Portal Więź.pl (18 grudnia 2025) w artykule „Komu przeszkadzają artyści?” prezentuje skrajnie naturalistyczne podejście do kultury, redukując ją do narzędzia „soft power” i „rozwoju ekonomicznego”. Tekst Anny Pajęckiej, pełen modernistycznych założeń, całkowicie pomija nadprzyrodzony cel sztuki i człowieka, skupiając się wyłącznie na materialnych „zabezpieczeniach socjalnych”.
Redukcja człowieka do wymiaru ekonomicznego
„Gdyby ustawa o ozusowaniu umów o dzieło weszła w życie, twórca mógłby liczyć na ubezpieczenie jedynie incydentalnie – na okres miesiąca, i to raz na kilka miesięcy”.
Autorka bezkrytycznie przyjmuje świecką narrację o „prawach socjalnych”, ignorując katolicką naukę o pracy jako uczestnictwie w dziele stworzenia (Rerum novarum, Leon XIII). Nie wspomina ani słowem o obowiązku sprawiedliwości zamiennej (commutativa iustitia), która wymaga, by wynagrodzenie odpowiadało rzeczywistej wartości dzieła – nie zaś biurokratycznym kwotom „ubezpieczeń”. Tym samym artykuł utrwala błędne przekonanie, że państwo jest źródłem i gwarantem ludzkiego bezpieczeństwa, podczas gdy „władza państwowa jest z natury swej ograniczona do porządku doczesnego” (Pius XI, Quas Primas).
Kultura bez Boga – narzędzie rewolucji
Szokujące jest całkowite przemilczenie religijnego wymiaru sztuki. Gdy Pajęcka pisze o „spadku znaczenia teatru”, nie dostrzega, że prawdziwy kryzys kultury wynika z odrzucenia jej nadprzyrodzonego celu: „Sztuka katolicka winna być prawdziwie Bogu oddana, winna do Niego prowadzić i Jego chwałę szerzyć” (Pius XII, Mediator Dei). Porównanie artystów do sportowców to jawne przyznanie, że współczesna „kultura” stała się jedynie rozrywką – dokładnie jak ostrzegał Pius X, potępiając „sztukę czysto zmysłową, pozbawioną wszelkiego ideału” (Motu proprio Tra le sollecitudini).
Fałszywa solidarność vs. katolicka nauka społeczna
„Strategie dla kultury muszą wynikać z rzetelnych diagnoz i dowodów, a nie z doraźnego, tożsamościowego kursu aktualnej władzy”.
To zdanie demaskuje prawdziwy cel tekstu: walkę o wpływy polityczne pod płaszczykiem troski o artystów. Tymczasem Kościół naucza, że rozwiązania społeczne muszą wynikać z prawa naturalnego, a nie „diagnoz” socjologicznych. Gdy autor wspomina o „kompromisach”, zapomina, że „nie wolno się godzić na żaden kompromis w rzeczach, które są sprzeczne z prawem Bożym” (Pius XI, Divini Redemptoris). Proponowane „rozwiązania” innych krajów to często systemy oparte na laickim relatywizmie – jak choćby francuski régime intermittent du spectacle, promujący niemoralność w środowiskach artystycznych.
Milczenie o źródle prawdziwego bezpieczeństwa
Najjaskrawszą herezją tekstu jest utożsamienie „poczucia bezpieczeństwa” z pieniędzmi na „karetkę”. Gdzież jest wzmianka o zbawieniu duszy? Gdzie nawiązanie do słów „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi […] ale gromadźcie sobie skarby w niebie” (Mt 6,19-20)? Portal Więź.pl, podając się za „personalistyczny”, redukuje osobę do wymiaru biologicznego i ekonomicznego – dokładnie jak potępiony przez Piusa IX „naturalizm w wychowaniu” (Syllabus errorum, pkt 47).
Artykuł stanowi przykład totalnej sekularyzacji myślenia o kulturze. Zamiast nawoływać artystów do nawrócenia i tworzenia dzieł ku chwale Bożej, proponuje się im kolejne „programy socjalne”, które tylko pogłębiają duchową niewolę. Jak przypominał św. Pius X: „Pierwszym obowiązkiem artysty katolickiego jest służyć świętej sprawie religii”. Dopóki „kultura” będzie ucieczką od Boga, żadne ubezpieczenia nie zapełnią duchowej pustki współczesnych artystów.
Za artykułem:
Czy ubezpieczenie dla artysty to fanaberia? (wiez.pl)
Data artykułu: 18.12.2025
