „wolności religijnej”, otworzono puszkę Pandory. Jak wykładał św. Pius X w Lamentabili sane, błąd 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”. Dlatego dziś „postępowa” Kanada rozważa rozszerzenie eutanazji na dzieci – bo jeśli „autonomia” jest najwyższą wartością, to czemu nie pozwolić 12-latkom na śmierć z powodu złamania serca?
Amerykańska „pomoc”: fałszywy promyk w mroku
Wzruszające zaangażowanie Glenna Becka i administracji Donalda Trumpa w sprawę Van Alstine to iluzja rozwiązania. Nawet gdyby przewieźli ją do kliniki Mayo, problem pozostaje systemowy: cywilizacja bez Christus Rex zawsze będzie produkować „rozwiązania” typu MAiD. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX (1864), błąd 39: „Państwo, będąc źródłem wszystkich praw, posiada pewne prawo nieograniczone żadnymi granicami”. Gdy Chrystus przestaje być Królem narodów, trony zajmują urzędnicy z formularzami do podpisania wyroku śmierci.
Na koniec zaś – największe kłamstwo artykułu: sugerowanie, że Van Alstine „wybiera” śmierć. To nie wybór, gdy państwo nie daje alternatywy. To przymus ekonomiczno-administracyjny, maskowany frazesami o „godności”. Prawdziwą godność znał tylko św. Hiob, który trwał w wierze mimo wrzodów i rozpaczy. Dziś Hiobów morduje się – za przyzwoleniem „postępowych” władz i milczeniem zdradzieckich pasterzy.
Za artykułem:
Woman approved for euthanasia urged to seek medical help in Canada rather than US (lifesitenews.com)
Data artykułu: 16.12.2025
